— Яна... Нехта выстраліў у яе.
Флетчэр падышоў бліжэй да Леапольда і ўзяў у яго рэвальвер асцярожна, нібыта беручы з рук дзіцяці паламаную цацку. Ён паднёс зброю да носа, панюхаў, потым адкрыў барабан, каб праверыць кулі.
— З яго нядаўна стралялі, капітан. Адзін стрэл. — Вочы лейтэнанта павільгатнелі, ледзь не да слёз. — На якое ліха вы гэта зрабілі? — спытаў ён. — Ну, на якое ліха?
Тое, што адбывалася далей, Леапольд ужо не бачыў. Вельмі цьмяна і абрывіста ён прыпамінаў, як нехта агледзеў Моніку і сказаў, што яна яшчэ жывая, як выклікалі «хуткую дапамогу» і які навокал быў вэрхал. Флетчэр адвёз яго ва ўправу, правёў у кабінет, дзе ён сеў і пачаў чакаць, водзячы па штанах вільготнымі далонямі. Леапольд не здзівіўся, калі яму паведамілі, што яна сканала па дарозе ў бальніцу. Моніка заўсёды ўсё даводзіла да канца.
У кабінет камісара зайшлі і выйшлі трое — дэтэктывы, што былі пад яго началам, — ціха перагаворваючыся, схіліўшы адзін да аднаго галовы, нязграбна выказаўшы яму рухамі сваё спачуванне. Навокал панавала атмасфера смутку, і Леапольд ведаў, што прычынай гэтага быў ён.
— Капітан, у вас больш нічога няма нам паведаміць? — спытаў камісар. — Я зраблю ўсё, каб палегчыць вашу сітуацыю.
— Я не забіваў яе, — настойваў Леапольд. — Гэта зрабіў нехта іншы.
— Хто? І як?
Леапольду заставалася толькі пахітаць галавой.
— Каб толькі я мог ведаць. Здаецца, яна сама нейкім вар'яцкім спосабам забіла сябе спецыяльна, каб адпомсціць мне.
— Такім чынам выстраліла з вашага рэвальвера, які быў у вашай кабуры, у той час, як вы стаялі за сем метраў ад яе?
— Гэта быў не мой рэвальвер, — сказаў Леапольд, паціраючы лоб. — Экспертыза гэта вызначыць дакладна.
— Але з вашага рэвальвера неўзабаве да гэтага стралялі, і ў пакоі знайшлі пустую гільзу.
— Я не магу гэтага растлумачыць. Апошні раз я страляў з яго гэтымі днямі ў ціры, але пасля перазарадзіў.
— Скажыце, капітан, магла яна настолькі вас ненавідзець, — спытаў Флетчэр, — каб зрабіць вінаватым у забойстве?
— Магла. Думаю, што яна была вельмі хворая. Калі гэта я быў прычынай яе хваробы, тады лічу, што заслугоўваю ўсё тое, што зараз адбываецца.
— Якога ліха вы заслугоўваеце? — буркнуў Флетчэр. — Капітан, калі вы гаворыце, што невінаваты, я буду за вас. — Ён зноў пачаў хадзіць па пакоі і нарэшце звярнуўся да камісара. — Што, калі правесці экспертызу з парафінам, каб праверыць, ці страляў ён нядаўна з рэвальвера?
Камісар адмоўна пахітаў галавой.
— Мы даўно ўжо не карыстаемся гэтым метадам. Вы ж ведаеце, Флетчэр, які ён ненадзейны. Шмат у каго на руках можна знайсці нітраты ці нітрыты. Яны могуць з'явіцца і ад бруду, і ад угнаенняў, і ад наладжвання феерверкаў, ці нават ад дотыку да гароху ці бобу. Усе курцы могуць мець адпаведныя сляды на далонях. Ёсць распрацаваныя новыя эксперыменты для вызначэння прысутнасці барыю ці свінцу, але на іх правядзенне мы не маем адпаведных хімікатаў.
Леапольд кіўнуў галавой. Камісар прыйшоў да сваёй пасады, пачынаючы з нізоў, заняў свой пост не ў выніку нейкага там палітычнага рашэння, таму супрацоўнікі адносіліся да яго з павагай. Ставіўся да яго з павагай і Леапольд.
— Пачакаем высноў экспертаў-балістыкаў, — сказаў ён. — Яны апраўдаюць мяне.
Усе трое засталіся чакаць. Прайшло яшчэ сорак хвілін, калі нарэшце зазваніў тэлефон і камісар пачаў размову з экспертамі. Спачатку ён проста слухаў, потым буркнуў нешта сабе пад нос і задаў некалькі пытанняў. Паклаўшы слухаўку, ён зірнуў на Леапольда, які сядзеў па другі бок стала.
— Куля выйшла са ствала вашага рэвальвера, — проста сказаў камісар. — Ніякай памылкі быць не можа. Баюся, што мы будзем вымушаны прад'явіць вам абвінавачванне ў забойстве.
Працэдура, так добра вядомая Леапольду, працягвалася да суботняга вечара, і калі ўсё скончылася і яго праводзілі з судовай залы, ён убачыў, што за дзвярамі яго чакае малады — Тэд Мор.
— Вы ж павінны былі пачаць свой мядовы месяц, — звярнуўся да яго Леапольд.
— Вікі сказала, что не зможа нікуды паехаць, пакуль я з вамі не сустрэнуся і не паспрабую дапамагчы. Я не вялікі знаўца крымінальнага права, але, магчыма, мог бы вырашыць пытанне вызвалення на парукі.
— Наконт гэтага паклапаціліся, — сказаў Леапольд. — На наступным тыдні вялікае журы прысяжных пачне разглядаць справу.
— Я-я не ведаю, што і сказаць. Мы з Вікі вельмі засмучаны тым, што здарылася.
— Я таксама. — Леапольд рушыў далей, потым азірнуўся. — Жадаю шчаслівага мядовага месяца.
— Мы будзем у горадзе да раніцы, у гатэлі «Таўэрз». Гэта на той выпадак, калі спатрэбіцца мая дапамога.