I нейчы дах
За іх хацінай
Ляжыць,
Нібы той конь стары
3 пераламанаю хрыбцінай,
Што ўпаў,
Не звёзшы воз з гары.
Жывёлка ёсць
Апроч ката ў іх.
I кажа,
Стоячы ў раллі,
Пра іх суседка,
Як пра даўніх
Людзей:
— Жывушчыя былі...
Двары суседскія
Трывала
Затуленыя ад вятроў.
Спагадных слоў
Ім трэба мала,
Як мала
Пад паветкай дроў.
I вечарамі
Алтарамі
Гараць сузор'і,
Нібы ўся
Зямля малітву паўтарае
За Барнасіху,
Барнася...
* * *
Світанак скрыпіць на сырой назс,
Раздзьмухвае мокрых лістоў іскрынкі.
Брылькі падымаючы па чарзе,
Паштарка корміць галодныя скрынкі.
* * *
Пасад і званняў абляціць лісцё,
I застанецца голы ствол слупка
Магільнага.
I змесціцца жыццё
У скупасці апошняга радка.
Пра што ён скажа
Чытачу жывому,
Што цягне ўсё яшчэ
Зямную стому?..
Петрусю Броўку ў дзень 75-годдзя
Тры чвэрткі веку —
Тры маладзічкі
Займаліся трывогамі надзеі.
Спагадна поўня вечнасці глядзела,
Як рунню прабіваліся радкі.
А дні ішлі.
Юнацтвам пах чабор.
Палілі змрок
Чырвоныя рабіны.
Лясоў наддзвінскіх
Не драмаў дазор,
I шчырасць далі блізкімі рабіла.
3 Ушаччыны —
3 крынічнай стараны —
Брыў успамін
Шляхамі баравымі.
I помніў слых
Цымбальны лад струны,
I помніў верш
Рачулкі кожнай вывіў.
Вёў горды шлях,
Азораны з вясны
Купалаўскім агністым запаветам.
I клопатам дзяліўся
Шар зямны
3 паўпрэдам мудрай радасці —
3 паэтам.
Маладзічок апошні
У вятох
Падступна перайшоў,
Ды поўня справы,
Якую ён адзін
Адолець змог,
Напоўнена святлом
Вячыстай славы.
Году пеўня
Хвастоў густы вадаспад,
Грабеньчыкаў зыркі золак
Вясёлкамі ззялі ў сёлах,
Нядзелілі далягляд.
Трон хісткі
Цанілі свой
Жрацы няспыннага часу,
За раніцу і за красу
Адказвалі галавой.
Гарластай вартай двароў
У Жывалацы і ў Плеўне
Драмаць не давалі пеўні
Турботам гаспадароў.
Год пеўня,
Вазьмі сабе
У спадчыну вечны клопат.
Хай крылаў трывогі лопат
3 дарог спакой не саб'е.
3 любоўю мудрасць жані.
Хай сквапнасць не петушыцца
Пажарам дай патушыцца,
Адстоіцца цішыні!
У неба сонца малі,
Адпрэчвай грымот надрывы,
Будзі кожны дзень руплівы
Пад мірнай страхой Зямлі!
Памяці Аркадзя Куляшова
Балюча ные на снезе след.
Маўчыць палазня маладая.
У дзень,
Калі ён прыйшоў на свет,
Ён гэты свет пакідае.
...Да дня сталіцу будзіў тэлефон —
Ад весткі сцюдзёнай балесна.
Няма таго, хто вёў на паклон
Усіх
Да роднага слова з маленства.
А слова бярог
Для дарог і трывог
Рупліўцам гордагаловым.
Замоўклі вусны,
Ды ён перамог
У процістаянні са словам.
Яшчэ ідуць тэлеграмы, лісты,
Віншуючы з днём нараджэння,
Ды стыне спіна
Надмагільнай пліты
Ад смутнага нарачэння.
Балюча ные на снезе след.
Маўчыць палазня маладая.
У дзень,
Калі ён прыйшоў на свет,
Ён гэты свст пакідас.
Спынілася кола турботных дзён.
Нябёсам журботна, зімова.
Ён словам жыў,
Жыць у слове ён
Застаўся ў народзе, як мова.
Слязіна,
Бачыць не замінай,
Як ля труны пахіла
Стаяць Алеся,
Бацька Мінай
I хлопцы з Брацкаіі магілы...
* * *