— Джэкі, паслухай! Час спыніцца!
— Я нічога не зрабіў. — Ён хітравата паглядзеў на мяне. — Чаго гэта вы так хвалюецеся?
— Тое, што ты зрабіў, было даволі гнюсна, — адказаў я са злосцю. Я вымушаны быў прыкласці намаганні, каб супакоіцца. — Ты ж разумны чалавек, Джэкі, і ведаеш, чым канчаюцца такія паводзіны. Я паверыў, што мы разам з табой зможам вырашыць твае праблемы. Але яшчэ некалькі такіх учынкаў — і я буду вымушаны звярнуцца па дапамогу збоку.
Ён устаў і нахіліўся нада мной, неяк дзіўна ўтаропіўшыся ў мой твар.
— Але я не думаю, што вы сапраўды хочаце мяне вылечыць, доктар. Я думаю, што вы хутчэй мною цешыцеся.
Сказаўшы гэта, ён пайшоў.
Я праседзеў рэштку адведзенай на яго візіт гадзіны, утаропіўшыся ў тэлефон і вырашаючы для сябе, ці трэба патэлефанаваць паліцыі і тым самым палажыць канец усёй гэтай справе. Але я не мог прымусіць сябе ўзяць слухаўку. Яшчэ адна сустрэча, вырашыў я, і я буду ведаць дакладна. Да таго ж я быў абсалютна ўпэўнены, не маючы на гэта падстаў, што Джэкі вернецца.
Ён вярнуўся ў звычайны час, у наступны чацвер, спакойны і самаўпэўнены. Я таксама імкнуўся схаваць сваю нервовасць.
— Джэкі, ты думаў пра нашу папярэднюю размову? — спытаў я.
Ён усміхнуўся, абышоў стол і спыніўся, схіліўшыся нада мной.
— Ну, зразумела.
— Тады, я мяркую, ты прыйшоў да якога-небудзь рашэння.
— Так, я канчаткова вырашыў. Я збіраюся выправіцца пасля гэтага.
— Пасля гэтага? — Ад таго, што я глядзеў на яго знізу ўверх, у мяне пачало ламаць шыю. — Пасля чаго?
— Пасля таго як я займуся Ліндай. Вось што мне было патрэбна ўвесь час — выгнаць з сябе нячысты дух. І тады я змагу стаць добрым раз і назаўсёды. — У яго звонкім голасе чулася палёгка і хлапчуковая захопленасць. — Гэта такі просты спосаб лячэння.
Я з цяжкасцю мог гаварыць, пачуўшы такую фантастычную прапанову.
— Джэкі, — прашаптаў я, — ты памыляешся. Як ты мог нават падумаць...
— Усяго толькі адзін апошні дрэнны ўчынак, — аб'явіў ён. У кутку яго рота бліснула сліна. — Вось тады ўсё будзе скончана. Вы ведаеце, што я мушу гэта зрабіць, доктар. Таму паклічце яе сюды і дазвольце мне гэта здзейсніць. — Ён пачаў расшпільваць кашулю.
— Не! — крыкнуў я. — Справа заходзіць занадта далёка! Сядай і падумай, наколькі гэта ўсё немагчыма!
— Але гэта будзе так проста. Я мацнейшы за яе, гэтак жа як я мацнейшы за вас. І, акрамя нас, тут нікога больш няма.
Тое, што ён сказаў, была праўда. У гэты момант уладаром быў Джэкі. Але я ўсё ж звярнуўся да яго з апошнім заклікам.
— Джэкі, ты хоць бы падумаў, што можаш зрабіць самому сабе! Падумай аб выніках! Падумай, што яны зробяць з табой!
— Мне трэба атрымаць спакой, — урачыста сказаў ён. — Яны зразумеюць гэта, калі я ім усё раскажу. Так, паглядзім — куды я паклаў гэту пешню для лёду?
Я адчуў, што не магу зварухнуцца з месца. Нібы скрозь тонкую заслону туману я бачыў, як ён выцягнуў шуфляду шафы для дакумантаў і пачаў там корпацца, шукаючы пешню для лёду. Я дакладна зразумеў, што ён хоча зрабіць, але не меў сілы яму перашкодзіць. Нібыта ў страшным сне, я быў пазбаўлены волі. Над усім уладарыў Джэкі. Я ўбачыў, як ён націскае кнопку званка, каб паклікаць Лінду, і падрыхтаваўся быць сведкам жахлівай сцэны, што павінна была вось-вось адбыцца.
Дзверы адчыніліся, і ў кабінет зайшла яна з усмешкай на твары і ў белай уніформе — нібыта ілюстрацыя да паняцця фізічнага здароўя і нармальнай псіхікі.
— Слухаю вас, доктар.
— Падыдзі сюды, — хрыпла загадаў Джэкі. — Я цябе даўно чакаю.
Яна зрабіла крок наперад, потым вочы яе шырока адкрыліся ад здзіўлення, калі ўбачыла, як да яе пачаў красціся Джэкі.
— У чым справа? — спытала яна, адступаючы назад. — Што вы робіце з гэтай пешняй?
Лінда пачала крычаць, калі на яе наскочыў Джэкі, моцна прыціснуў да сябе, а потым пачаў ірваць на грудзях уніформу. Лінда аказалася мацнейшай, чым думаў Джэкі — яна змагалася за сваё жыццё. Яна ўхапілася за запясце яго правай рукі і абедзвюма рукамі старалася адхіліць ад грудзей вострую пешню, а Джэкі вольнай рукой біў яе па твары і сцягваў сукенку. Я ж увесь гэты час спаралізаваны жахам назіраў за гэтым садысцкім нападзеннем.
Вырываючыся, Лінда паслізнулася і выцягнулася на падлозе каля ног Джэкі. Той выскаліў зубы ў шалёнай радасці ад перамогі. Ён узняў пешню, каб нанесці апошні ўдар. Лінда закрычала, просячы літасці і называючы яго імя.
Але ў гэтым крыку пачулася не імя Джэкі. Гэта было маё імя.
— Доктар Конавер! — крычала яна. — Богам прашу, не забівайце мяне!