‘Cén fáth nar chuimhnigh mise air sin!’ arsa Iain. ‘Tabhair dom an solas go bhfeice mé.’
Ach ní mó ná sásta a bhí Bríd leis seo.
‘Tá an solas sin an-láidir, a Iain. Má thugann daoine faoi deara é beidh muid i dtrioblóid. Bhuel, beidh mise i dtrioblóid, cébí céard fúibhse.’
Chuir sí i gcuimhne d’Iain gur in oileán beag nach raibh ann ach fiche mhíle cearnach a bhí sé. Áit a raibh aithne ag chuile dhuine ar a chéile agus nach gcorródh cuileog i ngan fhios dóibh. Ní raibh sa bpríomhbhaile, áit a rabhadar anois ach an dá scoil, an séipéal, an t-ollmhargadh, oifigí an Choiste Forbartha, an tIonad Pobail, agus an t-óstán. Agus caifé Cois Trá nach n-osclaíodh ach sa samhradh.
Bhuail cantal Caitríona agus í ag éisteacht le Bríd. Cén fáth a gcaithfeadh a col ceathar a bheith i gcónaí ag tarraingt aird uirthi féin? Agus breathnaigh uirthi anois, suite ansin ar a sáimhín só le Séamas!
‘Dá mbeinn chomh scanraithe is atá tusa, a Bhríd,’ a dúirt sí léi, ‘d’fhanfainn ag baile san oíche. Ach má bheirtear féin orainn tá a fhios agat go breá gur ormsa a chuirfidh siad an milleán.’
‘Cén fáth a gcuirfidís an milleán ortsa?’
‘Beidh siad a rá gurb amhlaidh a tharraing mise amach thú. Ceapann siad uileag gur aingilín thusa ach go bhfuil mise chomh fiáin le pocaide gabhair.’
‘Seafóid.’
‘Nach bhfuil mé a rá leat.’
Níor thaitin sé le Iain an bheirt chailín a bheith ag sáraíocht.
‘Chomh fiáin le pocaide gabhair,’ a dúirt sé. ‘Nach deas an leagan cainte é sin. Pocaide gabhair! Pocaide gabhair.’
Thosaigh sé ag déanamh amhrán as le súil is go n-éireodh na cailíní as an gcocaireacht. Agus, d’oibrigh a phlean. Taobh istigh de nóiméad bhí siad ar fad maraithe ag gáire faoi.
‘Tú féin is do phocaide gabhair!’ a dúirt Caitríona. ‘Nach bhféadfá amhrán ceart a chasadh?’
‘Faraor, níl aon sean-nós agam. Ach céard faoin bPoc ar Buile?’
‘Ná bígí ag tabhairt aon ugach dhó,’ arsa Séamas. ‘Tá glór ar nós préacháin aige sin.’
‘Más in é a bhfuil de mheas orm ní bhacfaidh mé,’ a dúirt Iain agus anonn leis chomh fada leis an bhfuinneog.
Lean Caitríona Iain. Nuair a scairt sé an solas amach chonaic siad go raibh an ceart ag Séamas! Bhí an báire leo! Cé go raibh cuid mhaith driseacha agus neantóg taobh amuigh, ní raibh claí ná sconsa idir an foirgneamh agus an áit a raibh na seandálaithe ag cartadh!
‘A Mhac go deo! Ní gá dúinn a dhul ag dreapadh ar chor ar bith,’ a dúirt Caitríona. ‘Siúlaigí uaibh!’
B’fhada léi go mbeadh sí imithe as an bhfoirgneamh. Sméid sí ar an mbeirt a bhí fós ina suí. Ach ba léir nach raibh fonn ar cheachtar acusan corraí.
‘Ach beidh muid báite, a Chaitríona má théann muid amach sa díle seo!’ a dúirt Bríd.
‘Fanfaidh muid go ndéanfaidh sé aiteall,’ a deir Séamas.
‘Dheara, ní leáfar muid. Gabh i leith uaibh.’
Chuir sé iontas ar Chaitríona nach raibh an dream eile chomh faiteach agus a bhí sí féin, fiú Bríd nach raibh ag iarraidh dul isteach sa stáisiún beag ná mór. An raibh baint aige seo le Séamas? An raibh rud eicínt ag dul ar aghaidh eatarthu? Bhí Iain tagtha anall ón bhfuinneog anois agus é ag póirseáil timpeall an tseomra. Ag scairteadh an tsolais isteach sna cúinní agus suas an simléar. Theastaigh ó Shéamas a fháil amach céard a bhí sé a dhéanamh.
‘Spáráil an tóirse,’ a dúirt sé. ‘Níl aon leictreachas anseo againn má ritheann….’
‘Ach cheap mé gur airigh mé daoine ag caint.’
‘Dheara stop! Níl aon duine anseo ach muid féin.’
‘Níl a fhios agam faoi sin.’ Choinnigh sé air ag luainneáil thart.
Chuaigh Caitríona anonn anois go dtí an áit a raibh Séamas agus Bríd ina suí. Sheas sí cúpla soicind gan tada a rá ach í ag breathnú síos ar an mbeirt. An bhféadfadh sé gur ar Bhríd a bhí súil ag Séamas? Ab amhlaidh go raibh sé ag baint úsáide aisti féin? Bhí a fhios aige go mbíodh Bríd ag coinneáil an chois aici. Murach an diabhal de Chúrsa Eachtraíochta sin is iad Ruth agus Siobhán a bheadh sa gcomhluadar anocht. Ní bheadh tada ráite aici le Bríd faoin socrú a bhí acu. Thabharfadh Caitríona a dhá súil ar a bheith in ann labhairt le Ruth agus Siobhán. D’airigh sí uaithi iad. Ach aon uair ar ghlaoigh ní raibh caint acu ar thada ach ar kayaks agus ar dhreapadóireacht ballaí. Bhraith Caitríona duairceas nár bhraith sí riamh ina saol cheana. Ab é an áit a bhí ag cur gruaim uirthi? Nó briseadh croí?
‘An bhfuil a fhios agat céard a dhéanfas tú,’ a dúirt sí le Séamas ar nós nach raibh mairg uirthi. ‘Inis scéal dúinn. Ceann de na scéalta sin a d’airigh tú anocht.’
‘Dheara, níl a fhios agam. Ní bheadh a fhios agam cá dtosóinn.’
‘Inis dúinn faoin uaigh,’ a dúirt Iain. ‘Agus an corp gan cloigeann.’
‘Ú! Ú!’ a dúirt Bríd. ‘Is aoibhinn liomsa scéalta mar sin. Cuir as an tóirse! Ansin beidh muid ar nós an dream sa Blair Witch Project!’
‘Maith an fear, a Shéamais,’ arsa Iain. ‘Chuala mé gur an-seanchaí thú.’
‘Ó, tá sé iontach ag cumadh,’ a deir Caitríona, agus searbhas ina glór. ‘Thar cionn ar fad.’
Sciorr na focla as a béal i ngan fhios di. Chomh luath agus a bhí siad ráite aici bhí aiféala uirthi. Ach mar a deireadh a hathair léi go minic ‘Ní bhíonn breith ar an gcloch ó chaitear í.’ Chuaigh sí anonn go dtí an taobh eile den seomra, san áit a raibh Iain suite.
Ghéill Séamas ar deireadh. D’inis sé dóibh ar dtús go raibh duine de na comharsain, Máirtín Phaidí, fostaithe le cúnamh a thabhairt do na seandálaithe. D’fhiafraigh sé de Mháirtín an tráthnóna sin ar fritheadh corp ar an suíomh. D’fhiafraigh sé de freisin an raibh taibhse feicthe sa stáisiún.
‘Níl a fhios agam aon cheo faoi thaibhsí,’ a dúirt Máirtín le Séamas Jim, ‘ach tá cnámha faighte ceart go leor. Nó go ndéanfar scrúdú orthu ní bheidh a fhios cé chomh sean agus atá siad.’
Ach ansin dúirt Máirtín Phaidí rud ar chuir Séamas an-spéis ann. Dúirt sé gurbh é an Station an áit dheireanach a dteastódh uaidh féin a bheith ag obair ann.
‘B’fhearr do dhuine mura mbeadh plé ar bith aige leis an Station céanna. Ná leis an móta taobh amuigh,’ a dúirt sé.
‘Duine eile a chreideann i dtaibhsí,’ a deir Iain.
‘Tá caint ann freisin,’ a dúirt Séamas, ar nós nár cuireadh isteach air, ‘faoi stolladh gaoithe a tháinig gan aon choinne chomh luath agus a thosaigh siad ag tochailt sa móta. “Cuaifeach” a thug fir na háite air. Nuair a cheistigh mé Máirtín faoi seo níor dhúirt sé hum ná ham. Cheapfá go raibh sé bodhar. Agus chloisfeadh an fear céanna an féar ag fás.’
Bhí ciúnas ann ar feadh scaithimh. Iad ar fad ag iarraidh brí eicínt a bhaint as a raibh cloiste acu.
‘Is dóigh go bhfuil rud eicínt ag baint leis an áit a bhfuil siad ag cartadh ann,’ a deir Bríd ansin.
‘Meastú an bhfuil mallacht ar an áit?’ arsa Caitríona.
Lig Iain racht gháire as.
‘Mallacht?’ ar seisean. ‘Ní chreideann aon duine i mallachtaí níos mó. Baineann siad le saol atá imithe. Nó leis na scannáin uafáis.’
Theastaigh ó Chaitríona an scéal a athrú anois. Bhí an chaint seo ar fad faoi thaibhsí agus faoi choirp ag cur as di.
‘Meastú an bhfaighinnse páirt i gceann de na scannáin sin, a Iain?’ ar sise.
Ansin lig sí scréach aisti a bhuafadh Oscar do réalta scannáin ar bith i Hollywood.
‘Ar airigh sibhse riamh faoin ngarda cósta a d’imigh agus nach bhfaca aon duine riamh ina dhiaidh sin?’ a d’fhiafraigh Bríd den triúr eile nuair a shocraíodar síos arís.