Czymś przydatnym dla odmiany! Więcej pożytku mam z małych palców u stóp!
Kreol przysiadł na brzegu sarkofagu i zaczął szykować zaklęcia. Poważna wada ulubionej przez Kreola Magii Słowa polegała na tym, że najlepszych czarów nie można po prostu, ot tak, zastosować wtedy, gdy przyjdzie na to ochota. Trzeba je najpierw przygotować, wymówić po cichu krótszy albo dłuższy magiczny tekst, i dopiero wtedy można w razie potrzeby użyć zaklęcia. Dotyczy to tylko tych najprostszych, niewymagających skomplikowanych rytuałów, magicznych przedmiotów ani ziół. A nawet tak prostych nie można utrzymać zbyt wiele. Kreol mógł przechowywać w pamięci jedenaście lub dwanaście skomplikowanych zaklęć. Oczywiście bez laski – w lasce mieści się ich kilkadziesiąt.
Na początek mag przygotował zaklęcie Błyskawicy. Tak, przekonywał Hubaksisa, że tutejszy gospodarz nie jest żadnym magiem, ale wolał nie ryzykować. Pomyślawszy chwilę, dołożył jeszcze jedno, dokładnie takie samo. W końcu takie zaklęcie można przygotować w ciągu jednej czy dwóch minut – Błyskawicę uważano za jedno z najprostszych.
Dodał jeszcze zaklęcie Osobistej Ochrony. Bardzo pewna i efektywna rzecz, ale (niestety) jednorazowa. Coś w stylu ubezpieczenia – Osobista Ochrona przechwytuje dowolne wrogie działanie, ale po tym ulega zniszczeniu. Na przykład, jeśli do maga chronionego takim zaklęciem wystrzelić z broni palnej, kula nie zrobi mu żadnej szkody, ale jeśli wystrzelić po raz drugi – umrze, jak każdy inny człowiek w podobnej sytuacji. To samo dotyczy wszystkich innych działań – uderzenia pięścią łub bronią, ukąszenia przez zwierze, wypitej trucizny, wrogiego zaklęcia, a nawet wybuchu bomby. Ale tylko jeden raz. Oczywiście, nic nie stoi na przeszkodzie, by nałożyć na siebie dwa albo nawet trzy takie zaklęcia, ale byłaby to już przesada. Jeśli nie jesteś w stanie sam siebie obronić, nie pomoże ci nawet dziesięć warstw magii.
Pomyślawszy chwilę, Kreol dodał zaklęcia Uśpienia i Uzdrowienia. Na wszelki wypadek. Zupełnie standardowe zaklęcia. Uzdrowienie powodowało zasklepianie niezbyt poważnych ran, a Uśpienie pogrążało ofiarę w magiczny sen, z którego mógł obudzić ją tylko sam mag. Albo czas – po kilku godzinach uśpiony obudzi się sam, oczywiście, jeśli nie zostanie zastosowany bardziej skomplikowany rodzaj Uśpienia.
Kreol skończył z ostatnim zaklęciem i nagle podskoczył jak oparzony. Wzdrygnął się, jego biała twarz zbladła jeszcze bardziej. Zakręcił się jak fryga, dzikim wzrokiem rozejrzał się dookoła i nasłuchiwał w napięciu.
– Słyszysz, niewolniku? – wyszeptał zaniepokojony. – Słyszysz?
Hubaksis posłusznie zaczął nasłuchiwać. Po jakiś dziesięciu sekundach pogardliwie wzruszył ramionami.
– Niczego nie słyszę, panie. A co?
– Nic… – Kreol usiadł z powrotem na sarkofagu. – Widocznie mi się wydawało… Mam szczerą nadzieję, że to tylko złudzenie, inaczej… Nie, mimo wszystko obudziłem się w porę – czuję, że nie zostało już zbyt wiele czasu.
Ledwie jako tako przyszedł do siebie, gdy w pokoju ponownie zjawił się Andromalis. W jednej garści demon trzymał ruszt, kociołek, łańcuch, nóż i amulet, w drugiej zaś – laskę. Drugiego końca łaski uczepiła się młoda dziewczyna w policyjnym mundurze. Wyglądała na mocno oszołomioną.
Vanessa Lee, dla przyjaciół po prostu Van, zgodziła się tej nocy zastąpić chorego dziadka. Lee Czeng, emerytowany policjant, pracował jako ochroniarz w muzeum, ale wiek dawał mu się we znaki; coraz częściej musiał opuszczać pracę z powodu złego samopoczucia. Wnuczka poszła w ślady dziadka i też pracowała w policji, a że akurat wczoraj zaczęła urlop, dlaczego nie miałaby pomóc staruszkowi?
Jako dziedziczka ciekawego zestawu genów po ojcu Chińczyku i matce Amerykance, Vanessa była całkiem przystojną osóbką. Wzrostu nieco mniej niż średniego, brązowooka, z czarnymi włosami i lekko zadartym noskiem. Skośne oczy i wydatne kości policzkowe tylko dodawały jej uroku. Miała dwadzieścia cztery lata, z czego trzy i pół spędziła, służąc w policji. Oprócz tego trenowała karate i – o dziwo – taniec towarzyski. Ale to nie ma nic do rzeczy.
Hubaksis miał rację, gdy sugerował, że narzędzia Kreola są przechowywane gdzie indziej z powodu ich wysokiej ceny. A dokładniej, wyższej niż pozostałych rzeczy. Trumnę, szkatułkę, tabliczkę z zaklęciami i jeszcze nieco innego śmiecia znalezionego w pobliżu mogiły, pozwolono profesorowi Greenowi zabrać do domu, ale co do pozostałych przedmiotów, obowiązywał kategoryczny zakaz wynoszenia ich poza chroniony teren. Widocznie obawiano się, że profesor wydłubie sobie jakiś kamyczek na pamiątkę.
Vanessa zauważyła Andromalisa akurat wtedy, gdy wydobywał ostatni przedmiot – magiczną laskę. Demon stał zwrócony do niej twarzą, dlatego nie zauważyła ukrytego z tyłu ogona. Rogi oczywiście dostrzegła, ale sądziła, że to jakiś nowomodny pomysł punków, coś jak kolczyk w nosie, albo fryzura na Irokeza.
– Stój, bo strzelam! – krzyknęła zdenerwowana Vanessa, wyciągając pistolet.
Demon zamarł bez ruchu. Naturalnie, szykował się po prostu do przeskoku w przestrzeni, ale policjantka doszła do w pełni uzasadnionego wniosku, że wystraszył się pistoletu.
– Nie ruszaj się! – powtórzyła nieco ciszej. – No już, odłóż tę lagę!
Andromalis nie zareagował. Vanessa pomyślała, że osłupiał ze strachu i zdecydowanie ruszyła w jego stronę, starając się wyrwać mu laskę. Jak okazało się sekundę później, był to poważny błąd…
– Co ty mi tu przytaszczyłeś, pomiocie Lengu?! – Kreol uniósł ręce ku górze.
– Reklamacji nie przyjmujemy – burknął Andromalis z niejakim poczuciem winy, rzucił przyniesione przedmioty na podłogę i natychmiast zniknął.
Zniknięcie demona ostatecznie dobiło i tak zdrowo skołowaną Vanessę. Nacisnęła spust i wystrzeliła prosto w ohydną twarz łysego mężczyzny podobnego do zombi albo innego potwora. Kula znikła wchłonięta przez zaklęcie Osobistej Ochrony, ale Vanessa już tego nie zobaczyła. Kreol jednym ruchem palca aktywizował zaklęcie Uśpienia, pogrążając nieoczekiwanego gościa w zaczarowanym śnie. I tak miała szczęście, że nie urodziła się jako mężczyzna – przedstawiciela płci brzydkiej Kreol po prostu zabiłby zaklęciem Błyskawicy.
– Tak to jest, jak się zleci coś demonowi! – zazgrzytał zębami mag, oglądając leżącą bez czucia dziewczynę. – Co to jest? Dodatkowy prezent? Bezpłatna usługa?
– A niczego sobie. Ładna. – Hubaksis, do tej pory chowający się za żaluzjami, podleciał bliżej. – Może ją sobie zostawimy?
– Ja ci pokażę „zostawimy”! – nie zgodził się Kreol. – Tego mi tylko teraz brakowało, żeby zajmować się niewolnicami! Nie, najpierw trzeba się rozejrzeć, zająć dobrą pozycję, zbudować jakiś pałac… chociaż nie, nie pałac – od razu zacznę od kocebu. Potem kupię sobie choćby cały harem. Chociaż rzeczywiście, ładna…
W zasadzie Kreolowi bardziej podobały się czarnoskóre ślicznotki, ale nie był zbyt wybredny w tej materii.
– W każdym razie wszystkie moje rzeczy są tutaj – burknął, wieszając amulet na szyi. Laskę położył obok siebie, żeby w razie czego od razu ją chwycić. Pozostałe przedmioty zostawił na razie tam, gdzie rzucił je demon. Za to maga bardzo zainteresował pistolet Vanessy.
– Gromowładny amulet? – rzekł z powątpiewaniem, oglądając broń ze wszystkich stron. – Dziwne, nie czuję magii.
Kreol dość szybko domyślił się, do czego służy spust i natychmiast go nacisnął. Rozległ się jeszcze jeden wystrzał i w ścianie pojawiła się równiutka dziura. Gdyby na miejscu Kreola znalazł się inny człowiek z jego czasów, natychmiast wyrzuciłby przerażające coś, ale doświadczony mag przywykł, że znajdujące się w jego rękach przedmioty często robią „bum” i niszczą ściany.