- Se vi volos mem konstati la perfidon de Agripo kaj via edzino, nevidate revenu hodiaŭ nokte en vian hejmon kaj penu neatendite eniri en vian ĉambron. Tiam vi jam ne bezonos la zorgojn de mia amika aldoniteco, ĉar vi renkontos vian fraton en nedubinda sinteno.
En tiu momento Plinio Severus sin donis al la lastaj preparaj aranĝoj por sia vojaĝo, jam matene adiaŭinte siajn plej intimajn domanojn; por pravigi la nepran bezonon de sia foriro, li pretekstis ordonojn de sia militista ĉefo, kvankam tute alia estis la vera sed nekonigebla motivo de lia forveturo.
Aŭdinte la gravan denuncon de la Juda emancipito, la oficiro pretiĝis por ia ajn eventualaĵo, kaj, kun la spirito turmentata de bestecaj sentoj, vespere iris al la palaco sur la monteto Aventino.
Sed Saul, kiu celis plenumi sian kriman planon, laŭ sia senkompata, terura intenco, antaŭvespere eniris, ĉe la komprenebla senkulpeco de la domservistoj, en la privatan ĉambron de Agripo, agante en tia maniero, ke la sklavoj mem ne povas suspekti, ke li tie troviĝas.
Vespere, surprizante kelkajn servistojn, kiuj sciis, ke li jam adiaŭis sian familion, Plinio Severus neatendite eniris en sian domon kaj, nenion dirinte, blindigita de la kalumnio de sia falsa amiko, singarde penetris en la ĉambron de sia edzino; tiam li aŭdis la trankvilan voĉon de sia frato, kvankam li ne sukcesis perfekte ekscii, kion tiu diradis.
Iom forŝovinte la delikatan silkan kurtenon, li vidis Agripon en intima, frata korelverŝo, karesanta la manojn de Flavia kun dolĉa, apenaŭ perceptebla rideto.
Korpremata, li longe observadis iliajn plej malgrand- ajn gestojn kaj reciprokajn elmontrojn de pura frata amikeco; sed nun, en liaj okuloj, blindaj pro malamo kaj ĵaluzo, tiaj elmontroj aspektis kiel la plej sendubaj signoj de devodekliniĝo kaj adulto.
Ĉe la apogeo de la kolero, li abrupte disŝovis la kurtenojn kaj eniris en la edzinan ĉambron, kvazaŭ incitita tigro.
Senhonoraj! - li mallaŭte kaj energie elvomis, penante eviti la skandalan ateston de la servistoj. - Ĉu tiel do vi ambaŭ montras la respekton, ŝuldatan al la digno de nia nomo?
Flavia Lentulia, kies malsano estis tiam pli grava, fariĝis neĝe pala, dum Agripo, treege surprizita, alfrontis la teruran rigardon de sia frato.
Plinio, per kia rajto vi tiel insultas min? - li energie demandis. - Ni tuj eliru el ĉi tie. Viajn ofendajn demandojn ni diskutu en mia ĉambro. Ĉi tie sidas nobla virino, malsana kaj forlasita de sia edzo, kiu humiligas ŝian nomon kaj sentemon per krima, nepravigebla konduto, kaj al tiu sinjorino ni ŝuldas helpon kaj respekton!
La okuloj de Plinio Severus fulmis de malamo, dum lia frato serene ekstaris kaj foriris en sian ĉambron, akompanata de la oficiro; ĉi tiu tremis de kolero, kiun pliintensigis la sento de humiliĝo pro la dignoplena trankvileco de lia kontraŭulo.
Sed, kiam ili venis en la ĉambron de Agripo, la flamiĝema oficiro, post multaj akuzaĵoj kaj riproĉoj, eksplodis per ekkrioj, kiel la jenaj:
Nu! Klarigu vian konduton, perfidulo! Vi superŝutas per la koto de via malnobleco mian nomon, kaj nun vi malkuraĝiĝas sub la tego de tiu nekomprenebla sereneco?!
Plinio - modere respondis Agripo, devigante sian dialoganton silenti kelkajn momentojn -, jam estas tempo, ke vi metu finon al viaj malsaĝaĵoj.
"Kiel do vi povos pruvi tian kalumnion kontraŭ mi, kiu ĉiam vin plej kore amis? Ĉia nedigna komentario pri la konduto de via edzino estas nepardoninda krimo. En ĉi tiu grava momento de niaj destinoj, mi parolas al vi, alvokante la neriproĉindan memoron pri niaj gepatroj kaj nian pasintecon plenan de sincereco kaj frata fideleco...
Aŭdante tiujn noblajn, serenajn konsiderojn, la arda oficiro estis preskaŭ senmova, kvazaŭ vundita leono, kaj dume Agripo esprimadis plu siajn plej profundajn kaj sincerajn impresojn:
- Kaj nun - li trankvile daŭrigis -, ĉar vi depostulas rajton, kiun vi neniam zorgis - kaj tion pruvas la senfina serio de viaj malsaĝaĵoj en la socia vivo - mi tial devas konfesi al vi, ke mi amegis vian edzinon super ĉio, dum mia tuta vivo! Kiam vi forkonsumis vian junecon ĉe la malkvieta spirito de Aŭrelia, ni vidis Flavian en ŝia juneco je la unua fojo, tuj post ŝia reveno el Palestino; tiam mi vidis en ŝiaj okuloj la karesan, dolĉan lumon, kiu heligus la trankvilan hejmon, kiun mi imagis en tagoj forpasintaj... Sed vi samtempe vidis tiun saman lumon, kaj mi ne hezitis rekoni la rajton de via koro, ĉar ŝi reciprokis la ardecon de via amo, kaj tial ŝajnis al mi, kvazaŭ ŝin katenas al vi la nedifineblaj ligiloj de ia sankta mistero! Flavia vin amadis tiam, kiel ĉiam, kaj al mi restis nur forgesi kaj peni kaŝi mian turmentan korprematecon...
En la tempo de via edziĝo, mi ne elportis la doloron vidi ŝin foriri sub via brako, kaj, aŭdinte la aman, saĝan parolon de nia patrino, mi kun disŝirita koro foriris en aliajn landojn! Dum dek malgajaj, amaraj jaroj mi vagadis, tien kaj reen, de Massilia ĝis nia bieno en Avenio, en frenezaj, krimaj aventuroj. Senĉese turmentata de la memoro pri mia silenta, nehelpebla malfeliĉo, mi neniam plu povis dorloti la penson estigi propran familion.
"Antaŭ nelonge mi revenis Romon kun la lastaj restaĵoj el mia dolora, fiaskinta iluzio..."
"Mi trovis vin en la abismo de nepermesita amo, sed ne kondamnis vian nepravigeblan devion.
"Mi scias, ke vi fordiboĉis tri kvaronojn de niaj komunaj havaĵoj, kontentigante la frenezan malavarecon de viaj bedaŭrindaj, malhonoraj aventuroj, kaj tamen mi ne riproĉis vian strangan konduton.
"Kaj ĉi tie, en ĉi tiu domo, sub ĉi tiu tegmento, kiu por ni ambaŭ estas la protektanta pliampleksigo de la patra, mi ĝis hodiaŭ estis por via edzino nur sindona, amika frato!"
Vidante sin malkaŝe akuzata pri siaj eraroj kaj sentante sin vundita je sia vantamo de viro, Plinio Severus pli sovaĝe reagis, ekzaltite ekkriante en sia furiozeco:
Kanajlo, vi vane ŝajnigas tiun nekredindan animsuperecon! Ni egalas unu la alian laŭ la sentoj, kaj mi ne kredas, ke via sindono ne havas ian kaŝitan intereson en ĉi tiu domo. Jam de longe vi vivas kun Flavia, tute videble, en krimaj aventuroj, sed nun ni solvos nian tutan aferon per spado, ĉar unu el ni devas ja malaperi!
Kaj tirinte el ĝia ingo la armilon, kiun li kunportis por iu bezono, li firmpaŝe sin ĵetis kontraŭ sian fraton; ĉi tiu tamen serene krucigis la brakojn, atendante lian senkompatan frapon.
Nu, kio do fariĝis el via vira digno? - ekkriis Plinio kolera. - Tiu flegmeco ja esprimas vian malkuraĝon... Prenu teniĝon por defendo de via vivo, ĉar, kiam du fratoj konkuras inter si pri sama virino, unu el ili devas ja morti!
Sed Agripo Severus malgaje ridetis kaj diris:
Ne tre malfruigu la plenumon de via intenco, ĉar vi ĝuigos al mi la nesupereblan bonon de la tombo: efektive, mia vivo, kun siaj ĉiumomentaj turmentoj, jam nenio estas por mi krom kruta, longa vojo al la morto.
Rekonante lian noblecon kaj heroecon, sed tamen kredante la malfidelecon de sia edzino, Plinio denove eningigis la spadon kaj ekkriis:
- Bone! Mi povus mortigi vin, sed tion mi ne faros, pro respekto al la memoro pri niaj neforgeseblaj gepatroj; kvankam mi ankoraŭ kredas vian malnoblaĵon, mi tamen de ĉi tie foriros por ĉiam, kunportante en la profundo de mia animo la certecon, ke via spirito de perfidulo estas mia plej granda kaj plej kruela malamiko.
Nenion pli dirinte, Plinio larĝapaŝe foriris, dum lia frato, irinte ĝis la pordo, faris al li lastan amikan peton, ke li ne foriru.
Sed iu sekvis la scenon, pretervidante nenian detalon. Tiu estis Saul de Ĝioras: elirinte el sia kaŝejo kaj subite estinginte la lumon de la ĉambro, li de poste atingis per trafa salto Agripon, kiun li vundis per forta frapo. La kompatinda junulo peze falis abunde sangante, ne povinte eldiri eĉ unu vorton. Post sia krimo la eks-sklavo forkuris, ŝajnigante senzorgecon, en tia maniero, ke neniu povus suspekti la doloran okazaĵon.
En sia ĉambro, Flavia Lentulia miris, kiom malfruas la solvo de afero, en kiun ŝi estis trenita kaj kiun ŝi konsideris, unuavide, kiel negravan okazon.