“Bohemie”, publikigante tiun ĉi sciigon, postulis por la kriplulo-patrioto rekompencon kaj anoncis, ke ĝi akceptas donacojn de germanaj civitanoj por la nekonata heroo en la administracio de la ĵurnalo.
Se laŭ la tri gazetoj la ĉeĥa lando ne povis liveri pli noblan civitanon, ne havis la saman opinion sinjoroj en la rekrutiga komisiono.
Precipe ne la ĉefa soldatkuracisto Bautze. Li estis viro senkompata, kiu en ĉio vidis trompan provon eviti la militon, fronton, kuglojn kaj ŝrapnelojn.
Fama estas lia eldiro: “La tuta ĉeĥa popolo estas bando da simulantoj.”
Dum dek semajnoj de sia agado li ekstermis inter 11.000 civiluloj 10.999 simulantojn, kaj li rompus la nukon ankaŭ al la dekunumila, se tiun feliĉan homon ne trafus apopleksio ĝuste en la momento, kiam la ĉefkuracisto lin alkriegis: “Turnu vin!”
“Forportu tiun simulanton,” diris Bautze, konstatinte, ke la viro estas morta.
Kaj en tiu memorinda tago staris antaŭ li Švejk, tute nuda kiel la ceteraj, ĉaste kaŝante sian nudecon per lambastonoj, sur kiuj li sin apogis.
“Tio estas vere kurioza figfolio,” diris Bautze, “en la paradizo oni tiajn ne havis.”
“Liberigita de soldatservo pro idioteco,” rimarkis ĉefserĝento, rigardante en oficajn aktojn.
“Kaj je kio vi ankoraŭ suferas?” demandis Bautze.
“Obee mi raportas, ke mi estas reŭmatismulo, sed mi servos al sinjoro imperiestro eĉ je la kosto de mia haŭto,” respondis Švejk modeste, “mi havas ŝvelajn genuojn.”
Bautze terure ekrigardis la bravan soldaton Švejk, ekkriegis: “Vi estas simulanto!,” kaj turnante sin al la ĉefserĝento, diris kun glacia trankvilo: “Tiun ulon tuj malliberigi!”
Du soldatoj kun bajonetoj forkondukis Švejkon en garnizonan malliberejon.
Švejk iris helpe de lambastonoj kaj kun teruro rimarkis, ke lia reŭmatismo komencas malaperi.
Sinjorino Müller, atendanta Švejkon supre sur ponto kun la ĉareto kaj vidante lin inter bajonetoj, ekploris kaj foriris de la ĉareto por neniam plu al ĝi reveni.
Kaj la brava soldato Švejk iris modeste en akompano de armitaj defendantoj de la ŝtato.
La bajonetoj lumis en sunbrilo kaj en Malá Strana[56] antaŭ la monumento de Radecký Švejk turnis sin al homamaso ilin akompananta:
“Kontraŭ Beogradon, kontraŭ Beogradon!”
Kaj la marŝalo Radecký[57] de sur sia monumento reveme postrigardis la malproksimiĝantan bravan soldaton Švejk kun rekruta bukedo sur la jako, lamantan helpe de malnovaj lambastonoj, dum ia serioza sinjoro sciigis al ĉirkaŭstarantaj homoj, ke oni kondukas dizertinton.
8. Švejk simulanto
En tiu ĉi historia tempo soldatkuracistoj neordinare klopodis por elpeli el simulantoj la diablon de sabotado kaj revenigi ilin en la sinon de la armeo.
Oni enkondukis kelkgradan turmentadon de simulantoj kaj homoj suspektaj pri simulado, kiuj estis: ftizuloj, reŭmatismuloj, homoj kun hernio, rena koliko, tifo, diabeto, pulmito kaj aliaj malsanoj.
La turmentado, al kiu oni submetis simulantojn, estis sistemigita kaj la ŝtupoj de turmentado estis jenaj:
1. Absoluta dieto, matene kaj vespere po taso da teo dum tri tagoj, ĉe kio kompreneble al ĉiuj, egale pri kio ili plendas, oni preskribas aspirinon por ŝviti.
2. Oni havigas kininan pulvoron en abundaj porcioj, kio estas tiel nomata “lekado de kinino”, por ke ili ne opiniu, ke la soldatservo estas mielo.
3. Tralavado de la stomako dufoje tage per litro da varma akvo.
4. Klistero ĉe uzo de sapa akvo kaj glicerino.
5. Envolvo en litotukon, trempitan en malvarma akvo.
Ekzistis homoj kuraĝaj, kiuj trasuferis ĉiuj kvin gradojn de turmentado kaj lasis sin forveturigi en simpla ĉerko sur soldatan tombejon. Sed ekzistis homoj senkuraĝaj, kiuj, veninte al klistero, proklamis, ke ili fartas jam bone kaj ke ili deziras nenion alian ol foriri kun la plej baldaŭ forveturonta marŝbataliono en tranĉeojn.
En la garnizona malliberejo oni kuŝigis Švejkon en hospitalan barakon ĝuste inter tiajn senkuraĝajn simulantojn.
“Mi tion jam ne eltenos,” diris lia najbaro sur lito, kiun oni alkondukis el kuracejo, kie oni tralavis al li la stomakon jam la duan fojon.
Tiu viro simulis miopecon.
“Morgaŭ mi veturos al la regimento,” decidis sin la alia najbaro sur la maldekstra flanko, kiu ĵus ricevis klisteron, simulante, ke li estas surda kiel arbostumpo.
Sur lito ĉe la pordo kuŝis mortanta ftizulo, volvita en litotukon trempitan en malvarma akvo.
“Tiu estas jam la tria ĉi-semajne,” rimarkis la najbaro ĉe la dekstra flanko, “kaj je kio suferas vi?”
“Mi havas reŭmatismon,” respondis Švejk, post kio sekvis sincera rido de ĉiuj ĉirkaŭe. Ridis eĉ la mortanta ftizulo, simulanta tuberkulozon.
“Kun reŭmatismo inter nin ne miksiĝu,” serioze atentigis Švejkon grasa viro, “reŭmatismo, tiu valoras ĉi tie kiel piedkaloj; mi havas anemion, mankas al mi duono de la stomako kaj kvin ripoj, kaj neniu al mi kredas. Ĉi tie estis eĉ surdmutulo, ĉiun duonhoron dum dekkvar tagoj oni volvis lin en litotukon trempitan en malvarma akvo, ĉiutage donis al li klisteron kaj pumpis la stomakon. Jam ĉiuj sanitaristoj opiniis, ke li venkis kaj iros hejmen, kiam kuracisto preskribis al li ian vomigilon. Ĝi preskaŭ interne lin disŝiris kaj tiam li perdis la kuraĝon. ‘Mi ne povas plu simuli surdmutulon,’ li diris, ‘revenis al mi kaj la voĉo kaj la aŭdokapablo.’ Ĉiuj malsanuloj lin persvadis, ke li sin ne pereigu, sed li restis ĉe tio sia, ke li aŭdas kaj parolas kiel la ceteraj. Kaj ankaŭ tiel li raportis tion eĉ ĉe la matena kuracista revizio.”
“Li tenis sin sufiĉe longe,” rimarkis viro ŝajniganta, ke li havas unu piedon pli kurta je la tuta decimetro, “ne kiel tiu, kiu simulis, ke trafis lin apopleksio. Sufiĉis tri kininoj, unu klistero kaj unutaga fasto. Li konfesis, kaj antaŭ ol venis elpumpado de la stomako, post la apopleksio ne restis eĉ signo. Plej longe ĉi tie eltenis tiu, kiun laŭdire mordvundis rabia hundo. Li murdis, hurlis, tio estas vero, tion li scipovis eminente, sed li neniel kapablis kunmeti tiun ŝaŭmon ĉe la faŭko. Ni helpis lin kiel ni povis. Ni tiklis lin ofte dum la tuta horo antaŭ la kuracista revizio, ĝis li ricevis spasmojn kaj li al ni bluiĝis, sed ŝaŭmo ĉe la faŭko ne aperadis kaj ankaŭ ne aperis. Tio estis io terura. Kiam li iun matenon kapitulacis dum la kuracista revizio, ni lin bedaŭris. Li rektiĝis ĉe la lito kiel kandelo, soldatsalutis kaj diris: ‘Obee mi raportas, sinjoro ĉefkuracisto, ke tiu hundo, kiu min mordis, ŝajne ne estis rabia.’ La ĉefkuracisto ekrigardis lin tiel iel strange, ke la mordvundito komencis tremi per la tuta korpo kaj daŭrigis: ‘Obee mi raportas, sinjoro ĉefkuracisto, ke mordis min tute neniu hundo, mi mem mordis min en la manon!’ Post tiu konfeso oni enketis lin pro sinkripligo, ke li intencis formordi al si la brakon por ne devi iri sur batalkampon.”
“Ĉiuj tiaj malsanoj, ĉe kiuj oni bezonas ŝaŭmon ĉe la faŭko, estas malfacile ŝajnigeblaj,” diris la grasa simulanto. “Kiel ekzemple epilepsio. Estis ĉi tie ankaŭ ulo, kiu ĉiam al ni diris, ke prezenti je unu atako de epilepsio pli ne estas por li problemo, li do ŝajnigis ekzemple dek atakojn tage. Li tordis sin en konvulsioj, kunpremis la pugnojn, elŝovis la okulojn kvazaŭ li havus ilin sur pedunkloj, svingiĝis, elŝovis la langon, mi diros al vi mallonge, belega, unuaklasa epilepsio, tia nefalsa. Subite li ricevis furunkojn, du sur la kolon, du sur la dorson, kaj la tordiĝado kaj svingiĝado sur la planko ĉesis, ĉar li povis nek movi la kapon, nek sidi nek kuŝi. Li ricevis febron kaj en tiu ĉion pri si malkaŝis ĉe la kuracista revizio. Kaj per tiuj furunkoj li bele ekludis kun niaj nervoj, ĉar li devis kuŝi kun ili inter ni ankoraŭ tri tagojn kaj ricevis alian dieton, matene kafon kun bulko, tagmeze supon, saŭcon kaj knedlikojn, vespere kaĉon aŭ supon, kaj ni kun malsataj elpumpitaj stomakoj kaj absoluta dieto devis rigardi, kiel tiu ulo voras, ŝmacas, snufas kaj ruktas pro satiĝo. Kaŭze de tio tri uloj perdis firman grundon sub la piedoj, ankaŭ ili konfesis. Tiuj simulis kormalsanon.”