– Глена жывая і кіруе на Рас-Альхаг. Яе візіт вылезе бокам для нас. Я прыбыў з мэтай узаемна ацаніць сітуацыю.
Мафруз праз камлінк загадаў прынесці кальян. Калі слуга выканаў даручэнне, міршабец прапанаваў Айсфіксу далучыцца. Той сціпла падзякваў. На Міршабе прапанаваць кальян чужынцу лічыцца знакам асаблівага даверу і сяброўства. Значыць, спяюцца яны з Мафрузам.
– Лічыце, Глену вядзе пакаянне? Ёй даруюць здраду?
– У любым выпадку Рас-Альхагу стануць вядомы нашыя ролі ў канфлікце Садал-Меліка.
Мафруз зацягнуўся сладкаватым дымам. Новаспечаныя сябры апынуліся ў царстве каматознага спакою, ахутаныя хмарай.
– Калі Даўр прынёс артэфакт на Рас-Альхаг, каралеўства зрабілася непадступным на чатыры стагоддзі. Вядома зусім мала. Яно не вядзе гандлёвых зносін ні з Федэрацыяй Альфарда, ні з Міршабам. Па абрывачнай інфармацыі Рас-Альхаг квітнее. Багацейшыя планеты, магутныя палацы, моцныя здаровыя людзі. Кажуць, у іх адсутнічаюць грашовыя зносіны, бо ўсялякага дабра навалам, бяры не хачу. Яны таму і адгарадзіліся ад Галактыкі, акружылі сябе страшнымі легендамі, каб не нахлынулі прайдзісветы. Межы Рас-Альхага ўмацаваныя.
Ваенных зоркалётаў не злічыць.
Айсфікс згадзіўся.
– Давайце ўзважым, што мы маем на карце, – прапанаваў ён.
– Пазіцыі Рас-Альхага не паслабелі, нягледзячы на тое, што Грааль украдзены, – зазначыў Мафруз.
– Рас-Альхаг, мякка кажучы, на нас можа пакрыўдзіцца, – падказаў Айсфікс.
– З усім гэтым, трэба прызнаць, атрымалася непрыгожая гісторыя, – Мафруз паморшчыўся. – Міршаб улез у вайну паміж Садал-Мелікам і Тамаш-ас-Шугам, якія грызліся за невялікую сістэму, вельмі ўжо багатую на нейкія карысныя выкапні. Мы хацелі вайну абярнуць сабе выгадай і выступілі ў ролі міратворцаў. Уступіўшы ў саюз з Садал-Мелікам, мы думалі падпарадкаваць Тамаш-асШуг. Прынамсі, разлічвалася звергнуць садал-мелікскага тырана і пасадзіць на трон свайго праміршабскага дэспата, каб наш імператар наклаў лапу на тады яшчэ багатыя і населеныя планеты Садал-Меліка. Але тут Бадраль-Будур, прынцесе Рас-Альхага, засвярбела прывезці Грааль сваім былым васалам на Тамаш-ас-Шуг. Ось тут і крутанулася іблісава арэля.
– Што ёй кіравала, не дацямлю, хто вырашае, дастойна нацыя прыняць Грааль ці не?
– Не ведаю. Здаецца, сам Грааль паведамляе рашэнне захавальніку, кім у тым выпадку з’яўлялася прынцэса. Прыгожая, сволач, дарэчы. Прызнаюся, у мяне апусціліся рукі. Грааль сплаціў бы народ Тамаша, а СадалМелік страціў бы палітычны ўплыў у Галактыцы. Тады і з’явілася на небасхіле Глена-бен-Раш, целаахоўніца прынцэсы. Яна самастойна выйшла на нас і прапанавала паслугі. Падкінуўшы ў ложак прынцэсы некалькі даўрскіх скарпіёнаў, яна выкрала Грааль і прыбыла на Садал-Мелік.
Айсфікс выдзьмуў колца дыму і пацікавіўся далейшымі падзеямі.
– Падзеі пасля ад нас не залежылі. Украдзеная рэліквія не ўзмацніла Садал-Мелік. Пра псіхічны ўплыў артэфакта мы яшчэ не ведалі, таму вельмі разгубіліся, калі тамтэйшы ўладар за ноч грымнуўся з глузду. Не, ён не каяўся ў злачынствах, ён аб’явіў сусветным злом Тамаш-асШуг і запэўніў апошні ў хуткім анігіляцыйным вынішчэнні. Вайна, гібель прынцэсы-сюзерена, прапажа Грааля спляліся адзіным вузлом. Тамаш-ас-Шуг у адчаі прымяніў сакрэтную зброю. У выніку Садал-Мелік знішчаны поўнасцю, Тамаш-ас-Шуг напалову ў руінах, Рас-Альхаг выступіў з ультыматумам наконт загінуўшай прынцэсы, даўрскі падарунак знік без следу. Каб зняць віну, Міршаб перавёў рэйкі на целаахоўніцу і на ўсю Галактыку мастацкі распавёў пра негераічны ўчынак зладзейкі Глены-бен-Раш. Вось і ўся гісторыя. Ваша чарга, Айсфікс.
– Альфард між іншым падтрымліваў Тамаш-ас-Шуг і перадаў яму тую самую звышнатуральную зброю, каб набраць балы на галактычнай арэне, – шчыра раскрыў дзяржаўны сакрэт Айсфікс.
Мафруз узняў махнатыя бровы.
– Вам цяпер боязна, што абвінавачванне ў гібелі трыццаці васьмі планет перакладзецца з галавы целаахоўніцы на “мірную” Федэрацыю Альфарда?
– Настолькі мірную, як і імперыя Міршаб, – агрызнуўся Айсфікс.
– Вельмі дрэнна, – сказаў Мафруз, памарудзіўшы. Айсфікс доўга вагаўся, а потым выклаў усё.
– Мы далі звышнатуральную зброю Тамашу дзеля фактара ўзаемастрымлівання, каб не парушыўся мір. Нічога не атрымалася. Раўнавагі так і не наступіла. Мы таксама не прадбачылі, што дыктатар Садал-Меліка кранецца розумам і схіліцца да крытычнага рашэння. Пасля Глена-бен-Раш адправілася на Мегрэц, дзе ёй замест пакалечаных ног ужывілі імпланты, а затым знікла. Справа ў тым, што гэта менавіта я падкупіў целаахоўніцу і падштурхнуў да злачынства. Разумееце?