Барона Поля павесілі.
Начальнік паліцыі кіўнуў у мой бок.
— А вы паехалі дадому, — сказаў ён, — і потым ажаніліся, у вас нарадзіліся два сыны, а вы ўсё не маглі забыць дзяўчыну ў зялёным купальніку з яснымі вачыма. Вельмі цікавая гісторыя, містэр Дэнтэл. Сумная. Але — прабачце — ну дык і што?
— А тое, — сказаў я, — што гадзіну назад, калі я ішоў з гэтэля да таго месца каля дарогі, дзе падаюць смажанае на вуголлі мяса...
— Шынок «Пралеска». У Доўгім завулку.
— Так. Па дарозе якраз там, дзе канец галоўнай вуліцы і дзе два святлафоры, побач са мной спыніўся на чырвонае святло цёмна-фіялетавы «мерседэс-бенц» з шафёрам за рулём.
— Я ведаю гэту машыну, — кіўнуў галавой паліцэйскі. — Натуральна, бо гэта адзіная такая ў горадзе. Належыць уладальнікам фабрыкі.
Чаму ж ён тады не ўдакладніў назвы галоўнай вуліцы, падумаў я, губляючы цярпенне, калі ён такі ненажэрны на падрабязнасці? Але...
— Уладальнікам фабрыкі? — перапытаў я. — Я маю з ёю справы шмат год, але ніколі не думаў, што ёю «ўладаюць». Яна ж такая вялікая — сапраўдны монстр. Хіба гэта не акцыянерная кампанія?
— Не-а. Сямейнае ўладанне. Але ўладальнік — не адміністратар па складзе характару. Яны больш падарожнічаюць. Тут бываюць рэдка. Адны гавораць, што ён добры гаспадар, другія ж — што проста дрэнны камерсант, але дастаткова разумны, каб ведаць гэта... Ну, як я сказаў, а што?
— Тое, што на заднім сядзенні цёмна-фіялетавай машыны сядзела Эн.
Шэф выпрастаўся, зняўшы цяжар тулава з локцяў.
— Вы, — вымавіў ён паволі, — вар'ят. Хутчэй за ўсё жанчына, што сядзела ззаду, была місіс Фраўнфелд.
— Гэта была Эн. Карычневыя валасы пакрыліся серабром — не па гадах, але калі колер і штучны, яны вельмі прыгожыя. Яна вельмі прыгожая і вельмі халодная.
Паліцэйскі па-ранейшаму глядзеў на мяне як на поўнага вар'ята.
— Трыццаць пяць? Трыццаць шэсць? — спытаў ён.
— Ёй цяпер трыццаць сем, але выглядае на больш.
— Місіс Фраўнфелд падобна на жанчыну, якая «добра захавалася». Дзіўна, бо яна даволі маладая.
— Фраўнфелд?
— Я ж вам сказаў.
— Фраўнфелд. Чакайце. — Я нахмурыў бровы і раптам успомніў. — Гэта было прозвішча яе далёкай кузіны. Яго ўспаміналі ў судзе. Гэта было прозвішча далёкай кузіны, якая атрымала спадчыну. Але ж — гэта была жанчына.
— Яго імя Марыён.
— Ага. Дык вось яно што.
— Я сказаў нешта смешнае, містэр Дэнтэл?
— Я ўсміхнуўся? Ну, што ж, гэта залежыць ад таго, якім пачуццём гумару чалавек валодае. Я якраз пытаўся ў сябе, ці не ўзяла Эн гэта падобнае на жаночае імя ў свой старанны разлік, і вырашыў, што гэта было немагчыма. Таму што я таксама ўспомніў той незвычайны, але не вельмі падыходзячы купальнік. Адзіная рэч, што я бачыў на ёй, каштоўнасць якой не была заменшана. «Дзеля яго эканоміла на адзенні некалькі месяцаў», — сказала яна мне.
Паліцэйскі ўтаропіўся ў мяне на цэлую хвіліну — адну доўгую хвіліну.
— Вы ўпэўнены, містэр Дэнтэл? — спытаў ён.
— Абсалютна ўпэўнены. Пастарэла, стала больш халоднай, прыгажэйшай. Тыя самыя вочы.
— Я звярнуў увагу на вочы місіс Фраўнфелд на адным дабрачынным мерапрыемстве, — сказаў паволі паліцэйскі. — Калі яна падавала мне кубак пуншу, яна была вельмі чароўная, вельмі прыемная. Але тады я падумаў, што місіс Фраўнфелд магла быць пад наркотыкам.
— Не думаю. Проста зацыкленая сваёй мэтанакіраванасцю. Можа, гэта і лухта з боку гледжання медыцыны, але я заўсёды так лічыў.
Паліцэйскі зірнуў на гадзіннік, што вісеў за маёй спінай. На тэлефон на стале. Потым глянуў на мяне.
— Нічога, каб яго чорт узяў, не ведаем мы пра гэтых Фраўнфелдаў, — сказаў паліцэйскі суха. — Відаць, таму, што ў горадзе няма ім роўні па сацыяльным статусе. Ходзяць чуткі — упэўнены, што гэта бабскія плёткі, — што яна — вартая таго, чаго яна вартая, як бы сказала мая маці. Жыве сваім жыццём, як кажуць жанчыны. Не паважае мужа. Але ж ён — не моцны мужчына. Слабы падбародак. Завостраны. Адзінае, што я ведаю напэўна, — ён горны інжынер. Як і вы.
— Як я і як чалавек, якога яна любіла, — не камерсант і не багаты, ён быў слабы, але, як бы сказаць, адпавядаў ёй. Мае востры падбародак, так? Як яго жонка і кузіна? Значыць... «Дынастыя», — сказала яна. Можа, у яе бы думка, што калі яна выйдзе замуж за адзінага сваяка, створыць нешта накшталт дынастыі, і грошы застануцца ў сям'і.
Рука паліцэйскага паволі пацягнулася да тэлефона, лягла на апарат і засталася там нерухомай.
— Не толькі яе, але і яго, — сказаў ён, відаць, сам сабе. — Саўдзельнік... Значыць, вы сказалі наступнае: яна не магла атрымаць спадчыну на працягу трынаццаці год. Але калі б яна «памерла», яе кузен — чалавек, якога яна любіла, — атрымаў бы спадчыну. Такім чынам, яна арганізуе «сваё забойства», кузен атрымлівае спадчыну, яна выходзіць за яго замуж і адразу ж атрымлівае грошы... Трэба праверыць дэталі, пацвердзіць тое-сёе — завяшчанні, пасведчанні аб нараджэнні, аб шлюбе, тую частку трупа ў шматках ад зялёнага купальніка. І, — ён глянуў на мяне, — нетаропкасць, упэўненасць, маўчанне — пакуль мы не забяспечым дакладнасці. Вы далучыцеся да мяне ў забеспячэнні гэтых засцярог, містэр Дэнтэл?