Без спешкі
Чэх да чэшкі
Чэша пешкі,
Бо цягнік, і праўда,—
Vlак,
Валачэ марудна так,
Што сама знаходзіць чэшка
Чэха, як аколыш цэшка.
Быццам ластаўка з падстрэшка,
Выглядае чэха чэшка.
I да Ноя
У каўчэг
Не спяшаўся б надта
Чэх!
Скарынавы сляды
Скарынавы сляды пад камянямі —
Іх ахаваў павыслізганы брук.
Так ацаліў,
Пакуль вякі міналі,
У сотах словаў
Мову першадрук.
Дарогаю Петраркі палачанін
У Прагу з праган рупнасці прыйшоў,
Каб потым іх імёны спалучалі,
Нібы на храмах постаці крыжоў.
Ні саду каралеўскага,
Ні сцежак,
Дзе чуў з друкарні крокі цішыгіі.
Адно дагэтуль не зайшлі на вежах
Скарынавага сонца прамяні.
Дагэтуль Прага выдаць не жадае
Друкарню інквізіцыі святой,
Адкуль ляцела вера маладая
У край,
Дзе снег спыняўся на пастой.
Здаўна
Няма ў сваёй зямлі прарока.
Дык дзякуй, Прага,
Што была тады!
Шумяць вякі зялёна,
Бо глыбока
Карэняцца Скарынавы сляды.
Пражскі надвячорак
Пакуль сабака думна пазірае,
Чакае спачувальна гаспадар.
3 вакна, як з нішы статуя,
Старая
Узнікне,
3 надвячоркам зліўшы твар.
Паверыш,
На вячэру матацыклы
Са смакам рэжа Прага —
Дацямна
Не ціхне віск.
I розніць нюх прывыклы
Вензінны пах
Ад піва і віна.
Каб рана ўстаць,
Кладзецца Прага рана,
Сцяжэла мружачы
Павекі крам,
Каўнер смугі наставіўшы каляна,
Паспешна захінае
Крыссе брам.
I толькі ноч
Паненкаю-сялянкай
Ідзе,
Рукой трымаючы падол.
I ўявіць вуліца
Сябе палянкай,
Як груша глуха
Грукнецца на дол...
Істужку дня
Няспынны эскалатар
Пракручвае —
Стараецца злавіць
Спакойны кадр
У мітусні стракатай,
Каб рух наноў
Уранку блаславіць.
* * *
Спас на двары.
Не чыніць бяды запас.
У сада крамяны грэх
3 душы здымаюць манашкі.
3-пад высвечаных далоняў
Яблыкам бачна якраз,
Як да іх набліжаюцца
Чорныя апранашкі.
Ці гэта Евы
У шатах жалобных, таму
Што яблыкі выспелі,
А недзе забавіліся Адамы?
Галінку заломвае вецер,
Як сват вясёлы куму.
Пахне віном з вінарні
I восенню блізкай з крамы.
Сад абгароджаны
Засяроджана слухае даўніну,
Лысагаловы яблыкамі
I лісцем падвялым ціхі.
А мне знаёмая прыказка
Коле пад рабрыну:
Пайшоў бы ў мніхі,
Дык думкі ліхі...
Табар
Плячо ў плячо наўкол дамы пасталі —
Любы сустрэць гатовы чужакоў.
Ад стрэх гарачых
Весялеюць далі.
Хай скнара-час
Вядзе падлік вякоў!
Даў гораду імя
Гусіцкі табар.
Угледзься лепш — гусіцкія вазы,
Агню і навальніцам даўшы хабар,
Акамянелі, быццам абразьг.
А табарыты,
Волі сібарыты,
Былі,
Пачаўшы лёс чьгтаць з азоў,
Дажджамі ўмьгты,
Хмарамі акрыты.
Да неба як рукой падаць з вазоў!
Суседу скрытнаму —
Малітва, кірха,
Парадак, каб кубло азалаціць.
Гусіту спрытнаму —
Хай бітва, кірка,
Акуты цэп галовы малаціць.
Гусцёж багатаму,
Бядоце — жыжка,
Не, ён не хлеба кус —
На лобе гуз.
Глядзеў,
Як вока праведнасці Жыжка.
Гарэў, каб змрок над краем
Знішчьгць, Гус.
Няхай турыст-прышэлец памаўзее.
Чэх вёз адвеку
Свой нялёгкі воз.
Гусіцкі воз,
Што сцішыўся ў музеі,
Раскажа, на каго каменне строс!