Раптам востры боль зноў абцугамі ахапіў маю галаву: вось я ўжо не назіральнік спробы забойства. А той, хто робіць гэтую спробу. Я з жахам зірнуў на пешню, што трымаў у руцэ, на Лінду, што скурчылася каля ног. Не Джэкі Н'юмана, а доктара Джона Керміта Конавера. Джэкі — гэта быў я.
Не дзіўна, што я быў цалкам захоплены яго «захворваннем», бо гэта была мая хвароба. Лінда, выкрыкнуўшы маё імя, прарвалася праз ланцугі, што сціскалі маю волю, і я змог убачыць жахлівы твар асобы, якую я прыдумаў, «новага чалавека», якім я імкнуўся быць.
Джэкі ўяўляў сабой усё тое, чым я ніколі не быў. Цяпер я мог азірнуцца на сваё пустое жыццё: памылковая ранняя жаніцьба яшчэ ў каледжы, сем гадоў вучобы на медыка пад пугай амбіцый Хэлен. Нават Джэкі, гэтае амаральнае, прыдуманае мною, сваё ўвасабленне, не хацеў гаварыць пра тыя сем год. «Ён» не баяўся праўды. Я ненавідзеў Хэлен. Я рады, што яна памерла. Але памерла яна занадта позна, каб я мог памяняць сваё жыццё і цешыцца новай воляй.
Стоячы на тым самым месцы, калоцячыся ад болю адкрыцця, я не заўважыў, як Лінда выскраблася за дзверы. Яна хутка вярнулася ў суправаджэнні шасці мужчын з суседніх кантор. Яны падыходзілі да мяне асцярожна, але ім не было чаго баяцца. Я выпусціў з рук пешню і стаў перад імі на калені.
А цяпер я сяджу тут, у дзіўным замкнёным пакоі, чакаючы дзесятага — ці, можа, сотага? — візіту трох мужчын, якія будуць пытацца ў мяне наконт разрыву ў маёй асобе. Я ведаю ўсе словы, што яны скажуць. Істэроідная фантазія... самаўнушэнне... працяглы эмацыянальны канфлікт... Якая розніца. Джэкі ніколі не вернецца. Як і я.
Стэнлі Элін
Плата
Чацвёра на борце «Бялінды ІІ» сачылі за верталётам берагавой аховы, які са стракатаннем ляцеў у паўднёвым кірунку, патрулюючы ўзбярэжжа Маямі-Біч.
— Зручная штучка, — сказаў Бродэрык, а Ейц, як заўсёды, падтакнуў шэфу.
— Вельмі зручная.
— Гледзячы для чаго, — кісла заўважыў Дэл і зірнуў на Чэпі, які адмоўчваўся.
Бродэрыку і Ейцу было гадоў па сорак пяць, абодва — мажныя, з жыватамі, якія выпучваліся пад марскімі кіцелямі. Чэпі і Дэлу крыху за дваццаць. На стройных фігурах — толькі плаўкі. Бродэрык скоса зірнуў падобнымі на шкляныя колеру кукурузнага віскі вачыма на гадзіннік.
— Трыццаць пяць хвілін. Мінулы раз было трыццаць тры. Для большай пэўнасці хай будзе нават паўгадзіны. — Ён абвёў позіркам зверху ўніз постаць Чэпі. — Ты ўпэўнены, што паспееш за такі час?
— Паспею, — адказаў Чэпі і зноў пачаў тачыць лязо складанага нажа аб камень, які Бродэрык адшукаў недзе на вельбоце. Лязо, даўжынёй дзесяць сантыметраў, было падобна на лязо паляўнічага нажа.
Бродэрык, круцячы штурвал адной рукой, прывёў вельбот у раўнавагу, скіраваўшы нос наперарэз хвалям у бок берага, і перайшоў амаль на халасты ход.
— Ты абсалютна ўпэўнены?
— Ну, ты ж чуў, што ён сказаў. Якога чорта ты назаляеш?
— Таму што мы зводзім да мінімуму элемент адгаворкі, — адказаў Ейц. Ён быў такі ж жалезабетонны, як і Бродэрык, а твар яшчэ больш счырванелы ад ветру і віскі «Джым Бім». — Таму што мы б не хацелі чуць пасля, калі табе гэта не ўдасца, што праз гэтую стракаталку не хапіла часу. Альбо яшчэ нейкія адгаворкі.
— Ну, што ж, адгаворак вы не пачуеце, — сказаў Дэл, а Чэпі шчоўкнуў нажом, складаючы лязо, і дадаў:
— Супакойся. Дарулюй толькі гэты свой човен да месца.
Пакуль Дэл з дапамогай каната буксіраваў за «Бяліндай ІІ» шлюпку, Чэпі засунуў нож у цэлафанавы пакет з-пад бутэрброда, туга закруціў яго і засунуў за пояс плавак. Падвесны рухавік ужо быў прымацаваны да кармы шлюпкі. Чэпі скокнуў на нос шлюпкі, адвязаў канат і адпіхнуў яе ад «Бялінды ІІ». Бродэрык падышоў да Ейца, які стаяў каля парэнчы, і яны абодва праводзілі шлюпку з аднолькавымі крывымі ўхмылкамі. Бродэрык склаў рукі рупарам і крыкнуў скрозь шум рухавіка шлюпкі:
— Засталося дваццаць восем хвілін.
Да мноства гатэляў і шматпавярховых гмахаў, што ўзвышаліся над узбярэжжам, заставалася каля дзвюх міль. Сонца пякло на ўсю моц, але дзякуючы павевам марскога ветру можна было неяк трываць гэтую нясцерпную спёку. Дэл накіраваў нос шлюпкі ў бок вялікага гатэля «Роял-Ашэанік», які ўзвышаўся проста перад імі, каб трымацца дакладнага курсу і не адхіляцца занадта ўбок па дарозе да берага. Ён пазіраў на Чэпі, які сядзеў на кукішках у насавой частцы, гойдаючыся разам з лодкай з абыякавым выразам на твары.
— Ну, а калі планіроўка перамянілася і ўжо не такая, як яе апісаў Бродэрык? — спытаў Дэл, кіўнуўшы ў бок гатэля.
— Як перамянілася?
— Ну, я маю на ўвазе пакоі, калідоры. Прайшло ж гады два з таго часу, як ён там жыў. Маглі тое-сёе пабурыць, а нешта перабудаваць, тут усё мяняецца.