— Так.
— Пракурор штата, — сказаў ён задумліва, — занадта высока для мяне. — Ён па-ранейшаму трымаў руку на тэлефоне, разважаючы аб нечым. — Вы прыедзеце, калі спатрэбіцеся нам, містэр Дэнтэл?
— Я буду чакаць тут.
Мне здалося, што паліцэйскі сумняваецца.
— Не менш двух тыдняў. А можа, і намнога больш.
— Я чакаў на Блакітным беразе два месяцы.
Ён глянуў на мяне з цікавасцю.
— Вы адчуваеце неабходнасць адпомсціць?
«Ці так?» — падумаў я і паволі сказаў:
— Усё менш з кожнай хвілінай. Спачатку мне зрабілася шкада тых тыдняў агоніі, ад якіх пакутаваў малады Ўільям Дэнтэл, а потым многіх год з іх начамі, поўнымі болю і жалю. Але цяпер я думаю толькі пра звычайную справядлівасць. Я лічу, што мы павінны зрабіць гэта, каб перамагла справядлівасць. Дзеля Поля. Як я гаварыў Эн, ён быў сапраўды сімпатычным хлопцам і чэсным, згодна з яго магчымасцямі.
— Гм. Ну, ведаеце, яна таксама. І я думаю, што вы маглі б таксама адчуваць у нейкай меры ўдзячнасць.
— За што?
— Нягледзячы на тое, што ваш твар мог бы зрабіць адпаведнае ўражанне на прысяжных, вашы бацькі былі неадпаведна заможныя. У вас не хапала матывацыі забіць яе, а матывацыя да яе забойства была адна з умоў шлюбу.
Ён прасачыў, як мой твар асвяціла здагадка, усміхнуўся, а потым перайшоў на з'едлівы тон.
— Ці жадаеце вы, містэр Дэнтэл, афіцыяльна заявіць, што вы лічыце: забойства было здзейснена над адным баронам Полем — мы павінны даведацца яго прозвішча — што забойства было здзейснена ў адносінах аднаго барона Поля імярэка, у горадзе Каны, у Францыі, у адна тысяча дзевяцьсот сорак сёмым годзе?
— Так.
Паліцэйскі ўзяў слухаўку.
Уэйд Мілер
Гадзіна памяці
Джэкі ўпершыню з'явіўся ў маім кабінеце а трэцяй гадзіне папалудні ў чацвер, выклікаўшы гэтым самым у мяне моцную раздражнёнасць.
Апошні год я прысвячаў менавіта гэтую гадзіну роздуму, бо якраз у гэты самы час мая жонка Хэлен загінула ў аўтамабільнай катастрофе. Нават рэгістратарка не ведала, што гэтыя штодзённыя перыяды былі па сутнасці мемарыяльныя, і думала, што я раблю перапынак, каб выпіць кавы і даць крыху адпачыць галаве.
Ды гэта і не была мана, бо псіхіятр канцэнтруе ў сябе столькі праблем іншых людзей, што пачынае адчуваць неабходнасць праветрыць галаву. А ўвесь год пасля смерці Хэлен я вельмі шмат працаваў — стараючыся, як бы так мовіць, пахаваць свой смутак у рабоце.
Вось чаму мяне занепакоіла тое, што гэту гадзіну, якая, на маю думку, належала толькі мне, узурпаваў новы пацыент. Хоць мне не заставалася нічога іншага, як шукаць найлепшы выхад з сітуацыі, я ўсё ж вырашыў зрабіць суровую вымову рэгістратарцы за неабачлівасць пры назначэнні прыёмаў. Але, як аказалася, мяне настолькі захапіла анамальнасць хворага пацыента, што я нават не зрабіў заўвагі.
Маім новым пацыентам быў мужчына маладога ўзросту, які, мяркуючы па яго паводзінах, быццам разумеў, што яго прысутнасць аказалася непажаданай. Ён сеў насупраць мяне, у вялікае скураное крэсла, затрымаў позірк на дыпломах, што віселі на сцяне над маёй галавой, і пачаў кпліва чытаць уголас:
— «Да ведама ўсіх прысутных сапраўдным пацвярджаюць, што Джон Керміт Конавер закончыў курс навук, прадугледжаны законам...» Ну, вядома, гэта павінна прыдаваць вам чароўныя сілы, доктар Конавер.
— Зусім не. — Не варта крыўдзіцца: многія асобы з разладжанай псіхікай спачатку займаюць у адносінах да псіхааналітыка абарончую пазіцыю. — Дыпломы проста сведчаць пра тое, што на працягу некалькіх год я праходзіў пэўны курс навучання. Я ўсяго толькі звычайны чалавек. Як і вы.
— Не, — адразу ж запярэчыў пацыент. Ён быў вельмі ўзрушаны. — Не, мы ні ў якім разе не можам быць падобнымі.
Прынамсі, што датычыць знешнасці, дык ён казаў праўду. Ён з яго спрытам і атлетызмам, увасабляў абаяльнасць маладосці, прыгожы выгляд сведчыў аб здароўі і імпэце, адразу было відаць, што на ім дарагое адзенне, ну, а я... што ж, мне пяцьдзесят тры, старамодны, ціхі і шэры, як сцены майго кабінета.