“Sinjoro,” diris Švejk, skuante la entrudiĝinton, “atentu, ke vi ne malfruiĝu al tagmanĝo. Min tre ĉagrenus, se vi pri mi dirus, ke mi elĵetis vin kiam jam nenie vi povis ricevi ion al tagmanĝo.”
La pordisto de nokta kafejo estis ege dormema kaj longe daŭris, ol li ekkomprenis, ke la posedanto de la lito revenis hejmen kaj pretendas ĝin.
Laŭ la kutimo de ĉiuj noktaj kafejaj pordistoj ankaŭ tiu ĉi sinjoro sin esprimis, ke li batregalos ĉiun, kiu provos lin veki, kaj provis daŭrigi la dormon.
Intertempe Švejk kolektis partojn de lia vesto, alportis ilin al la lito kaj energie lin ekskuinte, diris:
“Se vi ne vestos vin, mi provos elĵeti vin sur la straton en tiu stato, en kiu vi estas. Por vi estos granda avantaĝo elflugi de ĉi tie vestita.”
“Mi intencis dormi ĝis la oka vespere,” diris la pordisto embarasite, surmetante la pantalonon, “por la lito mi pagas al tiu sinjorino ĉiutage du kronojn kaj rajtas konduki ĉi tien fraŭlinojn el la kafejo. Marja, ellitiĝu!”
Surmetante kolumon kaj ligante al si kravaton li vigliĝis jam tiagrade, ke li povis Švejkon certigi, ke la nokta kafejo Mimosa estas vere unu el la plej decaj noktaj ejoj, kien rajtas enpaŝi nur fraŭlinoj, kiuj havas sian polican libreton en plena ordo[44], kaj kore invitis Švejkon veni gaste.
Kontraŭe lia kunulino estis neniel kontenta pri Švejk kaj uzis kelkajn tre “decajn” esprimojn, el kiuj la plej milda estis: “Vi bubo pontifika!”
Post foriro de la entrudiĝintoj Švejk iris ordigi la kapon al sinjorino Müller, sed li trovis post ŝi neniun alian spuron krom paperpeceto kun ŝiaj krajone skribaĉitaj neordigitaj literoj. Sinjorino Müller neordinare facile esprimis siajn pensojn koncerne la malfeliĉan okazaĵon pri pruntado de la lito de Švejk al la pordisto de la nokta kafejo:
“Pardonu, via moŝto, ke mi ne revidos vin plu, ĉar mi saltos tra fenestro.”
“Ŝi mensogas,” diris Švejk kaj atendis.
Post duonhoro la malfeliĉa sinjorino Müller enŝteliĝis en la kuirejon kaj laŭ senespera mieno de ŝia vizaĝo vidiĝis, ke ŝi atendas de Švejk konsolajn vortojn.
“Se vi volas salti tra fenestro,” diris Švejk, “iru en la loĝoĉambron, la fenestron mi malfermis. Salti tra la kuireja fenestro mi al vi ne konsilas, ĉar vi falus sur rozojn en la ĝardeneto, premdifektus arbedojn kaj devus tion pagi. Tra la fenestro en la loĝoĉambro vi elflugos rekte sur la trotuaron kaj se vi havos feliĉon, vi rompos al vi la nukon. Se vi havos malbonŝancon, vi rompos al vi nur ĉiujn ripojn, brakojn kaj krurojn kaj devos pagi kuracadon en malsanulejo.”
Sinjorino Müller komencis plori, senbrue foriris en la loĝoĉambron, fermis la fenestron kaj reveninte, diris: “Estas trablovo kaj tio ne estus bona por viamoŝta reŭmatismo.”
Poste ŝi foriris sterni la liton, neordinare zorge faris ĉie ordon kaj reveninte kun larmaj okuloj al Švejk en la kuirejon, rimarkis: “Tiuj du hundidoj, via moŝto, kiujn ni havis sur la korto, mortaĉis. Kaj la San-Bernarda hundo, tiu al ni fuĝis, kiam oni faris ĉi tie domtraserĉon.”
“Pro sinjoro Kristo!” ekkriis Švejk, “tiu povas fali en belan marĉon, nun certe serĉos ĝin la polico.”
“Ĝi mordis sinjoron polican komisaron, kiam tiu dum traserĉo eltiris ĝin el sub la lito,” daŭrigis sinjorino Müller, “scie, unue iu el tiuj sinjoroj diris, ke iu estas sub la lito, ili do admonis tiun San-Bernadan hundon en la nomo de la leĝo, ke ĝi elrampu eksteren, kaj kiam ĝi ne volis, ili ĝin eltiris. Kaj ĝi intencis ilin engluti, poste ekimpetis tra la pordo kaj ne plu revenis. Ankaŭ min ili enketis, kiu nin vizitas, ĉu ni ne ricevas monon el eksterlando[45], kaj poste ili aludis mian stultecon, kiam mi al ili diris, ke mono el eksterlando venas nur malofte, lastfoje de tiu sinjoro lernejestro el Brno la antaŭpago de sesdek kronoj por angura kato, kies vendon vi anoncis en ‘Nacia politiko’ kaj anstataŭ kiu vi sendis al li tiun blindan idon de foksteriero en kesteto de daktiloj. Poste ili parolis kun mi tre afable kaj rekomendis al mi preni ĉi tien tiun pordiston de la nokta kafejo, por ke mi ne timu esti sola en la loĝejo, la saman, kiun vi elĵetis…”
“En rilato al la oficejoj mi havas jam malbonŝancon, sinjorino Müller, nun vi vidos, kiom da homoj venos ĉi tien aĉeti hundon,” ekĝemis Švejk.
Mi ne scias, ĉu sinjoroj, kiuj post la ŝtatrenverso esploris la polican arkivon, deĉifris enskribojn pri sekreta fonduso de la ŝtata polico, kie tekstis: B…40 K, F…50 K, L…80 K ktp., sed ili nepre eraris, ke B, F, L estas inicialoj de sinjoroj, kiuj por 40, 50, 80 ktp. kronoj vendis la ĉeĥan nacion al la nigreflava aglo[46].
“B” signifis San-Bernardan hundon, “F” foksterieron kaj “L” leonbergron. Ĉiujn tiujn ĉi hundojn alkondukis Bretschneider de Švejk al la polica direkcio. Estis tio abomenaj monstroj, kiuj havis absolute nenion komunan kun pursanga raso, kiel Švejk prezentis ilin al Bretschneider.
La San-Bernarda hundo estis hibrido de aĉrasa pudelo kaj strata hundaĉo, la foksteriero havis la orelojn de vertago kaj grandon de viandista hundo kun deformitaj kruroj, kvazaŭ ĝi trasuferus rakitismon. La leonbergro rememorigis per sia kapo vilan faŭkon de grifono, havis la voston forhakita, alton de vertago kaj nudan postaĵon kiel famaj hundetoj, amerikaj senharuloj.
Poste iris tien aĉeti hundon detektivo Kalous kaj revenis kun konsternita monstro, memoriganta makulan hienon, kun kolhararo de skota ŝafhundo, kaj al la enskriboj de la sekreta fonduso alkreskis plua: D…90 K.
Tiu monstro ludis la rolon de dogo…
Kaj ankaŭ Kalous eksciis de Švejk nenion. Li malsukcesis same kiel Bretschneider. Eĉ la plej lertajn politikajn dialogojn Švejk transformis al kuracado de febra kataro ĉe hundidoj, kaj la plej ruzaj artifikoj finiĝis per tio, ke Bretschneider forkondukis kun si de Švejk novan, nekredeble hibriditan monstron.
Kaj tio estis fino de la fama detektivo Bretschneider. Kiam li havis en sia loĝejo jam sep tiajn monstrojn, li fermis sin kun ili en malantaŭa ĉambro kaj tiel longe donis al ili nenion manĝi, dum ili lin ne forvoris.
Li estis tiel honesta, ke li ŝparis al la ŝtato la kostojn de sia entombigo.
En lia dosiero ĉe la polica direkcio oni skribis en la rubrikon “Ofica avanco” tiujn ĉi tragikoplenajn vortojn: “Forvorita fare de la propraj hundoj.”
Kiam Švejk pli poste eksciis pri tiu tragika okazintaĵo, li diris:
“Nur tio boras al mi en la kapo, kiel oni rekunmetos lin por la lasta juĝo.”
7. Švejk iras en la militon
En la tempo, kiam arbaroj ĉe rivero Raba en Galicio vidis fuĝi aŭstrajn soldatarojn trans Raban kaj sube en Serbio aŭstraj divizioj unu post la alia ricevis sur pantalonon, kion ili jam delonge meritis, la aŭstra ministerio de milito rememoris ankaŭ Švejkon, ke li helpu al la monarkio el la marĉo.
Švejk ĝuste kuŝis en la lito, denove trafita de reŭmatismo, kiam oni alportis al li skriban sciigon, ke post unu semajno li venu al la insulo Střelecký[47] cele de kuracista esploro.
Sinjorino Müller preparis al li kafon en la kuirejo.
“Sinjorino Müller,” eksonis mallaŭta voĉo de Švejk el la ĉambro, “sinjorino Müller, venu ĉi tien por momento.”
Kiam la ordigistino staris ĉe la lito, Švejk diris denove tiel mallaŭte: “Sidiĝu, sinjorino Müller.”
44
prostituitinoj en Aŭstri-Hungario devis regule sin submeti al kuracista esploro, kion oni notis en iliajn flavkovrilajn libretojn kaj kion kontrolis la polico.
45
temas fakte pri alia lando, pri Moravio (ĉefurbo: Brno), sed ne pri eksterlando. En ĉeĥaj landoj (Bohemio kaj Moravio) kompreneble ĉiam validis la sama monunuo.