* * *
дождж за акном
абгрызае нечыя косткі
пускае слінкі да зямлі
а пасля шчанюком
ліжа рукі
цягне за ланцуг
тыркаецца мордай у кратавіны
разганяе мінакоў
і яшчэ добрую гадзіну
гуляецца з уласным адлюстраваннем
і бурбалкамі ў лужынах
кінуўшы мяне самотна стаяць
ля дзвярэй пад’езда
з грымасай здзіўлення
і змоклай торбай у руцэ
* * *
хаджу па вуліцах
і шукаю вясну
а знаходжу толькі
зялёных вусеняў трамваяў
што едуць у Вяснянку
усё так няшчыльна
а пасля скажуць:
харошая была пáра
проста начыталіся
аднолькавых кніжак
а сваёй не напісалі
* * *
Вільня-Вільня,
а ты такая,
што мае звіліны
самі ператвараюцца
ў твае тонкія вуліцы.
* * *
а ў Галандыі… а ў Галандыі харашо
там алычовае марозіва і дождж прайшоў
там можна гуляць басанож удваіх да ранку
або разгадваць пад ліхтаром крыжаванку
там можна карміць галубоў і паіць галубых
там можна смяяцца і біць гапату пад дых
а ў Галандыі… так, там так харашо!
колькі ўсяго ўбачыш, зайшоўшы ў кафэ-шоп!..
Верш пра камбайн
Я — машына
па вытворчасці метафар
Я — аматар
у справе тонкай лірыкі
калі крылатыя вампірыкі
п’юць маю бензінавую кроў
ну, будзь здароў!
і плясь па твары
Я напішу пад вашыя штандары
транспаранты
матам —
з багаццем мастацкіх сродкаў
у сваім зародку
і хай хто скажа
што я — камбайн для збору эпітэтаў
* * *
Ноч.
Святлафор на скрыжаванні
не ведае,
у які кабак падацца.
* * *
Вішня ў квецені
Скрала ў зімы эпітэт.
Постмадэрністка.
* * *
Зіма не золата і снег не павуцінне
А я гляджу ў акно, чакаю, раптам з неба
Танцуючы з імпэтам тарантэлу
Ўпадзе між белых кветак жоўты ліст
Няма. Зіма. Ізноў прыйшла зіма!
А я яшчэ не далюбіла восень
Не дапісала вершаў ёй на мокрым лісці
Не развітаўшыся, пайшла
Зіма не восень
І золата ніяк не стане срэбрам
А срэбра золатам
Як ні чакай таго, ніяк!
Зіма… Снег быў, злы, халодны, цвёрды
Мы ж з восенню ўдзвюх паплачам вадкім
Пардон, цяпер адна
Адна
Зіма
* * *
а крылы вы мне далі
акрылавымi фарбамі размалявалі
мае валасы
вы мелі рацыю
пры падрабязным разглядзе
рэштак вогнішча
вы — мая новая культурная сітуацыя
метафізічнасць расы
дранцвеюць пэндзлі
засынаюць бабры і яшчаркі ў прыску
аблазяць насы
дабранач
я ўратую вас ад вогнішча
бо вы прызямліліся там дзе патрэбна
дабранач
дабранач
спі
Ілжэпрарок
Слухайце!
Я — ілжэпрарок.
Няхай частка «ілжэ» вас не турбуе —
Я заўсёды ілгу,
Дарма, што ўсё спраўджваецца.
Прадказваю лёс,
Бяру няшмат — ад «дзякуй» да…
Вашай душы —
У залежнасці ад таго,
Наколькі вы хочаце пачуць праўду.
Замовамі й прываротам не займаюся,
Дзяўчынка, ён так і будзе з табой —
Скажы мне дзякуй.
Вы не чакалі майго з’яўлення?
Думаеце, я чакала?
Слухайце ўсе!
Канца свету НЕ БУДЗЕ!
Ён яшчэ не пачаўся.
Будзе толькі…
Карацей, жуйце смела тушонку з бляшанак,
Грызіце мяшкі сухароў,
Што на гарышчы, але склепу не чапайце.
Дарэчы, смерці таксама не будзе.
Так што можна хадзіць без касак і драбантаў,
Можаце не карыстацца кантрацэптывамі,
Бо нараджэнне таксама адмяняецца.
Радуйцеся!
Заўтра, калі прачняцеся
І забудзеце пра мяне,
У вас вырасце белае й цвёрдае за спінай.
Радуйцеся,
Кладзіце свае душы ў гэтую торбу,
Верце мне!
Я — ілжэпрарок.