Ягадка. Твіст або шэйк?
Божашуткава. Не… «Цыганачку».
Ягадка. Так… А вось на цвярозую галаву ці сталі б вы скакаць гэтую… «Цыганачку»?
Божашуткава. Не, пэўна, не стала б… Я ўжо нават не прыпомню, калі танцавала ў апошні раз… Сама не разумею, як гэта магло здарыцца…
Ягадка. А што ж тут разумець, мая мілая? П’яная жанчына ўсё можа. Не толькі «Цыганачку», але і сёе-тое іншае… Скажыце, у той вечар нічога такога… іншага не было?
Божашуткава. Што вы маеце на ўвазе?
Ягадка. Ну, самі разумееце… Мужчын было трое, жанчын таксама трое…
Божашуткава (успыхнуўшы). Не, нічога «іншага» не было! І не магло быць!.. Скажыце, Варвара Феафілаўна, пісьмо вам Салавейчык напісаў?
Ягадка. Якая вам розніца — хто напісаў? Нават калі і Салавейчык…
Божашуткава. Дык ён жа разам з намі піў! Піў больш за ўсіх нас разам узятых!
Ягадка. Ёсць дзве акалічнасці, якія змякчаюць яго віну.
Божашуткава. Цікава, якія ж?
Ягадка. Ну, па-першае, ён сумленна ва ўсім прызнаўся і раскаяўся.
Божашуткава. Гэта ён можа!..
Ягадка. А па-другое… Вось паслухайце. (Чытае.) «Я горка раскайваюся, што па сваёй легкадумнасці і нявопытнасці стаў міжвольным саўдзельнікам гэтай агіднай папойкі. Так, я таксама піў разам з імі. Вымушан быў піць. Але прашу ўлічыць, што мяне адразу ж званітавала. Так што я нібыта і не піў зусім…»
Божашуткава. Гэта ж… езуіцтва!
Ягадка. Таварыш Божашуткава! Не трэба кідацца такімі абвінавачваннямі! Атрымліваецца так: ён усё ўсвядоміў, шчыра прызнаўся, а вы адмаўляеце, цямніце. Вы і не пілі, і другіх не падбухторвалі піць, і благіх намераў у вас не было. Адным словам, не жанчына, а анёл… Херувім! Толькі крыльцаў не хапае. Я б на вашым месцы згарэла ад сораму! Ідзіце. І папрасіце гэтую… Як яе? Ізабелу Дрозд. Не прадпрыемства, а нейкі прытон!
Пахіснуўшыся, Божашуткава выходзіць. Ягадка зацягваецца, доўга глядзіць ёй услед, адкладвае папяросу і піша. Уваходзіць Ізабела.
Паўза.
Вы заўсёды ходзіце ў такой спадніцы?
Ізабела. Заўсёды. А што?
Ягадка. Нічога. Проста так спытала… Вы ведаеце, навошта я вас запрасіла?
Ізабела. Здагадваюся.
Ягадка. Дык гэта праўда?
Ізабела. Што іменна?
Ягадка. Што вы з хуліганскімі намерамі ўдарылі слесара Салавейчыка па твары?
Ізабела. Не, няпраўда.
Ягадка. Няпраўда?
Ізабела. Няпраўда, што я яго ўдарыла. Я яму добра-такі надавала па фізіяноміі.
Ягадка. За што?
Ізабела. За хамства.
Ягадка. Ён прыставаў да вас?
Ізабела. Прыставаў…
Ягадка. Як? У якой форме? Пастарайцеся больш канкрэтна. Мне трэба запісаць… (Паўза.) Ну, што ж вы маўчыце?
Ізабела. Прабачце, калі ласка… Вас мужчыны калі-небудзь лапалі?
Ягадка (сумеўшыся). Як гэта?
Ізабела. Ну, хапалі вас за калені ці яшчэ за якія-небудзь месцы? Было гэта?
Ягадка (абурана). Ну, ведаеце! Я б ніколі гэтага не дазволіла!
Ізабела. Вось і я не дазволіла. Дык чаму ж вы бачыце ў маёй асобе злачынцу і робіце гэты, прабачце, бязглузды допыт? Хамаў трэба выхоўваць усімі даступнымі сродкамі. Ці, можа, вы супраць?
Ягадка (збянтэжана). Вы маглі б зрабіць гэта неяк больш далікатна. Неабавязкова ж адразу… па фізіяноміі!
Ізабела. Разумееце… Даруйце, не маю гонару…
Ягадка. Варвара Феафілаўна.
Ізабела. Разумееце, Варвара Феафілаўна… Хам таму і хам, што ён не прызнае звычайных норм чалавечага абыходжання. Прыгожыя і правільныя словы на яго проста не дзейнічаюць. Інакш ён не быў бы хамам.
Ягадка. Колькі разоў вы яго ўдарылі?
Ізабела. Чатыры ці пяць. Можа, нават і больш. Не памятаю дакладна, не лічыла.
Ягадка. Маглі б абмежавацца і адной аплявухай. (Запісвае.) «Ударыла два ці тры разы…»
Ізабела. Чатыры ці пяць…
Ягадка. «Ударыла два ці тры разы, дакладна не памятаю…» Ну, гэта я яшчэ магу зразумець. Ну, а навошта вы, інтэлігентны чалавек, публічна абразілі яго? Пры людзях. Навошта вам гэта было?
Ізабела. Абразіла? Публічна? Штосьці я гэтага не прыпомню.
Ягадка (заглядваючы ў паперы перад сабой). Калі быў таварыскі суд, вы назвалі яго пры ўсіх траянскім… жарабцом.