— Плёткі!
Лёднік пыхкаў агнём, як праўдзівы цмок. Задаволены Грос пакланіўся:
— Ну, рушніком дарога!
Але гладкай дарогі не атрымалася, бо на калідоры пачуўся жаночы крык, абураная лаянка і лязгат сталі.
Бутрым і Вырвіч з аголенымі шаблямі выскачылі на калідор. Алесь біўся з двума гайдукамі, захінаючы сабой збялелую Праксэду. Тую было не пазнаць — дарагая сукенка з сіняга аксаміту, брабанцкія карункі, перліны, танклявы стан, зацягнуты ў гарсэт, высокая набеленая фрызура, упрыгожаная таксама перлінамі. З дзвярэй пакоя, адкуль спрабаваў вывесці даму Алесь, высоўваліся злосныя кабеты, што намагаліся ўхапіцца за Праксэду, а тая, закусіўшы вусны, адбівалася нечым бліскучым. Пазалочанай падстаўкай для парыка, здаецца.
Раззлаваны Чорны Доктар — гэта вам не дамскі веер, адлятаюць ад яго далёка. Дый былы каралеўскі драгун — не трэсачка. Калідор увобмірг расчысцілі.
— Што здарылася?
Алесь выцер лоб. На шчацэ ў яго цямнеў свежы шнар нейкай дзіўнай формы.
— Добра, я за дзвярыма стаяў. Прымушалі панну вымыць твар адмысловай парфумай. А гэта была кіслата. Воцатная, высокай канцэнтрацыі.
— Я адразу характэрны пах учула, — задыхаючыся, прагаварыла Праксэда. — Пан Алесь на мой крык уварваўся, абараніў, дык пакаёўка мне ў твар лінула. Ён захінуў.
Вось адкуль на шчацэ дактаровіча свежы шнар, дакладней, апёк!
Грос, выслухаўшы гісторыю, не стрымаў ціхай лаянкі на лаціне. Прасіпеў паненцы:
— Зараз жа схавайце вочы.
Алесь прытуліў да сябе скурчаную дзяўчыну, накрыў з галавой сваім футрам, трымаючы ў другой руцэ шаблю напагатове.
Грос гучна абвесціў жаўнерам, што запаланілі калідор на пачцівай адлегласці, і прыслузе:
— Адбыўся няшчасны выпадак. Паненцы парфума трапіла ў вочы, яемосць аслепла. Расступіцеся, яе трэба адвезці туды, дзе яе палечаць.
Пры гэтай абвестцы злыдні-пакаёўкі, здавалася, з палёгкай уздыхнулі.
Грос жэстам намякнуў бандзе Чорнага Доктара: час сыходзіць.
Усаджваючы гасцей у карэту з гербам Ржавускіх, прамармытаў:
— Выбачайце, гэта ад пані Тэрэзы... імправізацыя. Спадзяюся, больш ніколі не пабачымся.
Коні ірванулі, бы ад ваўкоў. Неба пачало шарэць, хаця толку ад тае зімовай хмурнай раніцы... Па абодва бакі карэты — узброеныя вершнікі. Праксэда, захутаная ў дарагое бабровае футра, усхвалявана дыхала, але не плакала. Яна глядзела на дактаровіча, чый профіль у прыцемку здаваўся рыхтык бацькавым. Асцярожна пакратала яго шчаку:
— Трэба неадкладна нейтралізаваць кіслату. Утворыцца глыбокая рана.
Алесь пачціва адвёў яе руку:
— Усё роўна няма чым. Вадой нельга. Карбанату натрыя пад рукой не маецца.
Праксэда ірванула з сябе жамчужныя каралі.
— Пан Вырвіч, пазычце ваш пісталет.
Ну вось хто б мог дадумацца, што незараджаны пісталет можна выкарыстоўваць як ступку, дакладней, гэткую расціскалку для перлін? Та-ак, Пранціш сто разоў падумаў бы, перш чым падкаціцца да такой паненкі. Усе рухі вывераныя, упэўненыя, моцныя. Раз-раз — і цягнецца з утвораным парашком да параненай шчакі свайго рыцара.
— Тут якраз утрымліваецца падобнае да соды рэчыва.
А Лёднік жа спецыяльна затаіўся, не ўмешваецца. Паблісквае ў прыцемку вачыма ўхвальна, удае, што дрэмле. Ну і Пранціш далікатна стрымаў жартачкі.
Вучоная паненка ўздыхнула:
— Усё роўна шнар застанецца.
— Лухта.
А дзе ж абавязковыя для куртуазнай размовы пляценні пра тое, што шнары сведчаць пра вернае служэнне рыцара даме? Яшчэ некалькі месяцаў таму Алесь абавязкова б штось такое выдаў. Цяпер — не. Вось і паненка маўчыць ды зіркае на хлапца час ад часу. Пераводзіць позірк на старэйшага Лёдніка. Зноў на ягонага сына, які скрыжаваў на грудзях рукі ды глядзіць перад сабой. Параўноўвае?
— Вы... нядаўна перахварэлі воспай, пан Алесь? У вас пустулы. Ля скроні.
— Было. — хмыкнуў хлапец. — У горадзе Пацучынага Караля.
Пранцысь не стаў мяшацца ў размову і аздабляць яе сваім літаратарскім талентам. Вось вернецца ў Капанічы, дастане няскончаны рукапіс пра авантуры бравага рыцара Плексігласа (наконт імені аўтар яшчэ вагаўся), і страшная гісторыя пра горад пацукоў і іхняга ўладара прыкрасіць сюжэт. А пакуль хай Аляксандр распавядае…
— Нас суправаджаюць чацвёра, — адрывіста перарваў рамантычныя гісторыі ў экіпажы доктар, уважліва ўглядаючыся ў прыцемак за акном. — Фурман — пяты. Паколькі аніяк нельга, каб нас завезлі ў Падгарэцкі замак, чакаць абяцанага вызвалення будзем не да апошняга. Зброя, дзякуй Гросу, ёсць.