Выбрать главу

Піў з чарапоў і на споведзі неяк схлусіў.

Воя старога не любяць пускаць у дамы.

Ён не ўсміхаецца, вечна маўчыць, як нямы.

Колькі ні просяць расповедаў з дзён баявых —

Вечна ў адказ толькі сумны, як могілкі, ўздых.

Гэткі сусед нам дастаўся. Маёнтак ачах.

Лётаюць чорныя цмокі туды па начах.

Белыя вершнікі носяць туды туманы.

Кажуць суседзі: няхай не прыйшоў бы з вайны.

А па начах над стамлёным схіляецца Бог:

«Ты перамог. Ты вярнуўся, і ты перамог».

Гэта ты пра мяне ці пра сябе?

Вырвіч адвёў вочы.

— Ды так, сімвалічна.

Полацкі Фаўст паклаў кніжыцу ў кішэню.

— Дзякую, Вырвіч. Гэта — тое, што не забудзецца. Гэта, магчыма, больш важна, чым усе навуковыя артыкулы.

Беларускае сонца залаціла чарапічныя дахі і саламяныя стрэхі, лахманы і жупаны аднолькавай пазалотай.

— Дык што, дзядзька Бутрым, зладзіш паветраную містэрыю?

У цёмных вачах Лёдніка бліснуў такі знаёмы агонь:

— Зладжу. Якраз нагода праверыць некалькі цікавых навуковых ідэек.

І ўсім трэба было жыць далей. Як жыла Беларусь.