Эн глыбока ўздыхнула. Потым пачала гаварыць зноў:
— Я не люблю гаварыць пра гэта. Я сама здзіўляюся, што гавару пра гэта. Але ты — добры хлопец. Бачыш, я хачу мець сям'ю, хачу дзяцей, але я не хачу ўвесь час выкручвацца наконт грошай і адносіцца да сваіх дзяцей так, як мой бацька адносіўся да мяне, без усялякай на гэта патрэбы. І нават болей чым дзецям, я хачу належаць каму-небудзь, да каго-небудзь, быць часткай сям'і. Гэта таксама лёгка зразумець, бо ўсё гэта ў межах нармальнай псіхалогіі, той самай дафрэйдаўскай псіхалогіі. Я была адна, заўсёды адна. Я адчуваю патрэбу належаць да чагосьці ў сэнсе... — яна змоўкла і потым сказала амаль з адчаем: — Да дынастыі.
— Дынастыі? — усміхнуўся я. — Паслухай, Эн, я быў з табой не да канца шчыры.
— Так? — адказала яна ў разгубленасці, ачуўшыся ад ахапіўшых яе думак і цяпер намагаючыся ўспомніць, хто такі Ўільям Дэнтэл. — Вось як? — перапытала яна.
— Ну, не зусім так. Гэта праўда, што я бедны, але паслухай, на самай справе я магу ім і не быць. Мае бацькі — даволі заможныя людзі. І яны дапамаглі б мне. Ахвотна. Да таго часу, пакуль я змагу зарабляць гэтыя грошы, а я ведаю, што змагу.
— А, — нарэшце яна ўсвядоміла маю прысутнасць і ўспомніла, хто я такі. Але яе рэакцыя была не тая, якую я чакаў. Яе звычайна такія ясныя вочы заслала смуга, а маленькія зрэнкі зрабіліся яшчэ меншымі. Потым яна пахітала галавой, не таму, каб даць адмоўны адказ мне, я верыў, што не, але ў адказ на нейкую думку, на нейкае сваё ўяўленне.
— Ведаеш, ты вельмі добры хлопец, Біл, — сказала Эн. — Занадта добры, у нейкім сэнсе.
Яна перавяла позірк з майго твару і глядзела на некага паверх маёй галавы.
— Хто гэта?
— Каго ты маеш на ўвазе?
— Вунь той, прыгожы мужчына, што каля бара?
— А, гэты. — І я расказаў ёй пра незнаёмца.
Поль, — ну не памятаю яго прозвішча, відаць, таму, што яго заўсёды клікалі «Барон». Звычайна гаварылі «Поль», «Барон» альбо «Барон Поль». Бясспрэчна, ён быў прыгожы, хоць і па-тэатральнаму, з тых, што занадта прыгожыя, каб ім верыць, а для недаверу ёсць падставы.
Яго маці была каралевай нейкай маленькай балканскай краіны — я забыўся якой. Яна была самая сапраўдная каралева, з самых сапраўдных Бурбонаў. Бацька ж быў садоўнік. І, як гаварылі з усмешкай, не галоўны садоўнік. У сувязі з гэтым пераказваліся жартачкі наконт палюбоўніка ледзі Чатэрлей. Маленькая краіна пайшла прахам, і Поль, як і бацька, ніколі, як бы мовіць, не вылез з гразі. Ён зарабляў сабе на жыццё, калі можна назваць яго занятак заробкам, тым, што адкрыта і не тоячыся задавальняў пажаданні дам.
У яго адкрытасці было нешта такое, што раззбройвала. На маё здзіўленне і нават крыху сорам, а таксама насуперак атрыманаму выхаванню, я нават адчуваў да яго сімпатыю.
— Я даўно хацеў табе сказаць: «Не будзь занадта адкрытая», і вось нарэшце, Эн, ты дала мне такую магчымасць. Не будзь такая адкрытая. Ён самы сапраўдны жыгало. Каторы раз ты мяне здзіўляеш. Я нешта не заўважаў, каб ты звяртала ўвагу на іншых мужчын. У цябе ж добрыя манеры. — Я ўхмыльнуўся. — Звычайна.
Яна не адводзіла вачэй ад Барона, і ўхмылка знікла з майго твару.
— Звычайна, — паўтарыў я крыху пагрозліва. — Але павінен прызнаць, што ён надзіва прыгожы.
— Так, — яна сцвярджальна кіўнула галавой. — Але перш за ўсё ён дзівосны тым, што выглядае якраз на таго, які ён ёсць на самай справе. Нават вопраткай. Вось гэта і прымусіла мяне спытаць пра яго. Я ніколі не бачыла самага сапраўднага жыгало раней. Ты знаёмы з ім?
— Так, як і ўсе. Крыху.
— Пазнаём мяне з ім, калі ласка.
Эн паспела растлумачыць сваю цікаўнасць. Яна здалася мне бясшкоднай. Я прывёў Поля да нашага століка і пазнаёміў іх.
Праз два тыдні яна выйшла за яго замуж. Я не бачыўся з ёй на працягу тых двух тыдняў, хіба толькі на адлегласці. І ўвесь час паўтараў сам сабе: «Дынастыя». Гэта смешнае, недарэчнае слова, якім яна растлумачыла сваё імкненне ў жыцці, — вырашыў я, — якраз і было менавіта тое, што вабіла яе да чалавека, які, згодна з яе прызнаннем, быў тыповы прадстаўнік вульгарных нізоў.