Баяліся — мамы ласку,
Што нам належыць,
Падзеляць.
Вось вырасцем — і палацы
Паставім з такой падзеі.
I мам забяром з сабою —
3 упартасцю прысягалі.
Апошніх надзей забойцы,
Мы вольныя ў свет сягалі.
Маленькія эгаісты,
Што ведалі мы пра самоту?
Завейна
Адной галінцы
Застацца гібець зімою...
* * *
Клопат прыспешваў:
Тумкай,
Каб не гавець пасля!
Горад цягнуўся думкай,
Вёска жыла з мазаля.
Золушкаю прагрэсу
Доўга была зямля.
Вёска —
3 гароду, з лесу,
Горад,
Ён жыў з рубля.
Ды не магла знявагі
Доўга трываць зямля.
Клала на шалі ўвагі
Цвёрды курс мазаля.
Ведала, гордая ў крыўдзе,—
Ніхто ад зямлі не ўцячэ,
Людства, нарэшце, прыйдзе
Ёй пакланіцца яшчэ.
Шаля з ціхаю вераю
Шалю з пыхаю
Перасвервае...
* * *
Загадай, у сасны якой
Паляцела зялёная вейка.
Гэты зачараваны спакой
Чараўніцай альбо чарадзейкай?
Любіць вечнасць
На нейкі міг
Запыніцца над возерам слыхам.
I збаяцца сябе саміх
Хвалі патурбаваць ускалыхам.
3 вершаліны да караня
Зарыпіць
Дрэва вечнага руху.
Перадасць цішыні цішыня
Ашчаджальніцу радасці —
Скруху.
I ўсплывуць адгалоскі віны
У душы пад сасной-векавухай.
Затанулых цэркваў званы
Чуе вечнасць.
I ты паслухай...
Дровы
Сукаватыя, шчоглыя
У градах, у кастрах
Пацеюць смалою,
Як мёд у скрылях.
Летаюць,
Петраюць на сівярах,
Каб ласы агонь
Зімавеям на страх
Смактаў смаляныя
Соты з калоды,
Па-мядзведжаму жмурачыся
Ад асалоды.
* * *
Паабымшэў валун,
Абыржавеў калун.
На печы кот-вуркун,
За печкаю — цвыркун.
Для ўсіх вякоў адны —
Няхітрыя даніны.
Нам дадзены яны
Маркоціць успаміны...
Да партрэта Уладзіміра Караткевіча
Дзіця з вачыма празарліўца,
3 душой, пакрыўджанай на свет,
Зірне — і будзе фраза ліцца,
Нібыта клёкат праз арліцу,
Як несупыннасць праз Тыбет.
Адчай з прарочымі вачыма,
Дзе ўзорацца шляхоў шлякі,
Дзе з небам раіцца Радзіма,
Дзе немагчымае магчыма,
Дзе дзівакуюць дзівакі.
Ахвярца верны неспакою
Над плынню крэўнае ракі.
I мова матчынай рукою
Яго сумленне трапяткое
Багаславіла на вякі.
Трыпціх
Трохкутнік
выраю
высока.
Трыпутнік ласкаю прыціх.
Трывога зерыцца трохвока.
Век чалавечы,
Як трыпціх.
Світанне,
дзень
і змрок вячэрні —
Іх, трох,
Навечна час упрог.
Трыпціх пасеянага зерня.
Трыпціх —
дол,
аралля,
нарог.
Трыпціх крыжа,
Трыпціх жагнанняў,
Трыпціх расстайных
Трох дарог.
Трыпціх апошніх
Трох жаданняў.
Трыпціх —
калыска,
кут,
парог...
Камень Фелікса Тапчэўскага
I. В. Законнікаву
I слова, крэўнасцю пачэснае,
Іскрынкай радасці былой,
Як камень Фелікса Тапчэўскага,
3 зямлі
Узыдзе над зямлёй.
Часаны любасцю і вераю
Валун —
Пястун ледавіка —
Не лёг над прахам
Глыбай шэраю,
А ўстаў — нямы працяг радка
Шаноўнейшага Хвэлькі з Рукшаніц,
Паўстаў, каб далягляд шырэў.
Зноў камень,
3-пад дзярноўя зрушаны,
Вяльможнай яснасцю ўшарэў.