Радкі паэтаў не ўтаймуюць вір,
Не сшыюць разарваную эпоху.
Як музыка нябёсная ў клавір
Не змесціцца…
Але па волі Бога жывем на гэтым скрыжаванні мы,
Трыпутнік не баіцца каляіны.
Стаптаны снег апошняе зімы
Вясновыя стварае ручаіны.
— Ну што ж, заўтра адправім цябе да сям’і… — задумна прагаварыў Лёднік Пранцішу Вырвічу пасля вячэры.
Дзень паціху спускаўся па цёмных сходах са свае званіцы. Тахкаў гадзіннік на сцяне, ягоны бледны масянжовы твар быў абыякавы да ўсіх мітрэнгаў.
— А ведаеш, добра ўсё-ткі, што тады, па дарозе на Валожын, у цябе, пан Вырвіч, знайшоўся шэлег, каб купіць мяне ў пана Агалінскага. Каб не той шэлег — па іншаму лёсы б нашыя склаліся.
— Твая праўда…
Вырвіч адпіў гарачага чырвонага віна з цынамонам.
— Што ж, часам дробная манетка можа пусціць гісторыю па іншай дарозе. А з нашым шчасцем гэтая гісторыя абавязкова будзе пакручастай і амаль што неверагоднай.