Хвала табе, вяльможная ўладарка!
Клеапатра
Ты і Антоній — як вы не падобны!
Але ты быў пры ім, з ім сябраваў,
I след героя на табе блішчыць.
Дык расскажы, які цяпер Антоній.
Алексас
Апошняе, што ён зрабіў, царыца,
Прыклаў да вуснаў неацэнны перл,
Вось гэты, пацалункамі асыпаў
I мне прамоваю параніў сэрца.
Клеапатра
Хачу пачуць. Хай мне параніць вушы!
Алексас
«Мой друг,— сказаў ён,— перадай, будзь ласкаў,
Вялікай егіпцянцы дробны дар мой,
Са скарбаў мора ўзяты, і скажы,
Што верны рымлянін праз нейкі час
Не жэмчугам, а царствамі ўпрыгожыць
Яе наследны трон, увесь усход
Аддасць ёй пад апеку». Ён кіўнуў
I ўскочыў на каня. I конь памчаўся,
Іржаннем заглушыўшы мой адказ.
Клеапатра
Вясёлы быў ён, сумны? Як па-твойму?
Алексас
Як светлы поўдзень між зімой і летам:
Ні сумны, ні вясёлы.
Клеапатра
Харміяна,
Заўваж! Ты чуеш? Вось узор мужчыны.
Не сумаваў, каб не трывожыць блізкіх,
Не весяліўся, бо пакінуў радасць,
Свае хвіліны лепшыя ў Егіпце.
Гармонія пачуццяў процілеглых!
Вось чалавек! Няма яму раўні.
Ганцоў маіх сустрэў ты?
Алексас
Больш за дваццаць,
Навошта ты іх пасылаеш столькі?
Клеапатра
Той, хто народзіцца ў злашчасны дзень,
Калі я без пісьма яго пакіну,
Сканае у жабрацтве.— Харміяна,
Папірус і атрымант мне падай!
Як добра, што вярнуўся ты, Алексас!
Ці ж я магла так Цэзара любіць?
Напэўна, не!
Xарміяна
Вялікі Юлій Цэзар!
Клеапатра
Маўчы, дурніца, не таго ты хваліш!
Хвалі Антонія.
Xарміяна
Вялікі Цэзар!
Клеапатра
Ізідаю клянуся, кроў спушчу!
Павыбіваю зубы!..
Харміяна
Ах, прабач!
Не гневайся! Я толькі паўтарыла
Мелодыю тваіх мінулых дзён.
Клеапатра
Мелодыю зялёнае дзяўчынкі.
Праўдзівае ж каханне да мяне
Прыйшло пазней. Папірус і атрымант!
Ганцоў я буду пасылаць штодня,
Увесь Егіпет падыму на ногі.
Выходзяць.
АКТ ДРУГІ
СЦЭНА 1
Месіна. У доме Секста Пампея.
Уваходзяць Пампей, Менекрат і Менас.
Пампей
Калі ёсць справядлівасць у багоў,
Яны памогуць нам, бо мы за праўду.
Менекрат
Багі марудзяць, доблесны Пампей,
Але не адвярнуліся ад нас.
Пампей
Мінуе час, і траціць вартасць тое,
Што нам патрэбна зараз жа, цяпер.
Менекрат
Як часта просім мы ў багоў таго,
Што можа нам пашкодзіць, і яны
Малітвы нашы адхіляюць мудра
Для нашага ж дабра.
Пампей
Я веру ў поспех.
Народ прыхільны да мяне, і мара
Ў маіх руках. Расце мая магутнасць
I наліваецца, як поўня ў небе.
Антоній абжыраецца ў Егіпце,
Ён свой трыбух для бітвы не падыме.
Актавій Цэзар выціскае грошы,
Збірае скарбы там, дзе траціць сэрцы,
Ну, а Лепід — ліса, хвастом віляе,
Стараецца абодвум дагадзіць.
Яго па шэрсці гладзяць, але з ім
Ніхто не лічыцца.
Менас
Лепід і Цэзар
З вялікім войскам рушылі ў паход.
Пампей
Няпраўда гэта! Ад каго ты чуў?
Менас
Ад Сільвія.
Пампей
Прыснілася яму.
Яны абодва ў Рыме і чакаюць
Антонія.— Блудніца Клеапатра!
Няхай нальюцца свежаю любоўю
Твае крыху пабляклыя ўжо вусны!
Хай чары дапамогуць хараству,
А юр прыродны — хараству і чарам!
Распусніка не выпускай з застолля,
Ласункамі эпікурэйскай кухні
Кармі, частуй, каб ачмурэў ад страў.
I, гонар у абжорстве утапіўшы,
Спаў непрабудным сном.