Клеапатра
Селянін
Толькі глядзіце, гадам верыць нельга. Ну, але калі змяя ў руках чалавека разумнага, то нічога, хоць, на маю думку, карысці з яе ніякай. Шкодная жывёліна!
Клеапатра
Не клапаціся. Будзем берагчыся.
Селянін
Вось і добра. I есці ёй не давайце. Не варта харчы псаваць.
Клеапатра
Селянін
Э, блазна з мяне строіце? Не. Жанчыны і чорт не з'есць. Жанчына — страва для багоў, вядома, калі яе чорт не спаскудзіў. Але гэтыя падлы чэрці ўсюды рыла ўсунуць. На дзесяць жанчын, створаных багамі, самае меншае пяць пабывалі ў лапах у чорта.
Клеапатра
Бач ты які! Ідзі, ідзі. Бывай.
Селянін
Дальбог, праўду кажу. Няхай вам будзе радасна ад змейкі.
Выходзіць.
Вяртаецца Iрада з царскай мантыяй, каронай і іншым.
Клеапатра
Падай мне мантыю. Надзень карону.
Хачу у несмяротнасць адысці.
О дар Егіпта, вінаградны сок,
Мяне ты болей весяліць не будзеш!
Хутчэй, хутчэй! Ірада! Харміяна!
Вы чуеце, мяне Антоній кліча!
Ён у вачах маіх, ён мне ківае,
Учынак мой адважны ухваліўшы,
Смяецца з Цэзара, з яго удач.
Што шчасце? Нам даюць яго багі,
Каб потым адабраць за гордасць нашу.
Антоній любы, муж мой, я іду!
Цяпер тваёю маю права звацца.
Агонь, паветра — вось мой новы свет,
Стыхіі іншыя — істотам дробным.
Гатова? Дык вазьміце ж з маіх вуснаў
Астатняе цяпло. О Харміяна!
Ірада любая! Навек бывайце!..
(Цалуе іх.)
Ірада падае і памірае.
Упала? Мёртвая? Ад пацалунка?
Ці ж на губах маіх змяіны яд?
Калі з жыццём так лёгка расставацца,
Дык смерць — прыемны боль, любоўны дотык.
Ты знікла моўчкі, даказаўшы ўсім,
Што свет не варты развітальных слоў.
Харміяна
О хмара чорная, праліся ліўнем!
І я скажу: багі ад жалю плачуць.
Клеапатра
Ірада падала мне прыклад. Сорам!
Яе сустрэне першаю Антоній,
Пачне распытваць і не мне, а ёй
Аддасць пяшчотны пацалунак свой.
Пара і мне.
(Прыкладвае змяю да грудзей.)
Кусай, істота злая,
Перагрызі калючымі зубамі
Заблытаную ніць майго жыцця.
Кусай, дурнічка! Гаварыць не ўмееш...
А то б назвала Цэзара аслом;
Не ён, а мы яго перахітрылі.
Харміяна
Клеапатра
Ціха! Не крычы!
Ты ж бачыш, грудзі смокча мне дзіцятка,
Карміліцу ўкалыхвае на сон.
Xарміяна
Клеапатра
Як бальзам атрута,
Як подых ветрыку.— О мой Антоній! —
Цяпер твая чарга, другая змейка...
(Прыкладае да сваёй рукі другую змяю.)
(Падае на ложак і памірае.)
Харміяна
Сярод зямное дрэні?
Бывай, царыца! Смерць, ты заўладала
Жанчынаю, якой няма раўні!
Дзяржаўныя заплюшчыліся вочы
I залатога сонца больш не ўбачаць.
Карона пахілілася твая...
Дазволь папраўлю. Паслужу з любоўю,
I служба скончана.
Уваходзяць вартавыя.
Першы салдат
Xарміяна
Першы салдат
Але ж тут
Пасол ад Цэзара.
Xарміяна
(Прыклаўшы да грудзей змяю.)
Хутчэй! Кусай! Што ж так кусаеш слаба?
Першы салдат
Сюды! Знявага Цэзару! Падман!
Другі салдат
Бяда! Паклікаць трэба Далабелу.