Загадка перакладу,
Як вядзьмоўства:
Ашчаднасць,
Марнатраўства,
Красамоўства!
* * *
Кажыце пры жыцці —
Не ў слове развітальным
Аб шчырым адкрыцці
Паэта ці ратая,
Не сыпце слоў яму
Пасля, як медзь, у яму.
У вечным цераму
Яму ўжо не да ямбаў.
Яму не да тугі,
Не да жальбы спагаднай.
Не гляне той, другі,
Ні з ласкай, ні з пагардай.
Не прыйдзе той, другі,
Да радаснай сябрыны.
Як на вадзе кругі,
Закругляцца ўспаміны...
Жыццё вас барані
Пасля ва ўсім вініцца.
Са словам дабрыні
Спяшайце не спазніцца!
* * *
Наіўны я, мяне зусім не тычыцца,
Адкуль прыйшла ты — з цемры, са святла.
Ты, пэўна, неўміручая, з антычнасці
Абразу мармуру з сябе зняла.
Шчаслівая ад палкага цяпла,
Аднойчы ты з музеяў уцякла...
* * *
Ліст жаўцее.
Шоўк вясельны зжоўк.
Можа, нешта зменіцца заменаю?
I на шыі б'ецца ланцужок,
Як абрывак ланцуга сямейнага.
Ад вачэй нахабных,
Ад людзей
Дзе схавацца з радасцю шалёнаю?
I з салодкай робіцца салёнаю.
Соль жа за гаркоту саладзей...
* * *
У мурах, камяніцах,
У парыўных вагонах
Сніцца сцежка-лісіца,
Што бяжыць па адхонах.
Гараджанін часовы,
Праз бетон, праз цагліны
Чую траў перазовы,
Сум засохлай галіны.
Хоць сваё галава гне,
Сэрца слухае стому.
Да апошняга цягне —
Да драўлянага дому...
Стэп
Зазвінелі мячы
Ці ключы
Княства Тмутараканскага?
Хоць хрыбетнік стэпу лічы —
Курганы вытыркаюцца.
Вараняцца раскрыллі скіб
Стуманелага ворыва.
Грывяцца кавылі —
Скача скіф
I праменіць стралою ворага.
Перагнаць сябе
Рэху няўцерп.
Далягляду —
Сцяжына вузкая.
Ці сарока на месцы ляціць,
Ці стэп
Забаўляецца з косткі вурзгалкай?
Просьба да некаторых скульптараў
Хоць не рабіце з космасу халтуры,
Да кас удзячных не спяшайце надта.
Аднолькава дэбільныя скульптуры
3 міжзор'я апускаюць касманаўтаў.
У космасе важчэй за год хвіліна,
А вы ў бязважкасці свайго шаблону.
Ад сораму аж чырванее гліна
Як вынік вашага пустога плёну.
Далёкія нашчадкі,
У Сусветах
Пабыўшы, вернуцца, як з лесасплаву
Бог барані,
Каб па фігурах гэтых
Яны аб нас — як продках —
Мелі ўяву!
* * *
Пакуль мы спешым час,
Шукаем вечных ісцін,
Чакае хата нас
I двор, запалы лісцем.
Над хатай нашай дым
Трымае пах забыты.
Двор ходзіць следам тым,
Дзе пыл дажджом прыбіты,
Дзе раніца слядоў
Лядком тугі зашклёна.
А з ветрам шум кладоў
Яшчэ шуміць зялёна.
П'еш цішу з гладыша
Пад подых ліставею.
I адтае душа,
I ў печы дух цяплее.
* * *
За дзень нагулася ад кожнага ўздрыгу —
Лясная дарога чакае святла:
Сцямнелыя дзве далані развяла,
Трымаючы неба ўначэлага кнігу...
Да падножжа помніку пашаны
Купалава дуброва
У першыя сто гадоў
Вечнасці Янкі Купалы
Пасадзіма
Сто дубоў
Ля хаты,
Што спеў калыхала,
Што помніць калыскі скрып
I плач Янука малога.
Тут дуб расказаў стары б,
Як многа
Тоіць аблога,
Аб чым маўчаць дзірваны,
Траве даверыўшы права
У зялёныя біць званы,
Ледзь сонца зірне ласкава.