Уваходзяць Антоній і паранены Скар.
Скар
Вось гэта бой! Адразу б так ударыць,
З іх юшку выпусціць, даўно прагналі б.
Антоній
А ты ў крыві.
Скар
Ды секанулі трошкі,
Але нічога, мне не ўпершыню.
Шум адступлення.
Антоній
Я чую, адступаюць.
Скар
Дзе ім дзецца.
У ямы іх смярдзючыя загонім.
Няхай на мне слядоў вайны, як бобу,
Знайду і цаліны рубцоў на шэсць.
Уваходзіць Эрос.
Эрос
Яны бягуць, мой уладар, а значыць,
Мы выйгралі і перамога наша.
Скар
Як зайцаў гнаць! Мы ім распішам спіны.
Ды гэта ж радасць, гэта асалода
Правучваць баязліўцаў!
Антоній
Маладзец!
Цябе я ўзнагароджу за дасціпнасць,
Твая ж адвага — ёй цаны няма.
Хадзем, мой верны воін.
Скар
За табою
Хоць на адной назе гатоў скакаць.
Выходзяць.
СЦЭНА 8
Пад сценамі Александрыі.
Шум бітвы. Уваходзяць Антоній і Скар з войскам.
Антоній
Мы іх адкінулі назад у лагер.—
Гэй, хто з вас там,— апавясціць царыцу.
Яшчэ і сонца не паспее заўтра
Зірнуць на нас, як з гэтых недабіткаў
Мы выпусцім апошнюю іх кроў.—
Падзяка ўсім. Выдатна ваявалі.
Натхненнем абавязак акрыліўшы,
З'яднаныя са мной агульнай мэтай,
Былі вы Гектарамі[43]. А цяпер
Хутчэй у горад, абдыміце жонак,
Сяброў сваіх і раскажыце ім
Пра вашы подзвігі. Няхай абмыюць
Шчаслівымі слязамі вас жывых
I пацалункамі загояць раны.
(Скару)
Дай мне руку.
Уваходзіць Клеапатра са світай.
Вялікай чараўніцы
Я пра тваю адвагу раскажу,
Яе падзяка дарагога варта.—
Істота незямная! Абдымі
Маю жалезам сціснутую шыю,
Ва ўборах царскіх пад браню пранікні,
Да сэрца прытуліся і паслухай,
Як радуецца за цябе яно.
Клеапатра
О волат мой! Храбрэйшы з храбрацоў,
Увасабленне годнасцей высокіх,
З усмешкаю адолеў ты падкопы
Каварных злоснікаў.
Антоній
Мой салавей!
На ложак смерці мы паклалі многіх,
Каханая, хоць галава мая
Кранута сівізной, але мой розум
Яшчэ не здаўся: сілай і здагадкай
Спаборнічаць магу я з юнаком.
(Паказваючы на Скара)
Вось ён. Зірні на гэтага героя
І паднясі ў знак найвялікшай ласкі
Сваю руку к яго губам.— Цалуй! —
Крышыў ён ворагаў з такім запалам,
Нібы ў яго ўсяліўся бог вайны.
Клеапатра
Я дам табе даспехі залатыя,
Што некалі належалі царам.
Антоній
Ды каб яны былі і ў дыяментах,
Блішчалі так, як калясніца Феба,—
Ён варты ўзнагароды. Дай руку.
Мы пройдзем маршам праз Александрыю,
Падняўшы з гордасцю свае шчыты,
Пасечаныя ў бітве. Каб палац наш
Быў больш прасторны і ўмясціць мог войска,
Мы б селі разам за шырокі стол
I выпілі за сённяшні наш поспех
I за ўдачу заўтрашняга дня.
Гэй, трубачы, хай зычны голас медзі
I грукат барабанаў баявых
Аглушыць горад. Неба і зямля
Хай радуюцца перамозе нашай.
Выходзяць.
СЦЭНА 9
Лагер Цэзара.
Салдаты стаяць на варце.
Першы салдат
Калі праз паўгадзіны нас не зменяць,
Наказ такі — вярнуцца, не чакаць.
Ноч месячная. Кажуць, бой пачнецца
У дзве гадзіны раніцы.
Другі салдат
Учора
Далі нам дыхту, браце,— о-ё-ёй!
вернуться
43
Былі вы Гектарамі.— Гектар — траянскі герой, сын цара Прыяма, які забіў грэчаскага военачальніка Патрокла.