XIV.
Не нацешацца з Міруткі:
Трэба — гнуткі,
Трэба — пудкі,
Скажуць слухаць брэх ля будкі —
Будзе слухаць
Дзень і суткі.
Сам сабака гаўкнуў з будкі —
Не мінуе хвастакруткі!
Думкі натаваць —
Бяроста.
Хочаш —
Сцісні ў лапы проста,
Грай,
Як дзед той на дудзе.
Хочаш злапаць лёс, бясхвосты,
Драпай
Лапай,
Хто,
Што,
Дзе?!.
Хто ў гаросе,
Хто ў аўсе:
У яго на ўліку ўсе.
Берастовае дасье
Пухліцца ў Міруткі.
Фактаў з лапы сам
Дассе,
Не пашкодзяць чуткі!
Дрэсіроўшчык
Дрыхне дома:
Хто чым дыхае,—
Вядома!
На цэхмайстра войстрыць кіпаць
Розгаў трэба ўволю ўсыпаць!
Марыць драпнуць з дрэсіроўні —
Адбіваць паклоны поўні!
Спрабавалі браць за грудкі —
Не мінулі «вашапрудкі»
(Тут халодную —
Дарачай
Называюць так,
Іначай...)
Не нацешыцца з Міруткі
|Таўстаскурай «прафесуры».
Пастаяць за сябра —дудкі! —
Прудкі,
Выпрудзіцца з шкуры!
Выпуск — хто куды.
Мірутка —
Шусь у будку, й нічагутка!
Дослед
(Не на ўласнай шкуры!)
Ставіць
Пры кіпцюрантуры...
XV.
Ідуць па лесе
выпускнікамі.
Што ў голаў улезе,
Уміг знікае:
Мазгі свідруюць
Шалёныя зыкі.
Няйначай, сябруюць
3 д'яблам музыкі?
I месяць,
I месяць,
Даўбешкамі ў бубны.
А ў лесе месяц
Той самы
Шлюбны.
Цукерку ўгледзеўшы —
Да торбы ў сваты.
А недзе мядзведзішку
Невуч касматы
Вядзе пад адхоны —
Ды ў абдымоніху.
А ты,
Вучоны,
Скачы «Лявоніху»!
Заціхлі гукі
На нейкі момант.
I — цішы
гулкі
ударыў молат.
Лес за-шу-меў...
За-пах-ла ка-рэ-нне...
Прачнуўся гнеў.
Ад-дзі-ка-рэн-не
Па ўсёй навуцы
Ды пяцярнёю.
Ланцугі рвуцца —
Усё парахнёю!
Зглушылі вушы
Вар'яцкія тушы,
Павадыры,
Злыя душы,
чым не тушы?!.
Павадыр
Ці правадыр,
Правярай, ці глыбак вір!
Ціха!
Зваж, па чым ён, ліха фунт?
Бунт!
Вылятай, як з бочкі шпунт!
Бунт!
Для касцей ці мяккі грунт?
Бунт!
O, psia krew! Сабака! Hung
Бунт!
Норавазнаўцаў потым
Быў вялікі табун там.
У Акадэміі бунт употай
Называўся
Мядзведжым бунтам.
Даліся ў знакі
I зноў жа — сабакі!
Завадатаі
Не мядзведзішак сваталі.
Іх вянчалі ў дубцы ды ў вілы.
Валачы гасцей Радзівіла
У спёку ў санях —
Не цярэжыць Цярэшку ў сянях.
Сані не едуць самі,
Хоць і дарога з солі.
На збітыя лапы —
Болю даволі!
XVI.
3 тых часоў кандуіт узнік,
Каб Смаргонскае Акадэміі выпускнік
Ні карэння, ні моху не нюхаў,
Каб пошуму лесу не слухаў.
Выпускніку шкодзяць
Одумныя ўспаміны!
Яму супакаенне адзінае:
Штогадзіны,
Штодня
Траскатня,
Грукатня,
Брахня,
Толькі — не цішыня!
XVІІ.
Ахі!
Скідайце хутчэй
3 плячэй
Апранахі!
Як іскры з вачэй —
Не пішыся ў манахіі
Охі!
Здзірайце, як той падатак,
3 пятак
Панчохі!
Прэч паноў і панятак,—
Хай скачуць, як блохі!
Усе,
Усе,
Хто ссе
Піпку тугі пакрысе,
Пакідайце сховішча!