“Surfekita bando da porkinoj,” li kriis al la korto, “se vi donus al mi la ŝlosilojn en la manon, mi montrus al vi.”
“Obee mi raportas,” respondis la ĉefserĝento, “ke mi estas devigata malantaŭ vi ŝlosi kaj pro via sekureco starigi al la malliberigito gardistaron. Kiam vi deziros eliri, bonvolu, sinjoro majoro, ekbati sur la pordon.”
“Idioteto,” diris la majoro, “paviano, kamelo, ĉu vi opinias, ke mi timas ian malliberigiton, ke vi starigu al li gardistaron, kiam mi lin enketos. Krucihimmel donnerwetter, ŝlosu malantaŭ mi kaj zorgu jam esti for!”
En niĉo super la pordo petrola lampo kun malsuprentirita meĉo en kradita lanterno liveris palan lumon, kiu apenaŭ sufiĉis al tio, ke la majoro trovu vekiĝintan Švejkon, kiu pacience atendis, starante en soldatpozo ĉe sia pajlosako, kio propre evoluiĝos el tiu ĉi vizito.
Švejk rememoris, ke plej bone estos doni al sinjoro majoro raporton, tial li energie ekvokis: “Obee mi raportas, sinjoro majoro, unu malliberigita viro kaj alie okazis nenio.”
La majoro subite ne povis rememori, kial propre li ĉi tien venis, tial li diris: “Ripoz’! Kie vi havas tiun malliberigitan viron?”
“Tiu estas, obee mi raportas, sinjoro majoro, mi,” respondis Švejk fiere.
Sed la majoro neglektis tiun ĉi respondon, ĉar vino kaj likvoroj de la generalo produktis en lia cerbo lastan alkoholan reakcion. Li ekoscedis tiel terure, ke al ĉiu civilulo elartikiĝus la makzeloj. Sed ĉe la majoro tiu ĉi ekoscedo translokis lian pensadon en tiujn cerbajn sulkojn, kie la homaro havas la donaĵon de kantado. Li falpremiĝis tute senafekte en la pajlosakon sur la tabullito de Švejk kaj per tia voĉo, kian eldonas morttranĉita porkido antaŭ sia morto, li jelpis:
kion li ripetis kelkfoje sinsekve, enmiksante en tiun kanton nekompreneblajn grakojn.
Poste li renversiĝis surdorsen kiel malgrada ursido, kaŭriĝis kaj komencis tuj ronki.
“Sinjoro majoro,” vekis lin Švejk, “obee mi raportas, ke vi ekhavos pedikojn.”
Sed tio neniel efikis. La majoro dormis, kvazaŭ oni ĵetus lin en akvon.
Švejk tenere lin ekrigardis kaj diris: “Dormu do, brandoŝatulo,” kaj kovris lin per la mantelo. Pli poste li alŝoviĝis al li, kaj tiel do, karese alpremiĝintajn unu al la alia, oni ilin matene trovis.
Antaŭ la naŭa horo, kiam la serĉado de la majoro kulminis, Švejk degrimpis de sur la pajlosako kaj trovis konvena veki sinjoron majoron. Li kelkfoje forte lin ekskuis, forigis de li la rusan mantelon, ĝis la majoro sur la pajlosako fine sidiĝis, kaj malsprite rigardante Švejkon serĉis ĉe tiu solvon de la enigmo, kio propre pri li okazis.
“Obee mi raportas, sinjoro majoro,” diris Švejk, “ke el la gardistejo oni estis ĉi tie jam kelkfoje por konvinkiĝi, ĉu vi ankoraŭ vivas. Tial mi permesis al mi nun vin veki, ĉar mi ne scias, kiel longe vi kutime dormas, por ke vi eble ne fordormu. En bierfarejo de Uhříněves estis barelisto. Tiu dormis ĉiam ĝis la sesa horo matene, sed kiam li fordormis, eĉ se nur je kvaronhoro ĝis kvarono post la sesa, li dormis poste ĝis la tagmezo kaj tion li faris tiel longe, ĝis oni elĵetis lin el la laborejo, kaj poste en kolero li kulpiĝis per ofendo de la eklezio kaj de unu membro de nia regnestra domo.”
“Vi esti idiota, ĉu?” diris la majoro ne sen nuanco de ia malespero, ĉar post la hieraŭo li havis kapdoloron kaj ankoraŭ neniel trovis la respondon al tio, kial propre li ĉi tie sidas, kial oni venis ĉi tien el al gardistejo kaj kial tiu ulo, kiu staras antaŭ li, babilas tiajn sensencaĵojn, kiuj havas nek la verton, nek la plandojn. Ĉio tio ŝajnis al li terure stranga. Li neklare rememoris, ke jam foje nokte li ĉi tie estis, sed kial?
“Mi ĉi tie nokte jam esti?” li demandis kun duoncerteco.
“Laŭ la ordono, sinjoro majoro,” respondis Švejk, “kiel mi ekkomprenis el la parolo de sinjoro majoro, obee mi raportas, sinjoro majoro venis min enketi.”
Al la majoro subite eklumis en la kapo kaj li ekrigardis sin, poste malantaŭ sin, kvazaŭ li ion serĉus.
“Bonvolu pri nenio zorgi, sinjoro majoro,” diris Švejk. “Vi vekiĝis ĝuste tiel, kiel vi ĉi tien venis. Vi venis ĉi tien sen mantelo, sen sabro kaj kun kepo. La kepo estas tie, mi devis preni ĝin al vi el la mano, ĉar vi volis meti ĝin al vi sub la kapon. Parada oficira kepo, tio estas kiel cilindra ĉapelo. Dormi sur cilindra ĉapelo, tion scipovis nur certa sinjoro Karderaz en Loděnice. Tiu streĉis la korpon en gastejo sur benkon, la cilindran ĉapelon metis al si sub la kapon, scie, li kantis ĉe funebraj ceremonioj kaj al ĉiu ceremonio li iris en cilindra ĉapelo, li metis la cilindran ĉapelon bele sub la kapon kaj sugestis al si, ke li ĝin ne ĉifdifektos, kaj la tutan nokton li iel ŝvebis super ĝi per eta korpopezo, tiel ke la cilindran ĉapelon tio neniel damaĝis, eĉ, tio al ĝi prosperis, ĉar kiam li turnis sin de unu flanko al alia, li brosis ĝin malrapide per sia hararo, ĝis li ĝin elglatigis.”
La majoro, kiu do jam ekkonsciis, kiel statas la afero, ne ĉesis malsprite rigardi Švejkon kaj nur ripetis: “Vi paroli idiotaĵojn, ĉu? Mi do esti ĉi tie, mi iri de ĉi tie.” Li leviĝis, iris al la pordo kaj ekbatis ĝin.
Antaŭ ol oni venis malfermi, li diris ankoraŭ al Švejk: “Se ne veni telegramo, ke vi estas vi, do vi pendi!”
“Koran dankon,” diris Švejk, “mi scias, sinjoro majoro, ke vi pri mi tre zorgas, sed se eble, sinjoro majoro, vi ekhavis ĉi tie iun pedikon sur la pajlosako, estu konvinkita, ke se ĝi estas malgrandeta kaj havas ruĝetan postaĵon, ke tio estas masklo, se ĝi estas nur sola kaj se ne troviĝos tia longa griza kun ruĝetaj strioj sur la ventro, estas bone, alie temus pri paro kaj tiuj fibestoj admirinde reproduktiĝas, ankoraŭ pli ol kunikloj.”
“Lasu tion,” diris la majoro senaplombe, kiam oni malfermis al li la pordon.
La majoro en la gardistejo faris jam neniajn ekscesojn, li tre nefamiliare ordonis, ke oni venu por droŝko, kaj ĉe brua ruliĝado de droŝko tra mizera pavimo de Przemyšl li havis en la kapo nur tiujn imagojn, ke la deliktulo estas unuaranga idioto, sed ke ŝajne tamen nur temas pri senkulpa bruto, kaj koncerne lin, la majoron, ke restas al li nenio alia ol ke li mortpafu sin tuj, kiam li alveturos hejmen, aŭ ke li sendu al si por la mantelo kaj la sabro al la generalo, veturu bani sin en urba banejo kaj post la banado haltu en la vinejo ĉe Vollgruber, ĝenerale reĝustigu al si la guston kaj por vespero mendu al si telefone bileton por prezentado en la urba teatro.
Antaŭ ol li alveturis al sia loĝejo, li decidiĝis por tiu dua solvo.
En la loĝejo atendis lin eta suprizo. Li venis ĝustatempe…
En koridoro de lia loĝejo staris la generalo Fink, tenis je la kolumo lian servosoldaton, terure li traktis kaj kriegis al li: “Kie vi havas vian majoron, bruto? Parolu, besto!”
Sed la besto ne parolis, ĉar ĝi bluiĝis sur la vizaĝo, kiel la generalo ĝin strangolis.
La majoro ankoraŭ ĉe eniro al tiu ĉi sceno ekrimarkis, ke la kompatinda servosoldato premas firme sub la brako lian mantelon kaj sabron, kiujn li ŝajne alportis el antaŭĉambro de la generalo.
Tiu ĉi sceno komencis la majoron tre amuzi, tial li restis stari inter la duonmalfermita pordo kaj plu rigardis la suferon de sia fidela servosoldato, kiu havis tiun raran econ, ke li jam longe kuŝis en la stomako de la majoro pro siaj diversaj ŝteloj.
La generalo por momento ellasis la bluiĝintan servosoldaton nur pro tio, ke li eltiru el poŝo telegramon, per kiu li poste komencis bategi la servosoldaton de la majoro sur la faŭkon kaj lipojn, ĉe kio li kriis: “Kie vi havas vian majoron, bruto, kie vi havas vian majoron enketan juĝiston, bruto, ke vi povu transdoni al li telegramon en ofica afero?”