Прайдзі туркі-баркі,
А клопат не састарыцца.
I соліць Мінск гуркі,
I хрэн дзярэ на тарцы.
Стаіць каля сцяны
Прымоўклая старая.
Тузе,
Як з даўніны,
У вочы пазірае.
I ў сонейка прыжмур
Халодны на заходзе.
Не грэе плечы мур
3 асенняй золлю ў згодзе.
Згубіла ўсё цяпло
Шлякастая хусціна.
Куды цяпло ўцякло?
Нядоўга тут гасціла.
На печы
Добрыя рэчы —
Прыгадвае сон старэчы.
Хоць прыказка гадам
Пагрэць гатова плечы,
Што засталася там,
У вёсцы,
Разам з печчу...
* * *
Хлеб фармавы,
Ён цагліну нагадвае,
Як новаспечаны урбаніст.
Сына ратая
Вітае над хатаю
Дрэва,
Што ў печ пасылала ліст,
Каб падтрымаў, даланісты,
Спадыспаду
Бохан яшчэ не ачахлы
Ад дыспуту
3 духам паганскім
Бога агню.
Бохан напомніць
Валун на праталінцы
Той, што ў вясновага сонца пытаецца,
Ці не забылася на цеплыню.
3 коміна дрэва расце —
I ўпіраецца
У небасхіл дымавейны сук.
Хлеб падавы.
I чаму гэта раніца
Пахне боханам
3 маміных рук?
* * *
Суровая нітка жыцця
Не лезе ў шаршатку долі.
Ад часу-краўца
Ныцця
Ніхто не пачуў ніколі.
I выюць турбот ваўкі,
I золка ў зорнай паветцы.
Гарбее кравец вякі.
Суровая нітка ірвецца...
Не знойдзеш у стозе сноў
Пранырлівую шаршатку.
I вузел завязвай —
I зноў
Усё пачынай спачатку...
* * *
Загрузлі ў травах
Сноў грузавікі,
Што везлі ў дамавінах галашэнне.
А ў партызанскім краі павукі
Дагэтуль вяжуць сеткі,
Як мішэні.
Чарсвяды
Далёка зязюля кукуе.
Чакаюць яблыні лісця.
Ігрушына цень прымярае.
Канец зімавой нудзе!
— Якую,
якую,
якую,—
3 пытаннем кнігаўка вісне,—
Мне купіну выбраць з краю?
Блакіт да твару вадзе.
У садзе яшчэ чарнарукім
Карову пасе старая.
I сам сябе трактар цягне —
I чайкі ідуць баразной.
I сіверна гукам і рухам,
I песні самотна без гаю.
Чарцям не сядзіцца ў багне —
Шавеляцца пад рабрыной.
Магільнік вачыма сухімі
3 пагорку на свет пазірае.
Кулік падсверыў калёсы
I цвеліць:
— Кулі! Кулі!
Магільнік чакае — ўздыме
Пагорка хваля сырая
Рыбацкія душы ў нябёсы
У вечных чаўнах —
Калі?
* * *
У лета свае правы,
У лета свае клапоты.
Заходзяцца паплавы
У прыцемку ад пяшчоты.
Траве
Яшчэ сакаўной
Не час у стагі вяршыцца,
Ей хочацца варушыцца,
Зялёнай стаяць сцяной.
Сланечніны вудаўё
Згінаецца пад цяжарам.
Атава возьме сваё.
Рабіна ўзгарыцца жарам.
Чуваць,
Як на цёплых гарбах
На ўзмежках змрок прарастае.
У красак адчайны пах,
Трывожны,
Як пры расстанні...
* * *
Хто з вас, каб з часу зусім не збіцца,
Каб хоць на момант з тугой расстацца,
У даўжэзных сказах
Чыгункі сібірскай
Расстаўляў рэдкія знакі прыпынкаў
Станцый?
* * *
Звыкаць абшару да фарбаў шэрых.
I хвалі ў ладкі б'юць памяркоўна.
Прымераць марыць прымоўклы бераг
На палец кладкі пярсцёнак чоўна.
А заручылі яго з затокай,
Да прорвы ў сваты ідзе ўсё роўна,
Хоць аблачыны тугой высокай
Прыемна кратаць пярсцёнак чоўна...
Заступнік подзвігу
Алесю Махначу
Граніт вуглее ў мураве,
А мужная легенда крэпасці
У ім адным
Ва ўсёй канкрэтнасці
Працягваецца і жыве.