- Так, так! Я толькі што хацела сказаць тое самае.
- Адгадала загадку?- спытаў Капялюшкік у Алісы.
- Ой не!- адказала тая.- І якая адгадка?
- Не ведаю,- сказаў Капялюшнік.
- Я таксама,- паведаміў Заяц.
Аліса стомлена енкнула:
- Вы б маглі прыдумаць лепшы спосаб бавіць час, чым загадкі без адказу!
- Калі б ты ведала Час, як я,- сказаў Капялюшнік,- ты б так пра ЯГО не казала.
- Не разумею пра што вы кажаце,- заўважыла Аліса
- Канечне ж не!- казаў Капялюшнік ганарліва падняўшы галаву.- Ты жа ж пэўна ніколі і не размаўляла з ЧАСАМ.
- Ніколі,- асцярожна заўважыла Аліса,- але аніраз думала, як бы змарнаваць час на сумотных занятках.
- Ах! Марыць Час!- казаў Капялюшнік.- Ён не любіць калі яго мораць. А была б ты з ім у сяброўскіх адносінах, Ён бы зрабіў бы дзеля цябе, што заўгодна. Уяві, а восьмай гадзіне ранніцы трэба пачынаць заняткі ў школе, ты шэпчаш Часу слова-другое. Гоп! І твой гадзіннік пачынае хутка круціцца! Вось, і ужо вялікая пераменка і абед!
- Шкада, што ў мяне так ужо не атрымаецца,- шэптам енкнуў Заяц
- Было б канечне добра,- уголас задумалася Аліса,- але ж я так хутка не паспею згаладацца.
- Ну з гэтым няма праблем,- сказаў Капялюшнік,- бо ты можаш трымаць Яго а палове на другую, так доўга, як хочаш!
- І вы гэтым СПОСАБАМ карыстаецеся,- спыталася Аліса.
Капялюшнік маркотна захістаў галавой.
- Нажаль не,- адказаў Ён.- Мы пасварыліся з Ім у мінулым сакавіку, як раз перад тым, як ЁН звар’яцеў.
Капялюшнік паказаў лыжкай на Сакавіцкага Зайца
- Як раз быў ганаровы канцэрт, які ладзіла Чырвовая Каралева і я там спяваў:
“Кажаночак мой мігці!
Памажы цябе знайсці!”
- Ці ведаеш ты гэту песню?
- Штось падобнае чула,- казала Аліса.
- Калі ведаеш працяг,- казаў Капялюшнік,- дапамагай:
“Па-над Светам ты лятаеш,
Нібы імбрык з небакраю.
Кажаночак мой мігці...”
Тут Соня схамянулася і пачала спяваць у сне:
- Мігці, мігці, мігці, мігці...
І спявала так доўга, што яе вымушаны былі штурхнуць.
- Толькі я скончыў першы куплет,- працягваў Капялюшнік,- як Каралева ўскочыла і заенчыла: “Ён забівае наш час! Адсячы яму галаву!”
- Якая дзікасць! - усклікнула Аліса.
- І вось з гэтага моманту,- жаласліва працягваў Капялюшнік,- ЁН нас кінуў! І ў нас заўсёды а шостай вечара!
- Час піць гарбату!- здагадалася Аліса.- Дык вось чаму ў вас так многа посуду?
- Так,- сказаў уздыхаючы Капялюшнік,- мы заўжды п’ем гарбату, мы нават не маем часу памыць посуд.
- І вы папросту рухаецеся па коле. Так?- спытала Аліса.
- Зразумела,- адказаў Капялюшнік.
- А што будзе, калі вы пройдзеце ўвесь стол?- рызыкнула спытаць Аліса.
- Набудзем новы посуд,- абарваў іх размову Сакавіцкі Заяц і пазяхнуў.- Вы мяне стамілі. Хай цяпер юная ледзі нам штось раскажа.
- Я нават не ведаю аб чым,- адказала Аліса, спалоханая гэткай прапановай..
- Ну, хай тады расказвае Соня,- Заяц і Капялюшнік закрычалі.- Прачынайся, Соня!
І яны сціснулі яе з абодвух бакоў. Мыш-Соня павольна расплюшчыла вочы.
- Я не сплю,- сказала яна сіплым слабым голасам,- я чула кожнае ваша слова.
- Раскажы нам якуюсь гісторыю,- запатрабаваў Заяц.
- Так, калі ласка!- узмалілася Аліса.
- Толькі хутчэй,- дадаў Капялюшнік,- ці заснеш раней, чым скончыш.
- Жылі сабе тры сястрычкі,- шпарка пачала Соня,- якіх клікалі Элсі, Лэйсі і Цілі. І жылі яны на дне глыбокага калодзежа...
- А чым яны там сілкаваліся?- спыталася Аліса, якую заўжды цікавілі пытанні аб разнастанай ежы і пітве.
- Яны спажывалі патаку,- адказала Соня падумаўшы хвіліну-другую.
- Калі б яны спажывалі толькі патаку,- мякка заўважыла Аліса,- яны б хутка захварэлі.
- А яны і захварэлі,- адказала Соня,- і ДАВОЛІ моцна.
Аліса паспрабавала ўявіць падобны дзіўны лад жыцця, але ж заблыталася яшчэ горш, таму працягнула:
- А чаму яны жылі на дне калодзежа?
- Ці хочаш яшчэ гарбаты?- заботліва спытаўся ў Алісы Заяц.
- Я пакуль анічога не піла,- пакрыўджана адказала дзяўчынка,- таму не магу спажыць ЯШЧЭ.
- Ты пэўна хацела казаць, што не можаш узяць МЕНЕЙ,- заўважыў Капялюшнік,- таму што ўзяць БОЛЬШ, чым анічога, значна лягчэй.
- А ў вас ніхто і не пытаўся,- сказала Аліса.
- А хто цяпер робіць заўвагі!- трыўмфуючы заўважыў Капялюшнік.
Аліса нават не знайшла, што адказаць, таму самастойна наліла сабе гарбаты і зрабіла бутэрброд, а потым зноў накіравала Соне сваё пытанне:
- Чаму яны жылі на дне калодзежа?
Соня зноў думала хвіліну ці дзве, а потым адказала: