Не чакаючы адказу, Вялікі Пасланец працягваў:
– Але разам з тым я згодзен з бояззю Хамму. Для таго, каб мой свет захаваўся такім, як ёсць зараз, Рым нельга выпускаць у Галактос. У долю імперыі дастанецца толькі Зямля.
– Выходзіць, вы нас выкарыстаеце ў сваіх мэтах? – нарэшце ўскіпеў Хамму. – Вы нікчэмныя далакопы! Халдзей успыхнуў услед за егіпцянінам, але раптам супакоіўся, аддаючыся толькі яму вядомым роздумам.
– Не спяшайцеся з высновамі, Хамму, – запярэчыў Госць. – Мы супрацоўнічаем на ўзаемавыгадных умовах.
– Узаемавыгадных? У чым тут карысць Егіпту? Вялікі Пасланец усміхнуўся:
– А вы сваё ўжо атрымалі. Дарога да зорак, Галактос, новыя светы, росквіт і магутнасць новых міжзоркавых царстваў. Не жадаеце стаць фараонам Марса, Хамму? Падумайце, навошта вам Зямля? Тыя, каго мы завем індзейцамі, адразу пагадзіліся пакінуць планету. Дапамажыце Рыму заваяваць тройчы непатрэбны Карфаген, забярыце за гэта міжзоркавы партал атлантаў, аддайце імперыі Зямлю, а Галактос забірайце сабе. Вам мала?
Хамму маўчаў.
– Добра, – сказаў халдзейскі войт, – але як мы прымусім Рым забыць Галактос?
– Гэта ўжо мая праблема, – запэўніў Госць. – А зараз я жадаю паказаць мой падарунак Егіпту да сённяшняга свята, я абяцаў шыкоўную ілюмінацыю.
Праз пэўны час Высокі Госць з будучыні і рымскі імператар стаялі ўдзвюх на балкончыку карабля над шматтысячным натоўпам. Хамму і халдзейскі войт былі далёка, у самага падножжа сфінкса. Іх велічныя чала ганарліва пазіралі на магутную каменную статую. Хамму пракашляўся, прыняў з рук вярхоўнага жраца папірус са святочнай прамовай. Людзі ў баявых скафандрах адразу замоўклі. Над марсіянскімі прасторамі паліліся шчодрыя абяцанні светлай касмічнай будучыні.
Вялікі Пасланец скептычна схмыліўся і сказаў імператару:
– Егіпет патанае ў пампезнасці. Усе гэтыя піраміды, сфінксы, фараоны… Трызненне і блазнаванне адначасова. Імператар здрыгануўся ад нечаканасці.
– Халдзеі памяшаліся на містыцы, яны апантаныя ідэяй будаўніцтва новай вавілонскай вежы галактычных маштабаў, – працягваў Госць. – Сумная недарэчнасць, нічога добрага ад іх задумы не чакай.
Рымскі імператар здзівіўся.
– Але вы спрыялі іх пасоўванню ў Галактос! – выклікнуў ён. – Падарылі магутныя трыеры, усяляк заахвочвалі палёты ў нябёсы. У рэшце рэшт, як мне паведамілі шпіёны, літаральна гадзіну таму вы блаславілі сабакападобных засяляць зоркі. Чаму я зараз стаю тут з вамі? Каб бессэнсоўна глядзець на егіпцян, якія дадумаліся ўсабачыць сфінкс нават на Марсе?
– Вы тут, каб пазнаць праўду, мой сябар, – цвёрда вымавіў Госць. Імператар выгнуў бровы.
– Вось як?
– Не сумнявайцеся, я больш зацікаўлены ў развіцці Зямлі, а не Галактоса. На Зямлі настае ваш час.
– Тады чаму вы падтрымалі егіпцян з халдзеямі ў іх спробах заваёвы зорак?
– Таму што я зацікаўлены ў бяспецы Рыма. Зразумейце нарэшце, імператар, застаўшыся на Зямлі, гэтыя абодва драпежніка аднойчы проста знішчаць Рым, сцяруць у парашок. Іх жыццёва неабходна справадзіць далей ад планеты.
Імператар на секунду задумаўся.
– Чаму менавіта Рым вы вылучылі, Пасланец, а не халдзеяў, напрыклад? У сваю чаргу здзівіўся Госць.
– Дык яны ж балваны, – шчыра заявіў ён. – Вам мала гісторыі з вавілонскай вежай? Якое будучае чакае Зямлю, калі на ёй застануцца халдзеі са сваімі вар'яцкімі ідэямі пераскочыць Бога? Або што добрага чакаць ад фараона, зацыкленага на гігантаманіі? Рым і вы, сябар мой, будучыня свету. Зразумейце, я адмыслова чышчу Зямлю для вас дзеля будучыні цывілізацыі. У імя таго свету, з якога я прыбыў да вас.
У імператара засмактала пад лыжачкай, бо ён не чакаў падобнай перспектывы. Ён зірнуў на Госця.
– Паслухайце. Раптам пасля захопу Галактоса, у егіпцян прачнецца сверб вярнуцца на Зямлю? Што тады здарыцца са светам?
На твары Госця з'явіўся хітры выраз.
– Вось таму я сабраў сёння ўсіх у адным месцы. Не хвалюйцеся, імператар. Ніхто на Зямлю не вернецца. Я крыху прыхлусіў наконт святочных сувеніраў.
Ён зняў з пояса перадатчык камлінка і распарадзіўся ўзлятаць. – Мы не застанемся на ўрачыстую цырымонію? – пацікавіўся імператар.
– Я абяцаў егіпцянам ладзіць феерверк з нагоды свята. Вельмі зручны момант пазбавіцца адразу ад усіх вашых ворагаў. Зараз тут будзе салют, – заверыў Госць і па-сяброўску папляскаў імператара па плячу. – Сёння ваш дзень, імператар, свет аддаецца вам у рукі, атрымлівайце асалоду. Мы адпраўляемся на Зямлю. Сур'ёзных ворагаў больш няма.
На балкончык карабля напаўзло вялізнае транспарыстылавае шкло, здольнае абараніць нават ад ядзернага апраменьвання. Завагалася марсіянская глеба. Ва ўмоўных месцах расчыніліся пашчы ракетных шахт, і па чатырох баках свету ўспыхнулі памаранчавыя агністыя слупы. Яны раслі, разразалі змрочныя нябёсы, нібы святочны торт, і зліваліся ў пацалунку высока над натоўпам. Народ апантана радаваўся. Падобнай іллюмінацыі не мог прыгадаць нават вярхоўны жрэц. Слупоў вырастала ўсё больш. Вялікі Пасланец стрымаў слова, упрыгожыўшы свята небывалым сюрпрызам. Ніхто не прыкмеціў ледзь чутнага старту асабістага карабля Пасланца, на якім ён вывозіў рымскага імператара. Ды і ці шмат угледзіш і пачуеш, калі ў вачах мітусіцца ад багацця святла, а ў вушах суцэльны гуд? Заваёўнікі святкавалі і не падазравалі падвоху. Хамму і халдзейскі войт апладзіравалі. Залп падораных Госцем ракетных комплексаў, размешчаных досыць далёка, зрабіў належнае ўражанне. Ніхто не здагадваўся аб сапраўдных мэтах боегаловак.