‘Beidh tú ceart go leor, a Bhríd,’ a dúirt sí. ‘Tá an dochtúir ag teacht. Ní bheidh sé i bhfad anois.’
D’fhan Caitríona san áit a raibh sí nuair a tháing Iain isteach.
‘D’éirigh liom dul tríd,’ a dúirt sé. ‘Is gearr go mbeidh siad anseo. Chuaigh Séamas anonn ag an ngeata le castáil leo.’
Níor chorraigh Caitríona as an áit a raibh sí fiú nuair a chuala sí an gliúra gleára taobh amuigh.
Is í an bhanaltra a bhí tagtha agus Antaine Mac Giolla Easpaig agus bainisteoir an óstáin in éineacht léi. Bhí scéala curtha chuig an dochtúir, a dúirt an bhanaltra, agus bhí sé anois ag tiomáint anall ón taobh eile den oileán. Scrúdaigh an bhanaltra Bríd, ansin chuir ina luí go compórdach í le baill éadaigh faoina cloigeann agus faoina guaillí. Bhí a fhios ag an mbanaltra, gan comhairle ó dhochtúir ar bith go raibh drochbhail ar an gcailín.
‘Caithfear an t-othar seo a thabhairt chuig ospidéal láithreach,’ a dúirt sí leis an dochtúir ar an bhfón. ‘Tá sé práinneach. Tá an héileacaptar uainn. Ní féidir a bheith ag fanacht leis an mbád tarrthála. Fuair sí drochbhuille sa gcloigeann agus tá go leor fola caillte aici.’
Mhínigh sí don dochtúir chomh maith gur in áit aniargúlta a bhíodar. Chaithfeadh sé féin páirceáil ag bun an bhóthair agus siúl aníos an cnoc.
Tá an dochtúir ag glaoch ar an héileacaptar,’ a dúirt an bhanaltra leis an gcuid eile nuair a bhí sí críochnaithe ag caint ar an bhfón. ‘Le cúnamh Dé ní bheidh sí i bhfad ag teacht.’
Bhraith Caitríona go raibh chuile nóiméad a chaith siad ag fanacht ar nós leathuaire. Ach léim a croí nuair a tháinig an dochtúir agus nuair a d’inis sé dóibh go raibh an héileacaptar ar a bealach cheana féin agus go mbeadh sí in ann tuirlingt sa ngarraí taobh thiar den stáisiún. Ach ina dhiaidh sin is drochscéala a bhí aige.
‘Tá faitíos orm,’ a dúirt sé tar éis dó Bríd a scrúdú, ‘nach bhfuil ann ach go bhfuil sí ag stracadh léi. Ceapaim go bhfuil a blaosc briste.’
D’fhiafraigh an dochtúir ansin an raibh muintir Bhríd curtha ar an eolas. An raibh siad ar a mbealach chuig an stáisiún?
‘Ní as an oileán í,’ a dúirt Caitríona leis.
‘Agus cá bhfuil a tuismitheoirí?’
‘I mBaile Átha Cliath. Is ag a Mamó, Caitlín Liaimín a bhíonn sí ag fanacht.’
‘An bhfuil uimhir agat dise?’
‘Tá, ach … bheadh sí ina codladh anois agus ní aireodh sí an fón.’
‘Ach an bhfuil gaolta eile ag Bríd anseo? Duine a rachadh in éineacht léi go dtí an t-ospidéal.’
‘Nach col ceathrar leatsa í Bríd?’a dúirt an bhanaltra le Caitríona. ‘Ba cheart glaoch ar do thuismitheoirí. Labhróidh mise leo, más maith leat.’
Cé go raibh Caitríona an-drogallach, b’fhearr léi féin an glaoch a dhéanamh. Níor thug sí freagra ar bith ar na ceisteanna.
‘Cén chaoi…? Cén fáth…? Cén duine…?’ a chuir a hathair uirthi nuair a d’fhreagair sé an fón.
I gcúpla abairt d’inis sí dó cá rabhadar agus céard a bhí tarlaithe. Nuair a bhí an glaoch déanta aici chrom sí le labhairt le Bríd arís.
‘Beidh tú ceart go leor, a Bhríd,’ a dúirt sí léi. ‘Tá an héileacaptar ag teacht. Ní bheadh sé i bhfad anois go mbeaidh tú san ospidéal.’
Iarradh ar Antaine Mac Giolla Easpaig dul anonn go dtí an geata le tuismitheoirí Chaitríona a threorú isteach. Ordaíodh don triúr déagóir fanacht san áit a rabhadar. Chuir Caitríona a cheann fúithí nuair a tháinig a tuismitheoirí isteach sa stáisiún. Ní fhéadfadh sí breathnú san éadan ar cheachtar acu. Nuair a chonaic Sorcha Uí Fhlatharta an bhail a bhí ar Bhríd thosaigh na deora ag sileadh léi. Bhraith Caitríona níos measa ná riamh.
Is ina dhiaidh sin agus iad ag fanacht leis an héileacaptar a thosaigh na daoine fásta ag ceistiú an dream óg. Céard go díreach a tharla do Bhríd an chéad cheist a bhí acu. Cén chaoi go díreach ar gortaíodh í? Dúirt Iain nach raibh a fhios aige féin, go raibh sé taobh amuigh in éineacht le Caitríona nuair a tharla an timpiste. D’aontaigh Caitríona leis.
‘Ní fhaca ceachtar againne é ag tarlú. Ní raibh a fhios againn tada nó gur tháinig Séamas amach chugainn.’
D’fhiafraigh an bhanaltra díobh céard sa mí-ádh a bhíodar ag déanamh ina leithid d’áit? Ag an tráth sin d’oíche? Agus theastaigh uaithi a fháil amach an raibh siad ag ól. Ba í Caitríona a d’fhreagair an cheist áirithe seo.
‘Ní raibh muid ag ól. Ní raibh aon duine againn ag ól. Ní raibh ann ach go raibh chuile dhuine san oileán ag caint faoin Station agus faoi na seandálaithe agus theastaigh uainn é a fheiceáil dúinn féin. Sin é an méid.’
Shocraigh sí gurbh fhearr di gan aon rud a rá faoin eachtra a tharla sa stáisiún an oíche roimhe sin. Bhreathnaigh chuile dhuine ar Shéamas ansin.
‘Is amhlaidh a thit sí,’ a dúirt seisean. Thosaigh sé ag insint a leagan féin den rud a tharla. D’inis sé é go muiníneach, staidéarach. ‘Bhí mé féin agus Bríd ag siúl anonn go dtí an fhuinneog sin thall. Bhí Iain agus Caitríona imithe amach cheana féin, ag an áit a raibh na seandálaithe ag cartadh ann. Bhí an tóirse agamsa agus bhí mé ag siúl chun tosaigh ar Bhríd. Bhí mé díreach ag an bhfuinneog nuair a lig Bríd béic aisti.’
Nuair a bhreathnaigh sé timpeall, a dúirt Séamas, bhí Bríd tite siar ar chúl a cinn. Cheap sé ar dtús gur ag méiseáil a bhí sí. Ach níor fhreagair sí nuair a labhair sé léi. Ansin chonaic sé go raibh fuil ag teacht as cúl a cinn agus go raibh drochshnua uirthi.
‘Bhí fhios agam ansin go raibh sí gortaithe go dona,’ a deir sé. ‘Thriáil mé glaoch ar 999 ach ní raibh aon chomhartha agam taobh istigh anseo. Rith mé amach ansin go bhfaighinn fón ón mbeirt eile agus bhí siadsan ag teacht isteach i mo choinne.’
‘An bhfuil sibh cinnte dearfá nach raibh aon duine eile anseo seachas an ceathrar agaibh féin?’ a deir Sorcha, máthair Chaitríona, nuair a bhí a scéal féin insithe ag Séamas.
‘Ní fhaca mise aon duine taobh istigh agus bhí tóirse maith agam,’ a dúirt Séamas.
‘Dá mbeadh aon duine taobh amuigh d’fheicfinnse é,’ a deir Iain. ‘Bhí sé an-gheal.’
‘Bhí,’ arsa Caitríona. ‘Bhí sé chomh geal leis an lá.’
Ní raibh smid as aon duine ar feadh scaithimh. Bhraithfeá biorán ag titim. Ach thug Caitríona faoi deara an chaoi a raibh na daoine fásta ag breathnú ar a chéile. Ba léir go rabhadar amhrasach. An-amhrasach.
‘Ba cheart glaoch ar na gardaí,’ a dúirt an dochtúir.
D’aontaigh an dream eile leis. Bhraith Caitríona an t-ualach ar a croí níos troime ná riamh.
Leathuair ón am ar cuireadh scéala chuici thuirling an héileacaptar tarrthála sa ngarraí taobh thiar de sheanstáisiún an gharda cósta. Bhí an grúpa a bhí ag fanacht go foighdeach sa stáisiún réidh faoina comhair. Níor cuireadh nóiméad féin amú. Ar iompú do bhoise bhí Bríd Ní Neachtain curtha ar shínteán agus ansin ar bord an héileacaptair. Chuaigh Sorcha agus an bhanaltra ar bord chomh maith. Níorbh fhada go raibh an héileacaptar san aer arís agus í ag déanamh caol díreach ar Ospidéal na hOllscoile i nGaillimh. Sheas an dream a bhí fágtha go ciúin dobrónach, soilse an héileacaptair ag imeacht uathu agus torann an innill ag dul i laige de réír a chéile. Nuair a bhí sí imithe as amharc ar fad phléasc Caitríona amach ag caoineadh. Bhí imní uirthi nach mbeadh na dochtúirí san ospidéal in ann Bríd a leigheas. Go mbeadh sé ródheireanach aon rud a dhéanamh di. Tháinig Séamas anall ón taobh eile den seomra.