— Кіруй да Кі-Ларга, — крыкнуў ён Дэлу, які па-ранейшаму стаяў за штурвалам, і «Бялінда ІІ», набіраючы хуткасць, павярнула на поўдзень. Чэпі пагардліва ўсміхаўся, пазіраючы, як тыя двое ў каюце глытаюць свой «Джым Бім», пакуль Ейц не заўважыў яго і з усяе сілы з трэскам не зачыніў дзвярэй каюты.
Эдвард Д. Хох
Доўгі пакой
Капітан Леаподьд ні з кім не гаварыў пра тое, што развёўся з жонкай, і таму лейтэнант Флетчэр вельмі здзівіўся, калі той раптам спытаў:
— Флетчэр, я калі-небудзь расказваў табе пра маю жонку?
Яны вярталіся з ціра, абсталяванага ў сутарэнні паліцэйскай управы. Пасля штомесячных практыкаванняў у стральбе з рэвальвера, і, здавалася, той момант наўрад ці падыходзіў для размоў аб мінулых шлюбных праблемах. Флетчэр ускос зірнуў на капітана і адказаў:
— Не, капітан, здаецца, не расказвалі.
Яны паспелі дайсці да верху лесвіцы, і Леапольд звярнуў у бок невялікага пакойчыка, дзе стаялі аўтаматы па продажы кавы, бутэрбродаў і напояў. Пакойчык называўся сталовай, але толькі кіруючыся самай бязмежнай фантазіяй можна было назваць так сабраныя тут некалькі сталоў і крэслаў. Хутчэй гэта было месца, дзе паліцэйскія маглі пасядзець пасля дзяжурства, пагаварыць пра сёе-тое як вось цяпер Леапольд і Флетчэр.
Лейтэнант кінуў у аўтамат манеты, прынёс і паставіў на стол паміж сабой і капітанам два папяровыя кубкі з кавай, ад якіх падымалася пара. Флетчэр ніколі не быў сведкам таго, каб Леапольд вось так адкрыта і даверліва гаварыў пра тое жыцце, што было па-за межамі іх прыяцельскіх адносін.
— Яна прыязджае, — проста сказаў Леапольд і Флетчэру спатрэбіўся нейкі час, каб зразумець сэнс пачутых слоў.
— Ваша жонка прыязджае?
— Былая жонка.
— Сюды? Чаго?
Леапольд уздыхнуў і пакруціў у руках пакецік з цукрам, які Флетчэр прынёс разам з кавай.
— Яе пляменніца выходзіць замуж. Наша пляменніца.
— Я не ведаў, што ў вас ёсць пляменніца.
— Вучылася ў іншым горадзе ў каледжы. Яе завуць Вікі Нэльсан, і выходзіць яна за маладога адваката па прозвішчы Мор. І вось Моніка прыязджае сюды на Ўсход, каб пабыць на вяселлі.
— Я нават не ведаў яе імя, — заўважыў Флетчэр, глынуўшы кавы. — Вы не бачыліся пасля разводу?
Леапольд адмоўна пахітаў галавой.
— Не, на працягу ўсіх пятнаццаці год. Атрымалася ўсё неяк недарэчна. Яна хацела быць кіназоркай, а пятнаццаць год таму, здаецца, многія дзяўчаты ўсё яшчэ марылі стаць кіназоркамі. Моніка была кемлівая і вельмі мілавідная жанчына, але, відаць, не прыгажэйшая за сотні іншых, якія ў той час з'яўляліся ў Галівудзе. Я тады толькі пачынаў службу ў паліцыі, і перспектывы здаваліся даволі аптымістычнымі. Было б глупствам кінуць усё і ехаць у Каліфорнію, павінуючыся яе вар'яцкім фантазіям. Ну, дык вось, хутка фантазіі ператварыліся ў ідэі фікс, і ад гэтага зрабілася зусім невыносна. Цэлымі днямі яна не вылазіла з кінатэатраў, а вечары праседжвала ля тэлевізара, гледзячы старыя фільмы. Нарэшце, калі я канчаткова адмовіўся ехаць з ёю на Захад, яна проста кінула мяне.
— Што, проста вось так і пайшла з дому?
Леапольд кіўнуў галавой.
— Шчасце, што ў нас не было дзяцей. Чуў, што яна атрымала некалькі дробных роляў як статыстка, выконвала нейкую там тэхнічную работу за кадрам. Потым, відавочна, яе напаткаў псіхічны разлад. Праз год я атрымаў афіцыйнае паведамленне аб скасаванні шлюбу. Да мяне дайшлі весткі, што яна ачуняла і зноў пачала працаваць, выйшла, здаецца, другі раз замуж, але няўдала.
— Навошта ёй было ехаць на вяселле?
— Вікі — яе пляменніца, да таго ж хросніца. Мы толькі што пабраліся, калі нарадзілася Вікі, і я думаю, што Моніка лічыла яе за сваё дзіця, якога ў яе ніколі не было. Як бы там ні было, я ведаю, што Моніка па-ранейшаму мяне ненавідзіць і вінаваціць за ўсё, што не атрымалася ў яе жыцці. Некалькі год таму заявіла знаёмым, што жадае маёй смерці.
— Капітан, а ці трэба вам ісці на вяселле?
— Ну, вядома, трэба. Калі б я і адмовіўся ісці, дык толькі з-за Монікі. Ва ўсякім разе — я хоць на некалькі хвілін павінен там паказацца, — сказаў з сумнай усмешкай Леапольд. — Відаць, таму я ўсё табе і расказваю, Флетчэр. Хачу папрасіць аказаць мне адну паслугу.
— Усё што трэба, капітан. Вы ж ведаеце.
— Ведаю, што гэта падобна на дзіцячую гульню, але хацеў бы, каб мы паехалі туды разам. Скажу, што на рабоце і магу пабыць толькі некалькі хвілін. Калі хочаш, можаш пачакаць у машыне. Ва ўсялякім выпадку яны цябе ўбачаць і павераць маім тлумачэнням.