Антоній і Клеапатра

Уваходзіць Энабарб.

Энабарб

Што маеш загадаць?

Антоній

Мне трэба спешна выехаць адгэтуль.

Энабарб

Хочаш загубіць усіх тутэйшых жанчын. Жанчыны любяць ласку. Паедзем мы — яны перамруць ад роспачы.

Антоній

Мне трэба ехаць.

Энабарб

Ну, калі ўжо так неабходна, то няхай паміраюць. Вядома, каб якая дробязь, то шкада іх, бедных, пакідаць без апекі, але калі справа важная, дзяржаўная, то ўвесь іхні гурт добрага слова не варты. Клеапатра, адно намякні на гэта, памрэ першая. На маіх вачах яна ўжо разоў дваццаць памірала, і хоць бы прычына якая, а то амаль без прычыны. I так лёгка, шпарка траціць прытомнасць — нібы кідаецца ў любоўныя абдымкі.

Антоній

Прытворства і каварства ў ёй хапае.

Энабарб

Ну, не! Пачуцці, што ў ёй бушуюць,— праява самага чыстага, самага шчырага кахання. Мала сказаць, што яе слёзы і ўздыхі — лівень і вецер. Такое буры, такое навальніцы не адзначаў яшчэ ніводзін каляндар. Гэта ў ёй натуральна, а калі прытворства, то яна кіруе перунамі не горш, чым у небе Юпітэр.

Антоній

Ах, век бы мне яе не бачыць!

Энабарб

Вось яшчэ! Гэтулькі паездзіць і не пабачыць аднаго з цудаў свету, гэта значыць — вандраваць упустую.

Антоній

Фульвія памерла.

Энабарб

Што?

Антоній

Фульвія памерла.

Энабарб

Фульвія?

Антоній

Памерла.

Энабарб

Ну, то падзякуй багам і прынясі ім ахвяру. Яно, калі іх божым вялікасцям уздумаецца забраць у мужа жонку, дык муж няхай цешыцца тым, што на зямлі ёсць краўцы, якія замест паношаных трантаў пашыюць яму новы гарнітур. Вось каб Фульвія была адзіная жанчына на свеце, то гэта быў бы ўдар. А так — няма чаго бедаваць: памяняеш старую кашулю на новую сарочку. Трэба вочы цыбуляй нацерці, каб праз гэта плакаць.

Антоній

Яна такіх вузлоў там навязала,
Што мушу ехаць і разблытваць сам.

Энабарб

Але ж і ты тут завязаў вузел. Без цябе яго наўрад ці разблытае Клеапатра.

Антоній

Без жартаў! Абвясці маё рашэнне
У войску камандзірам. А царыцы
Я растлумачу сам, чаму павінен
Адплыць з Егіпта спешна. Папрашу
Не крыўдзіцца і зразумець як след.
Адна з прычын — смерць Фульвіі, але
Мяне трывожыць іншая падзея:
Раптоўна ўзбунтаваўся Секст Пампей[14],
Паўстаў супроць Актавія і ўладу
На моры захапіў. А наш народ,
Што любіць мёртвых болей, чым жывых,
Прыхільнасць да вялікага Пампея
На сына перанёс, і славу бацькі
Сабе прысвоіў задавака Секст.
Сябры мне пішуць, каб вярнуўся ў Рым,
Нядобрае штось выспявае ўпотай.
Пакуль што ліха тонкае, як волас,
Але дай час і выпаўзе змяёй.
Дзяржава ў небяспецы! Трэба ехаць!
Дык перадай: падрыхтавацца войску.
Мы заўтра адплываем.

Энабарб

Перадам.

Выходзяць.

СЦЭНА 3

Там жа. Іншы пакой.

Уваходзяць Клеапатра, Харміяна, Ірада і Алексас.

Клеапатра

Антонія не бачылі?

Харміяна

Ды не.

Клеапатра

(Алексасу)

Даведайся, дзе ён і чым заняты.
I помні цвёрда — я не пасылала.
Калі ён сумны, ты яму скажы,
Што я танцую, а калі вясёлы,
Скажы, што хворая... Не баўся доўга!

Алексас выходзіць.

Харміяна

Царыца, калі моцна гэтак любіш,
Каб узаемнасць абудзіць у ім,
Па-мойму, трэба дзейнічаць іначай.

Клеапатра

А што, па-твойму, трэба мне рабіць?

Харміяна

Яму ва ўсім дай волю, не пярэч.

Клеапатра

Дурніца ты. Ды гэта ж першы спосаб
Хутчэй з ім разлучыцца.

14

Раптоўна ўзбунтаваўся Секст Пампей.— Пампей, выгнаны з Рыма трыумвірамі, захапіў багатыя хлебам вобласці — Сіцылію, Сардзінію і Корсіку — і ўчыніў Рыму галодную блакаду.