– Ты ўпэўнены, што мы адшукаем “Піранью”, яна насамрэч існуе?
– Я нарадзіўся на гэтым караблі, – прамовіў Андрэй і ўзмахнуў рукамі. – Чэлсі, колькі аб гэтым казаць?
– Прабач… Проста няўтульна тут. Мы не зрабілі і дзясятай часткі падарожжа, а ўжо трапілі ў пераплёт.
– Магло быць горш. Чэлсі развяла рукамі ў адказ:
– Значыць думай, як нам выкараскацца. Рэд моўчкі торгануў дзяўчыну за рукаў і паказаў на муары. Сабака развярнулася ўправа і, прагна хапаючы марознае паветра, крочыла на схіл.
– Нам уверх! – радасна паведаміў Фарыд. – Лідлу знайшла сховішча.
Андрэй пераклаў, Чэлсі склала недаверлівую грымасу, але выбіраць не даводзілася. Яе сябрук Рэд ужо караскаўся за пагоншчыкам.
Метраў праз дваццаць яны пераадолелі выступ і ўбачылі дзірку ў скале. Муары вяла людзей прама туды. На вяршыні гары пачуўся трэск і штосьці бухнула.
– Лавіна! – сарвалася з вуснаў Андрэя.
– Нам лепш спяшацца, – хутка сказала Чэлсі і з усёй сілы кінулася за муары.
Са спрытам малпы Фарыд уляцеў на выступ і скаціўся ў пячору. За ім следам муары і перапалоханая Чэлсі. Андрэй падцягнуўся і ўхапіўся за прапанаваную Рэдам руку. Людзі ледзь паспелі ўваліцца ў сховішча, калі за спіной грымнула і бурлівая маса начыста заваліла ўваход. Усё завярцелася, закружылася. Здавалася, стогне гара. Імгненна зрабілася цёмна.
Андрэй пстрыкнуў ліхтарыкам.
– Усе цэлыя? – спытала Чэлсі, ледзь няонавы прамень разагнаў цемру.
– Здаецца, парадак, – сказаў Андрэй.
Рэд абцерушыў снег з плашча і ботаў. З цемнаты бліснулі зеленню вочы муары.
– Ой, гора, гора… – прыкра вымавіў Фарыд. – Зусім ліха.
Андрэй пасвяціў на выхад і ў думках згадзіўся. Аб таўшчыні вонкавага снежнага покрыва можна было толькі здагадвацца. Кершанскія лавіны здольныя змяняць ландшафт.
– Гэта надоўга? – змрочна пацікавіўся Рэд.
Фарыд нібыта зразумеў зямную мову, прыняўся лапацець па-кершанскі.
– Захраслі, далей не прайсці. Сёння дабрацца не зможам, – ён карцінна пляснуў рукамі.
– Што ж рабіць? – Андрэй мог і не задаваць гэтага пытання. Ведаючы звычай жыхароў ледзяной планеты гадзінамі разглагольстваваць аб пустаце існавання, гэта траціла сэнс.
– Як што? – здзівіўся пагоншчык. – Чакаць наступнай лавіны. Снег злезе, і мы вызвалімся. Андрэй хутка пераклаў, каб зразумелі ўсе астатнія. Чэлсі саркастычна запытала:
– І колькі чакаць наступную лавіну: год-два?
– Лавіны на Кершане як і снежныя буры бываюць не часцей разу за дзесяць гадоў, – абнадзеіў Андрэй.
– Ён здзекваецца! – Зарычэў Рэд і шагнуў да пагоншчыка. – Чакаць наступнай лавіны? Стары корч зусім з’ехаў з глузду.
Андрэй жэстам спыніў нарэшце ўзрушанага маўчуна.
– Ён не вінаваты, Рэд.
Фарыд, нібыта зразумеўшы, пагладзіў Лідлу і пралепетаў на сваёй мове:
– Муары з намі – добра. Снега многа – добра. Не загінем.
Чэлсі прапанавала распаліць вогнішча. Андрэй толькі ўздыхнуў. Дроў няма, на Кершане мала што расце.
– У каго-небудзь ёсць ідэі па выхадзе з сітуацыі?
– Пайшлі, – сказаў Фарыд. – Муары бачыць сцежку. Пайшлі. Лідлу вядзе. Ён учапіўся ў кажух Андрэя і паказаў у глыбіню пячоры, куды накіравалася муары. У кішэні Рэда суха цокнуў затвор. Чэлсі асцярожна, крадком пасунулася за ўсімі.
“Чаму ты прагнеш іх смерці?” – запульсавала ў галаве Фарыда. Ён павярнуўся і сустрэў дапытлівы погляд жывёлы.
“Яны не першыя, Лідлу. Яны благія. Даўным-даўно ўжо прыляталі людзі. Яны шукалі золата, хацелі ўкрасці нашых продкаў, завезці далёка, а потым прадаць. Мы прасілі продкаў разбіць іх карабель. І каменныя бацькі згадзіліся. Карабель, які шукаюць прыхадні, разбіўся на Кершане. Ён пахаваны пад ільдом і снегам”.
“А што, прадаваць сябе іншым – блага?” Фарыд у неразуменні пахістаў галавой, ніколі раней жывёла не задавала дзіўных пытанняў.
“Ёсць запавет сцерагчы Кершан ад прыхадняў. Яны прынясуць ліха, і мы ўсе загінем”.
“Але ж і так загінем, без ліха. Зорка, якую прыхадні завуць сабачай, вось-вось узарвецца і Кершан сканае ў полымі”. У зялёных вачах Лідлу мільганула самота. Фарыд задуменна пашкрэб патыліцу.
“Адкуль табе вядома, Лідлу?”
“Усе муары гэта ведаюць. Мы адчуваем”.
Белая зоркападобная пляма заіскрылася ў цемры, і Фарыд зусім не здзівіўся, нездарма яго муары носіць імя адзінокай паўночнай зоркі. Што ж тады чакае Кершан? У галаве Фарыда запанаваў сумбур. Ён і раней сумняваўся ў сваім рашэнні знішчыць прыхадняў, але супраць волі і запавету продкаў хто выступіць?
“Фарыд, чаму ты прымусіў мяне выклікаць снег і прывесці людзей сюды? Не прасцей было перабіць іх у селішчы?”