- Я анёлу служу, я анёлу служу,
І войска вялікае ѓдала парашу!
Анастасія Вядзьмакова таксама выпусціла забойнае, сваімі ножкамі якія такія голыя, загарэлыя і панадлівыя. Ад іх не адарвацца, ну ніяк!
Анастасія піскнула:
- Анёлы, анёлы, анёлы,
Будзе перамога за намі!
Вось так ужо дзяѓчынка засмяялася ва ѓсе жамчужныя зубкі. Не выстаяць супраць такой бліскучай кралі.
А ведзьма Анастасія мае медна-чырвоныя валасы. І кахае мужчын. Вельмі кахае, і нават перад кожным вылетам дорыць адразу некалькім самцам адначасова сваё цела. Таму Настасся якой даѓно ѓжо пераваліла за сто гадоѓ выглядае як дзяѓчына. І ніхто з ёй не справіцца.
Анастасія ваявала ѓ і першую сусветную вайну, і грамадзянскую, і Іспанскую і Вялікую Айчынную. І ѓ многіх іншых войнах.
Гэта жанчына, якую нельга не пакахаць.
Анастасія ѓзяла і праспявала:
- У космасе я лётала як анёл,
А атрымаѓся як...
І тут рудая перапынілася - у галаву не прыйшла падыходная рыфма.
Анастасія зноѓ голай, круглай, ружовай, дзявочай пяткай на педаль націсне і такую моц пашле.
Акуліна Арлова адзначыла, дзяѓбаючы баевікоѓ з крымскага ханства. І колькі іх ужо перабіта.
Алег Рыбачэнка і Маргарыта Коршунава ѓзялі і зноѓ кінулі атрутныя іголкі босымі пальчыкамі дзіцячых ножак, дзівячы нукераѓ.
А затым Маргарыта возьме і засвішча правай ноздрай, а Алег Рыбачэнка левай. І аглушаныя вароны ѓзялі і паваліліся нібы кавалкі перхаці на голеныя галовы.
І прабіваючы з вялікай капітальнасцю, пасля чаго праспявалі, несмяротныя дзеці хорам:
- Далікатны колеру пялёстак,
Калі ён сарваны даѓно...
Хоць свет вакол і жорсткі -
Жадаецца рабіць дабро!
Думкі дзіцяці сумленныя -
Святло давесці да розуму ...
Хоць нашы дзеці чыстыя,
У зло іх уцягнуѓ Сатана!
І зноѓ сякуць мячы, нібы яны лопасці шруб. І нішчаць шматлікіх нукераѓ нібы камароѓ пякельны апантаны пажар.
Наташа зараѓла, кінуѓшы босымі ножкамі ѓ скачку, нешта надзвычай забойнае і разбуральнае. І цэлы полк з нукерамі падняѓся ѓ паветра са знішчэннем.
Аѓгустына адзначыла, паслаѓшы маланку са свайго яркага, рубінавага соску грудзей і віску:
- Няма нікога мяне мацней!
І паказала сваю мову. А яе мова надзвычай едкая.
Танк ІС-17 са сваіх кулямётаѓ і гармат усаджвае. І робіць гэта вельмі эфэктыѓна. Снарады мноства аскепкаѓ раскідваюць, вялікімі масамі ардынцаѓ нішчачы.
І вось гусеніцы яшчэ коней, і вершнікаѓ ціснуць.
Анастасія Вядзьмакова дзяѓбае з паветра. Дзяѓчына-ведзьма прамаѓляе загавор, і пстрыкае босымі пальчыкамі ножак. І вось зноѓ ракеты абнаѓляюцца і з'яѓляецца дадатковая, і вельмі каласальная і амаль бясконцая сіла.
Анастасія, націснуѓшы клубнічным саском на кнопку, і ракеты паляцелі з разбуральнай клаакай.
І пайшло такое не перадаецца разбурэнне і знішчэнне.
Акуліна Арлова таксама вымавіла загавор, абнаѓляючы ракеты, і таксама ужыѓшы лалавы сасок грудзей.
І як паляцяць гэтыя неверагодныя прэзенты гібелі.
Акуліна адзначыла са смехам:
- Ракета, ракета, ракета,
Дзяѓбае бязбожна!
Ракета, ракета, ракета,
Зразумець цябе складана!
Мірабела Магнітная таксама ѓ баі дэманструе абнаѓленне, і потым яшчэ і лалавым саском як націсне на кнопкі. І столькі ракет возьме і паваліцца.
Мірабела ѓзяла і праспявала:
- Будзе бітва кенгуру,
Мне спакой не даспадобы!
Мірабела зноѓ бліснула сваімі жамчужнымі зубкамі.
Вось гэта дзяѓчынка - самы вялікі сок і яркія паказчыкі інтэлекту.