“Яны вельмі дужыя, і… я хачу ім штосьці паказаць спачатку. Я завяду іх да каменных бацькоў…”
Звышяркае святло з’явілася перад прыхаднямі так нечакана, што Чэлсі не вытрымала і ўскрыкнула. Вялікі кавалак каменнай сцяны з жудасным скрыгаценнем адсунуўся ў бок, адкрываючы праход у патаемную залу. Людзі знерухомелі. Муары выцягнула морду, панюхала затхлае паветра. Фарыд крэкчучы зварухнуў вагір каля шурпатай паверхні глызкі, і праход зрабіўся большым.
Андрэй зрабіў некалькі асцярожных крокаў наперад. Шырокія прыступкі вялі да распісанага лабірынтамі ніза. Зялёныя, барвовыя, жоўтыя і блакітныя промні струмяніліся са шматколькасных самацветаў, рассыпаных па сценах каменнай залы. Пасярэдзіне, у цэнтры галоўнага авальнага лабірынта стаяла некалькі мармуровых статуй. Сэрца Андрэя перапоўнілася звышнатуральным зачараваннем. Яны напаткалі легендарнае сховішча продкаў Кершана! Артэфакт, у пошуках якога некалі склалі галовы піраты яго бацькі.
– Дык ім тысячы гадоў! – узрушана прашаптала Чэлсі
Андрэя ўразілі не толькі статуі першапраходцаў Кершана. Далей за імі асобкам грувасціліся статуі іншага кшталту. Яны былі высечаны са звычайнай скальнай пароды і вельмі адрозніваліся паміж сабой. Відавочна, да рэлігіі ледзяной планеты яны не мелі дачынення. Са сцен глядзелі барэльефы з таямнічымі знакамі.
Пагоншчык лёг ніцма перад продкамі, выпрастаў рукі і загаласіў на невядомым Андрэю дыялекце. Муары прымасцілася побач. Пакуль Чэлсі разглядвала каменныя выявы іншапланетных істот, Рэд спрабаваў нажом адкалупіць ад сцяны некалькі каштоўных камянёў.
Андрэй задумаўся, што значаць статуі, якія месціліся асобна. Калі яны не продкі Кершана, то хто?
Наблізілася Чэлсі.
– Калі мы вывезем хоць частку гэтага дабра, зробімся багацеямі. Я куплю сабе планету, уяўляеш?
– Пачакай, – рэзка абарваў Андрэй. – Мы не ведаем, як адсюль выйсці – Не псуй настрой, – пакрыўдзілася дзяўчына. – Вакол столькі дабра. Падумай, раз у жыцці такое!
Рэду не атрымалася здзейсніць задуманае, толькі зламаў лязо. Маўчун раздражнёна шпурнуў абломкі нажа і насупіўся.
– Чым гэта займаецца стары? – пацікавіўся ён. Фарыд стаяў на каленях і моўчкі бамбіў галавой дол. – Увачавідкі рэлігіёзны рытуал, – дапусціў Андрэй. —
Хаця я лічыў, што на Кершане пакланяюцца толькі снегу і ільду. Чэлсі пачала хадзіць кругамі па зале, разглядаючы скульптуры.
– Андрэй, чые гэта выявы?
– Думаю, людзей з розных планет, – вызначыў камандзір.
Статуі ў дакладнасці паўтаралі людскія позы ў розных экстрэмальных сітуацыях. Выразна бачыўся сполах на каменных тварах розных істот – у скарпіёнавых панцырах Шамана, з перапоністымі пальцамі Атла. Рука невядомага майстра вымусіла кожную постаць спыніцца ў імгненні руху: хтосьці крочыў, хтосьці прысеў, кагосьці раздзіраў жудасны лямант.
– Вельмі праўдападобна, – вырвалася ў Чэлсі.
Яна падышла да муары, зняла адзін цюк, дастала прыстасаванне для вызначэння ўзросту скальнай пароды.
Праз пяць хвілін доследаў на твары дзяўчыны з’явіўся заклапочаны выраз.
– Не разумею, Андрэй, паглядзі. Адной скульптуры пяцьсот гадоў, другой дзвесце, вон той дваццаць пяць. Наш прыбор спраўны?
Камандзір наблізіўся да статуі, якой было дваццаць пяць гадоў, дакрануўся пальцамі шурпатай паверхні. Незразумелая сіла заказытала пазногці.
Сэрцам адчуў Андрэй, павінна штосьці адбыцца. Неабходна нешта ўразумець. Дваццаць пяць гадоў – той самы тэрмін, калі разбілася “Піранья”.
– Не да дабра наш паход, – сказаў ён.
– Лухта ўсё! – абурылася дзяўчына
Фарыд перастаў маліцца продкам, і настала злавесная цішыня, у якой выразна чулася дыханне раптоўна ўсхваляванага Андрэя. На каменнай фігуры ён заўважыў дзіўны знак: бліскавіца з паўмесяцам і некалькі лічбаў. Вельмі знаёмы знак.
– Светлыя нябёсы! – усклікнуў Андрэй. – Апазнавальны сімвал камандзіра карабля саюза кантрабандыстаў і разліковы нумар майго бацькі! Неверагодна…
Чэлсі і Рэд падбеглі адначасова, аслупянела ўтапоршчыліся ў статую камандзіра “Піраньі”.
Паветра нечакана змянілася. Узмацнілася святло самацветаў, і прыхадняў абдаў сноп іскраў. У зале патыхнула невыноснай спёкай і смяротным холадам. Прыхадняў скавала невядомай сілай.
– Што адбываецца, камандзір? – зароў Рэд – Я раблюся нібы камень! З грудзей Чэлсі вырваўся стогн.
– Не магу паварушыцца… Скаланула сцены залы. Зверху пасыпалася вапна. Апошняе, што паспеў заўважыць Андрэй, гэта маскі пякельнага жаху на застылых тварах спадарожнікаў… Хутка яны далучыліся да згрувашчання статуй. Залу апанаваў вечны спакой.
“Нам пара, Лідлу, – вымавіў у думках Фарыд, паднімаючыся з каленяў. – Хвала продкам, яны добразычліва забралі да сябе прыхадняў”.