– Слухай, Айсфікс. Памятаеш, гадоў пяць таму на Эліёце быў абстраляны твой човен? Дык гэта я, – сказаў Мафруз праз вечнасць чакання.
– Тры гады назад я збіраўся атруціць вашага імператара. Не атрымалася. Атруціўся асабісты слуга, які каштаваў ежу.
Раптам яны змоўклі як па загадзе і ўтаропіліся адзін у аднаго. Абодва раптам пачырванелі і затрэсліся, заціснуўшы далонямі рты.
“Што зараз будзе?” – пранеслася ў галаве Айсфікса. Ён уявіў Грааль на пасяджэнні Сената Федэрацыі і адчуў, як скуксіліся вантробы.
Альфард прызнаецца ў аферах з піратамі, хабарніцтве чыноўнікаў, непамерных гандлёвых скідках “Сайрусу”. Міршаб распавядзе аб подкупе важных сенатараў у Галактычным савеце. Мергул выдасць звесткі пра гандаль рабамі на рудніках Бекеша. Мегрэц раструбіць пра супрацьзаконныя медыцынскія вопыты. Ускрыюцца невядомыя да сей пары прычыны вайны са знішчаным Садал-Мелікам. І самае пудлівае, усім стане вядома, што жонка Мафруза была некалі каханкай Айсфікса і выдавала сакрэты Міршаба.
Айсфікс тузануў каўнер кашулі, ловячы паветра, упаў на калені побач з Мафрузам і, схапіўшыся за галаву, прыняўся падвываць.
“Божа мой! – думаў Айсфікс. – Божа мой! Ці ёсць горшае пакаранне, чым вымусіць увесь свет казаць праўду пасля ўсяго, што здарылася?!!”
Шматзначнае маўчанне было ў адказ. Зверху патрусіў дождж.
Ён прыйдзе апоўначы
Ён быў чорным, падобна змроку апраметнай. У вачах затаіўся боль адзіноты, шурпаты язык звісаў з пашчы скрозь паркан зубоў. Ён ткнуўся гарачым носам мне ў прадымленую далонь і папрасіўся на ноч.
За вакном барабаніла, успыхвалі фіялетавыя шчупальцы мядуз-бліскавіц і бурна плёскаўся нябесны вадапад з аркестрам.
Ну што ж, завітвай.
Ён вінавата паглядзеў на брудныя лапы і не спяшаўся абтрусіцца. Малайчына. Шыкоўных англійскіх шпалер мне было шкада. Відаць, ён зразумеў. Але толькі на хвіліну. Сабачая звычка перамагла. Я гаротна ўздыхнуў, зразумеўшы, што шпалеры ўжо не ўратаваць.
Чый ты?
Няважна.
Будзеш госцем. Хоць нехта жывы ў хаце. Няхай нават сабака. Няхай нявызначанай пароды. Я прынёс анучу, накрыў лужыну дажджавой вады.
Есці хочаш?
Чорныя зрэнкі адказалі маўклівай згодай. Я адчыніў лядоўню, дастаў учорашнюю курку. А больш нічога няма.
Высакародна, амаль па-графску, сабака ўлёгся на пасцелены мной дыванок, і не спяшаючыся прыняўся перамолваць косткі. Старанна, з хрустам і глухім чмяканнем. Бывай мой сняданак.
Вып’еш што-небудзь?
Пытанне засталося без увагі. Добра, тады вып’ю я. Пакуль ён еў, бутэлька брэндзі паступова спусташалася, упрысквалася ў мяне малымі порцыямі, якія пагражалі перайсці ў фарсаж.
Ён еў, я піў, і здавалася, нас штосьці яднае. Вырваныя з плыні часу бадзяжнікі. Быццам дзве трэскі сустрэліся ў акіяне незразумелых выпадковасцей. Дварняк без кануры і чалавек, які заблукаў ў лабірынце жыцця ў поўны тупік.
Увушшу яшчэ стаяў Мілчын капрызны віск. Сучка, якіх мала. “Сволач, ні кала ні двара! Сябе пракарміць не ў сілах! Кантракт заваліў, бачыце, натхненне яму падавай на сподачку, ён не можа лабаць за бабкі! Ух, табе толькі на хаўтурах іграць. Ад тваёй музыкі нябожчык уцячэ глыбей у магілу, каб хутчэй закапалі, каб не чуць няздара. Я табе толькі ў барабан дазволіла б лупіць, і толькі ў адзін, абцягнуты бычай скурай! Усё, дастаў мяне…”
Гадзіннік сказаў: поўнач, палёт нармальны.
Я моўчкі ўстаў, пахіліўся, нібы трава на летнім лузе, учапіўся за стол, каб не паваліцца.
Сабака падазрона і надта ветліва для звычайнай псіны паглядзеў, матлянуў хвастом і злізаў з міскі рэшткі маёй гасціннасці.
“Спяем?” – стомлена прапанаваў я.
“Давай” – адказаў ён працяглым зяўком і падняўся.
Я падключыў гітару. Звыкла гаркнуў комбік. Выпадковы госць насцярожыўся. Я крануў пальцамі медыятар, нібы цырульнік брытву.
Я ўзяў некалькі рыфаў і выправіў на свет штосьці самотна-гатычнае. Струны абурыліся і заплакалі ў адчаі.
Я пачаў накручваць колкі. Хвілін праз пару гучанне задаволіла гітару, і яна дазволіла дакрануцца да струн. Але мне мала дакрануцца, я прагнуў растаяць у музыцы. Я выканаў замагільнае таката з “Баторы”, пратрэнькаў раннюю “Металіку” і завяршыў шчодрымі палівамі сола а-ля “Дып Пёрпл”.
Я ўзляцеў. Накрыўся каматознай коўдрай салодкага здранцвення. Хацеў забыцца маленькую кватэрку, незлічоныя абавязкі і агіднае пачуццё ўласнай бездапаможнасці. Мне амаль удалося.
Сабака ўважліва слухаў, схіліўшы галаву на бок, не міргаючы, унікаючы ў сэнс ладоў, варыяцый акордаў. Здаецца, ён спачуваў. Дзіўная істота, ці не стары Гётэ выдумаў цябе? Не, прабач, не хацеў пакрыўдзіць. Твая поза – увасабленне дабрыні, чуласці і сабачай самаадданасці. І яшчэ нешта, мне незразумелае…