“Kaj sinjoro Bretschneider, ĉu tiu ĉi tien jam ne venas?” demandis Švejk.
“Li estis ĉi tie kelkfoje,” respondis sinjorino gastejestrino, “li eltrinkis unu aŭ du glasojn da biero, demandis min, kiu ĉi tien venas kaj aŭskultis, kiel gastoj interparolas pri futbalo. Ili ĉiam, vidante lin, parolas nur pri futbalo. Kaj li skuiiĝis, kvazaŭ ĉiumomente li volus furiozi kaj svingiĝi. Dum la tuta tempo li kaptis en siajn retojn nur remburiston el Příčná-strato.”
“Tio estas la afero de trejnado,” rimarkis Švejk, “ĉu tiu remburisto estis stulta homo?”
“Proksimume kiel mia edzo,” ŝi respondis kun ploro, “la detektivo lin demandis, ĉu li pafus kontraŭ serboj. Kaj la remburisto al li respondis, ke li ne scipovas pafi, ke foje li estis en kermesa pafejo kaj pafdisipis tie kronon[42]. Poste ni ĉiuj aŭdis, ke sinjoro Bretschneider diris, eltirante sian notlibron: ‘Jen vidu, ree nova bela ŝtatperfido!’ kaj li foriris kun tiu remburisto el Příčná-strato, kiu jam ne revenis.”
“Pli da ili ne revenos,” diris Švejk, “donu al mi glaseton da rumo.”
Švejk ĝuste mendis al si rumon la duan fojon, kiam la bierejon eniris la kaŝpolicisto Bretschneider. Ĵetinte flugrigardon al la bierstablo kaj en la sengastan lokalon, li sidiĝis ĉe Švejk, kaj mendinte bieron atendis, kion Švejk diros.
Švejk deprenis gazeton de sur la hoko, kaj trarigardante la lastan paĝon kun anoncoj, ekparolis:
“Jen vidu, tiu Čimpera el Straškov n-ro 5, poŝto Račiněves, vendas bienon kun dektri buŝeloj da propraj kampoj, lernejo kaj fervojo enloke.”
Bretschneider nervoze ektamburis per la fingroj kaj turnante sin al Švejk, rimarkis:
“Mi miras, kial tiu bieno vin interesas, sinjoro Švejk.”
“Ho, tio estas vi,” diris Švejk, prezentante al li la manon, “mi ne ekkonis vin tuj, mi havas tre feblan memoron. Lastfoje ni disiris, se mi ne eraras, en la akcepta kancelario de la polica direkcio. Kion vi faras de tiu tempo, ĉu vi venas ĉi tien ofte?”
“Hodiaŭ mi venis por renkonti vin,” diris Bretschneider. “Oni sciigis al mi en la polica direkcio, ke vi vendas hundojn. Mi bezonas belan rathundeton aŭ ŝpicon aŭ ion similan.”
“Ĉion tion mi povas al vi havigi,” respondis Švejk, “ĉu vi deziras beston pursangan aŭ iun el la strato?”
“Mi opinias,” rediris Bretschneider, “ke mi decidiĝos por pursanga besto.”
“Kaj polican hundon, ĉu tiun vi ne dezirus?” demandis Švejk, “tian, kiu ĉion tuj elflaros kaj kondukos al spuroj de krimulo? Havas ĝin certa buĉisto en Vršovice kaj ĝi trenas al li veturileton, tiu hundo, kiel oni diras, mistrafis sian profesion.”
“Mi deziras ŝpicon,” diris Bretschneider kun trankvila obstino, “ŝpicon, kiu ne mordas.”
“Ĉu vi do deziras sendentan ŝpicon?” demandis Švejk, “mi scias pri tia. Posedas ĝin gastejestro en Dejvice[43].”
“Prefere do rathundeton,” embarase respondis Bretschneider, kies scioj pri hundobredado estis en nuraj komencoj, kaj se li ne ricevus tiun ordonon de la polica direkcio, li neniam ekscius ion pri hundoj.
Sed la ordono estis preciza, klara kaj senkompata. Konatiĝi pli intime kun Švejk surbaze de lia komercado per hundoj. Tiucele Bretscheider rajtis elekti al si helpantojn kaj disponi per monsumoj por aĉeti hundojn.
“Rathundetoj ekzistas grandetaj kaj pli malgrandaj,” diris Švejk, “mi scias pri du malgrandetaj kaj tri grandetaj. Ĉiujn kvin eblas teni en la sino. Mi povas plej arde ilin al vi rekomendi.”
“Tio al mi plaĉas,” proklamis Bretschneider, “kaj kiom kostas unu hundo?”
“Laŭ la grando,” respondis Švejk, “tio dependas de la grando. Rathundo ne estas bovido, ĉe rathundoj estas tio ĝuste male, ju pli eta, des pli multekosta.”
“Mi preferas grandetajn, kiuj gardus,” rimarkis Bretschneider, timante tro ŝarĝi sekretan fonduson de la ŝtata polico.
“Bone,” diris Švejk, “grandetajn mi povas vendi al vi po kvindek kaj ankoraŭ pli grandajn po kvardek kvin kronoj, sed ĉe tio ni forgesis unu aferon. Ĉu tio estu hundidoj, pli aĝaj hundoj, hundetoj aŭ hundinoj?”
“Por mi estas tio egala,” respondis Bretschneider, kiu frontis ĉi tie al nekonataj problemoj, “havigu ilin al mi kaj mi venos por ili al vi morgaŭ je la sepa horo vespere. Ĉu vi havos ilin?”
“Venu, mi havos,” konfirmis Švejk seke, “sed en tia okazo mi estas devigita peti vin pri antaŭpago de tridek kronoj.”
“Kompreneble,” diris Bretschneider, elpagante la monon, “kaj nun ni trinkos pokalon da vino je mia konto.”
Kiam ili fintrinkis, mendis pokalon da vino je sia konto Švejk, poste Bretschneider, instigante Švejkon, ke tiu lin ne timu, ke hodiaŭ li ne havas deĵoron kaj ke hodiaŭ oni povas paroli kun li pri politiko.
Švejk proklamis, ke en gastejo li neniam parolas pri politiko, ke la tuta politiko taŭgas nur por beboj.
Kontraŭe Bretschneider havis pli revoluciajn opiniojn, asertis, ke ĉiu malforta ŝtato estas destinita al pereo kaj demandis, kian opinion pri tiu afero havas Švejk.
Švejk proklamis, ke li neniam okupis sin pri la ŝtato, sed ke iam li flegis malfortan San-Bernardan hundidon, kiun li nutris per soldatbiskvitoj kaj ke ankaŭ ĝi pereis.
Kiam ĉiu el ili havis jam la kvinan pokalon, Bretschneider deklaris sin anarkisto kaj demandis Švejkon, al kiu organizaĵo li aliĝu.
Švejk diris, ke foje iu anarkisto aĉetis de li leonbergron por cent kronoj kaj ke la lastan partopagon li restis al li ŝulda.
Ĉe sesa pokalo Bretschneider parolis pri revolucio kaj kontraŭ la mobilizo, post kio Švejk klinis sin al li kaj flustris al li en la orelon:
“La lokalon ĵus eniris gasto, atentu do, ke li vin ne aŭdu, alie vi povus havi el tio malagrablaĵojn. Rigardu, ke la gastejestrino jam ploras.”
Sinjorino Palivec vere ploris sur sia seĝo malantaŭ la bierstablo.
“Kial vi ploras, sinjorino gastejestrino?” demandis Bretschneider, “post tri monatoj ni venkos en la milito, estos amnestio, via edzo revenos kaj poste ni drinkos ĉe vi kiel funelo.”
“Aŭ ĉu vi ne opinias, ke ni venkos?” li turnis sin al Švejk.
“Kial tion senĉese remaĉi,” diris Švejk, “venki oni devas kaj punkto, sed nun mi devas iri jam hejmen.”
Švejk pagis sian konsumaĵon kaj revenis al sia maljuna ordigistino sinjorino Müller, kiu tre ektimis, vidante, ke viro malŝlosanta la loĝejan pordon estas Švejk.
“Mi opiniis, via moŝto, ke vi revenos nur post kelke da jaroj,” ŝi diris kun kutima sincero, “intertempe pro kortuŝo mi prenis en la loĝejon pordiston de nokta kafejo, ĉar trifoje estis ĉe ni domtraserĉo, kaj kiam ili povis trovi nenion, ili diris, ke ne eblas vin savi, ĉar vi estas rafinita.”
Švejk tuj konvinkiĝis, ke la nekonata fremdulo faris al si plenan komforton. Li dormis en lia lito kaj estis eĉ tiel nobla, ke li kontentiĝis nur per ĝia duono kaj sur la alian duonon lokis longharan kreaĵon, kiu dormis, dankoplene tenante lin ĉirkaŭ la kolo, dum pecoj de vira kaj ina vestoj kuŝaĉis intermiksitaj ĉirkaŭ la lito. Laŭ tiu ĥaoso vidiĝis, ke la pordisto de nokta kafejo revenis kun sia fraŭlino en gaja humoro.
42
“krono” uzita ĉi tie dusence, kiel
1. signo de ŝtata potenco (aŭstri-hungara potenco)
2. aŭstra monunuo (ekde la jaro 1900).