Przed podaniem ryb udało nam się chwilę odpocząć. Mój spokój udzielił się pozostałym dziewczętom. Nie były już tak napięte i spocone, pracowały sprawnie i szybko. Popołudniowe zdenerwowanie znikło bez śladu.
Serwowano jedno danie po drugim. Ryby, mięsa ciepłe i zimne, wykwintnie udekorowane. Sama ozdabiałam półmiski i byłam zadowolona z ich wyglądu. Gospodyni nadzorująca serwowanie potraw powiedziała, że dekoracje zebrały wiele pochwał.
Wreszcie nadszedł czas na desery, kremy, budynie, sałatki owocowe z likierem – likierem pani Fernér, bo nasz własny wypiłyśmy – i, rzecz jasna, piramidę z czekoladek i ciasteczek.
Nie rozumiem doprawdy, jak można tyle zjeść podczas jednego posiłku, choć przyznam, że goście długo nie wstawali od stołu!
Kiedy obiad dobiegł końca, odetchnęłyśmy z ulgą. Usiadłyśmy na podłodze, wzdychając ze zmęczenia i śmiejąc się.
– Jesteście aż tak wyczerpane? – spytał jakiś wesoły głos ponad naszymi głowami. Głos należał do brata pani Fernér. Zerwałyśmy się z podłogi i wygładziłyśmy fartuchy.
– Król i królowa pragną przyjść do kredensu i podziękować za posiłek – powiedział brat pani Fernér. – Zwłaszcza Annabelli i jej matce. Przesyłają również podziękowania pozostałej służbie.
Dziewczęta dygnęły z zażenowaniem, a matka i ja poprawiłyśmy fartuchy i włosy, by jak najlepiej się prezentować. Czekałyśmy jeszcze chwilę, para królewska bowiem konwersowała wciąż w salonie, skąd dochodziły nas ożywione winem i jedzeniem głosy.
I nagle stanęła przed nami monarsza para Szwecji, a my skłoniłyśmy się głęboko. Jak to dobrze, że nikt nie potrafił czytać w moich myślach, bo poczułam większą sympatię do królowej. Wyglądała na osobę dowcipną i wesołą, król zaś nie sprawiał imponującego wrażenia.
– A więc to jest dziewczyna, która wystąpiła wczoraj w mojej roli – powiedziała królowa, uśmiechając się do mnie. – Mogła mi się trafić znacznie gorsza zmienniczka. Wykazałaś się niezwykłą odwagą.
Skłoniłam się ponownie.
– Cała przyjemność po mojej stronie – odrzekłam, zerkając na Marcusa, który stał w drzwiach jadalni. Uśmiechnął się i mrugnął do mnie. Matka zaś wyglądała jak żywy znak zapytania, przecież nic nie wiedziała o naszej maskaradzie.
Para królewska podziękowała nam za obiad.
– Prosty i delikatny – stwierdziła królowa z uśmiechem. – I bardzo smaczny.
Prosty? Miałam ochotę nią potrząsnąć! Nie zdawała sobie sprawy, ile pracy włożyłyśmy w przygotowanie tego posiłku!
Król uratował sytuację.
– Porucznik Dalin i panna Annabella zachowali się wczoraj nadzwyczaj odważnie. Wyrażamy wdzięczność za uratowanie nam życia. Ten czyn nie pozostanie bez nagrody.
Biedna matka nic nie pojmowała. Kiedy król wyszedł, musiałam opisać jej ze szczegółami wydarzenia w porcie.
Marcus zaczął się niecierpliwić. Czekał cały wieczór na to, by zostać ze mną sam na sam, więc teraz porwał mnie z kuchni, od naczyń i sprzątania, i uprowadził do swojego pokoju. Wino wypite do obiadu ośmieliło go nadzwyczajnie i przeżyliśmy krótką chwilę miłosnego uniesienia. Na koniec musiałam się salwować ucieczką z jego objęć, żeby móc z czystym sumieniem wystąpić na ślubie w białej sukni. Marcus opamiętał się i poprosił mnie o przebaczenie. Moje rozpalone policzki i błyszczące oczy zdradzały jednak, że nie miał za co przepraszać!
Kiedy opuszczałyśmy z matką dom Fernérów, podszedł do mnie ojciec Marcusa. Chciał porozmawiać ze mną chwilę na osobności w kredensie.
Właśnie tam ten dumny pan pokornie poprosił mnie, kuchenną dziewkę, o wybaczenie. Popełnił niewybaczalny błąd, uznając pochodzenie za ważniejsze od cech charakteru. Przepraszał i witał w swojej rodzinie.
Spojrzałam na niego z powagą.
– Panie generale – powiedziałam – różnimy się bardzo i pewnie nigdy do końca się nie zrozumiemy. Jedna rzecz jednak nas łączy, oboje pragniemy szczęścia Marcusa.
Generał skinął głową i uścisnął mi dłoń. Nie trzeba było więcej słów.
Byłam w siódmym niebie. W drodze do domu matka paplała w kółko o weselu, ale w ogóle jej nie słuchałam.
Pobraliśmy się z Marcusem w małym kościółku w jego rodzinnej miejscowości. Uroczystość była niezwykle piękna. Nawet sobie nie wyobrażałam, że Marcus ma tylu dostojnych krewnych i przyjaciół. Zaczęłam nieomal rozumieć obiekcje generała, czy wpuścić do rodziny taką prostą dziewczynę jak ja.
Marietta wyglądała prześlicznie tego dnia. Biła mnie na głowę urodą i elegancją, ale nie miało to żadnego znaczenia. Zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami. Śmiałam się na myśl o tym, że kiedyś wzięłam ją za femme fatale i chciałam wydrapać jej oczy!
W czasie weselnego obiadu wywołałam mały skandal, schodząc do kuchni, by przypilnować gotowania warzyw. Marietta musiała mnie przyprowadzić, bo Marcus nie mógł mnie znaleźć, kiedy mieliśmy zasiąść do stołu. Marietta dobrze wiedziała, gdzie mnie szukać.
Generał wygłosił piękną mowę, witając mnie w rodzinie. Kiedy moja matka miała uczynić to samo, nie mogła opanować wzruszenia i z jej skomplikowanej przemowy nikt nie zrozumiał ani słowa. I może to i lepiej, naplotła bowiem masę sentymentalnych bzdur o wnukach.
A o tym jeszcze wstydziłam się rozmawiać. Dotąd opierałam się Marcusowi, lecz napotykając teraz jego zdecydowany wzrok, wiedziałam, że moja niewinność długo się nie uchowa.
I wcale nie miałam nic przeciwko temu!
Margit Sandemo
