Švejk komencis rakonti al la leŭtenanto Dub, kion ĉion li trasuferis sekve de tiu eraro, kaj kiam li finis, la leŭtenanto Dub lin alkriegis:
“Nur nun vi min ekkonos. Ĉu vi scias, kio tio estas perdi armean posedaĵon, ĉu vi scias, kion tio signifas, kanajlo, perdi uniformon en la milito?”
“Obee mi raportas, sinjoro leŭtenanto,” respondis Švejk, “ke se soldato perdis la uniformon, li devas ricevi alian.”
“Jesuo Maria,” ekkriis la leŭtenanto Dub, “bovo, besto, vi iritos min tiel longe, ke post la milito vi servos aldone ankoraŭ cent jarojn.”
La kolonelo Gerbich, kiu ĝis nun trankvile kaj vivosperte sidis malantaŭ la tablo, subite faris teruran grimacon, ĉar per atako de podagro lia ĝis nun kvieta dikfingro de la piedo ŝanĝiĝis el milda kaj trankvila virŝafeto al krieganta tigro, al elektra fluo de sescent voltoj, al membro malrapide pistata per martelo por gruzo. La kolonelo Gerbich nur eksvingis la manon kaj ekkriegis per terura voĉo de homo, malrapide rostata sur fajro: “Ĉio eksteren! Donu al mi revolveron!”
Tion ĉiuj jam konis, kaj tial ili ekimpetis eksteren eĉ kun Švejk, kiun la gardistaro fortrenis en la koridoron. Restis nur la leŭtenanto Dub; en tiu ĉi momento, kiu ŝajnis al li tiel konvena, li volis ankoraŭ instigi kontraŭ Švejk kaj diris al la grimacanta kolonelo: “Mi permesas al mi atentigi, sinjoro kolonelo, ke tiu ĉi viro…”
La kolonelo ekmiaŭis kaj ĵetis inkujon kontraŭ la leŭtenanto, al kio la konsternita leŭtenanto Dub soldatsalutis kaj diris: “Kompreneble, sinjoro kolonelo,” kaj malaperis inter la pordo.
Poste el la kancelario de la kolonelo oni longe aŭdis kriegon kaj ululadon, ĝis fine la dolorplena ĝemado ĉesis. La dikfingro de la kolonelo subite denove ŝanĝiĝis al kvieta virŝafeto, la atako de podagro pasis, la kolonelo sonorigis kaj ordonis, ke oni denove alkonduku al li Švejkon.
“Kio do propre estas koncerne vin?” demandis la kolonelo Švejkon, kvazaŭ falus de li ĉio malagrabla, kaj kiu sentis sin tiel libere kaj feliĉege, kvazaŭ li kuŝaĉus en sablo sur marbordo.
Švejk, amike ridetante al la kolonelo, rakontis al li sian tutan odiseadon, kiel li estas kuriero de la dekunua marŝkompanio de la naŭdekunua regimento kaj kiel li ne scias, kion ili faros tie sen li.
La kolonelo ankaŭ ridetis kaj poste eldonis tiujn ĉi ordonojn: “Pretigi por Švejk soldatan bileton tra Lvovo en la stacion Zóltance, kien morgaŭ almarŝos lia marŝkompanio, el la magazeno doni al li novan soldatan uniformon kaj ses kronojn okdek du helerojn kompense pro manĝo dum la vojo.”
Kiam poste Švejk en nova aŭstra uniformo forlasis la stabon de la brigado por iri al la stacidomo, ĉe la stabo gapis la leŭtenanto Dub kaj estis nemalmulte surprizita, kiam Švejk severe soldatmaniere anoncis sin al li, montris al li dokumentojn kaj zorgeme lin demandis, ĉu li sciigu ion de li al la ĉefleŭtenanto Lukáš.
La leŭtenanto Dub ne trovis alian reagon ol la vorton: “Formarŝi!” Kaj kiam li postrigardis la malproksimiĝantan Švejk, li nur murmuris por si: “Vi min ankoraŭ ekkonos, Jesuo Maria, vi min ekkonos…”
En la stacio Zóltance amasiĝis la tuta bataliono de la kapitano Ságner krom ariergardo el la dekkvara kompanio, kiu ie perdiĝis, kiam ili ĉirkaŭiris Lvovon.
Ĉe eniro en la urbeton Švejk troviĝis en tute nova sfero, ĉar el ĝenerala homsvarmo eblis ĉi tie jam rimarki, ke de ĉi tie ne estas tro malproksime al la pozicio, kie tio interbatiĝas. Ĉie ĉirkaŭe kuŝis artilerio kaj trajnotrupoj, el ĉiu domo eliradis soldatoj de la plej diversaj regimentoj, inter tiuj kiel elito paŝis denaskaj germanoj kaj el siaj abundaj provizoj aristokrate disdonadis cigaredojn al aŭstroj. Ĉe germanaj kuirejoj sur la placo estis eĉ bareloj da biero, kie oni kranis ĝin al soldatoj en mezurglasojn ĉe tagmanĝo kaj vespermanĝo, kaj ĉirkaŭ tiuj ĉi bareloj kiel frandemaj katoj vagis malzorgataj aŭstraj soldatoj kun ŝvelaj ventroj sekve de dolĉigita cikoria dekoktaĵo.
Grupoj da tempiobuklaj judoj en longaj kaftanoj montris al si nubojn da fumo ĉe la okcidento kaj svingis la manojn. Ĉie oni kriis, ke ĉe la rivero Bug brulas Uciszków, Busk kaj Derewiany.
Oni klare aŭdis bruegon de kanonoj. Aliloke oni denove kriis, ke la rusoj el Grabowa bombardas vilaĝon Kamionka Strumilowa, ke oni batalas laŭlonge de la tuta Bug kaj ke soldatoj retenas forkurintojn, kiuj jam volis denove reveni en siajn hejmojn malantaŭ Bug.
Ĉie regis ĥaoso kaj neniu sciis ion certan, ĉu la rusoj ne transiris denove al ofensivo kaj ne haltigis sian senĉesan cedon en la tuta fronto.
Patroloj de soldataj ĝendarmoj ĉiumomente kondukis al la ĉefkomandejo de la urbeto timigitan judan animon, kulpigitan pri disvastigado de malveraj kaj falsaj sciigoj. Tie oni poste batis la kompatindajn judojn ĝissange kaj kun disbatita postaĵo ellasadis ilin en iliajn hejmojn.
En tiun ĉi ĥaoson venis do Švejk kaj en la urbeto esplorserĉis sian marŝkompanion. Jam en la stacidomo li preskaŭ venis en konflikton ĉe la stacia komandejo. Kiam li venis al tablo, kie oni donis informojn al soldatoj serĉantaj siajn trupunuojn, kaporalo malantaŭ la tablo lin alkriis, ĉu li eble ne volas, ke la kaporalo iru elserĉi lian marŝkompanion. Švejk al li diris, ke li volas nur scii, kie ĉi tie en la urbeto tendumas la dekunua marŝkompanio de la naŭdekunua regimento, de tia kaj tia marŝbataliono. “Por mi estas tio tre grava,” emfazis Švejk, “por ke mi sciu, kie estas la dekunua marŝkompanio, ĉar mi estas ĝia kuriero.”
Al ĉia malfeliĉo ĉe la apuda tablo sidis ia staba ĉefserĝento, kiu eksaltis kiel tigro kaj alkriegis Švejkon: “Damninda hundo, vi estas kuriero kaj ne scias, kie estas via marŝkompanio?”
Antaŭ ol Švejk povis respondi, la staba ĉefserĝento malaperis en kancelario kaj post momento alkondukis de tie dikan ĉefleŭtenanton, kiu aspektis tiel digne kiel posedanto de grandviandista firmao.
Staciaj komandejoj estis ankaŭ kaptiloj por vagantaj sovaĝiĝintaj soldatoj, kiuj serĉus siajn trupunuojn eble dum la tuta milito, vagus de unu stacio al la alia kaj plej volonte atendus en vicoj ĉe tiuj tabloj en la staciaj komandejoj, kie estis surskribo “Monkompenso de nutrado”.
Kiam la dika ĉefleŭtenanto eniris, la ĉefserĝento ekkriis: “Atenton!” kaj la ĉefleŭtenanto demandis Švejkon: “Kie vi havas dokumentojn?”
Kiam Švejk prezentis ilin al li kaj la ĉefleŭtenanto konvinkiĝis pri ĝusteco de lia marŝordono de la stabo de lia brigado al lia kompanio en Zóltance, li transdonis ilin denove al Švejk kaj diris korfavore al la kaporalo ĉe la tablo: “Donu al li informojn” kaj denove fermis sin apude en la kancelario.
Kiam la pordo malantaŭ li klakfermiĝis, la staba ĉefserĝento prenis Švejkon je la ŝultro kaj forkondukante lin al la pordo, donis al li tiun ĉi informon: “Zorgu, fetorulo, ke vi malaperu!”
Kaj tiel Švejk denove troviĝis en tiu ĥaoso kaj serĉis nun iun konaton el la bataliono. Li longe paŝis tra stratoj, ĝis fine li metis ĉion je unu karto.
Li haltigis kolonelon kaj per sia kripligita germana lingvo lin petis, ĉu li eble ne scias, kie kuŝas lia bataliono kun lia marŝkompanio.
“Kun mi vi povas paroli ĉeĥe,” diris la kolonelo, “ankaŭ mi estas ĉeĥo. Via bataliono estas dislokita en apuda vilaĝo Klimontów malantaŭ fervoja linio kaj en la urbeton estas malpermesite enpaŝi, ĉar soldatoj de unu via kompanio interbatiĝis sur la placo kun Bavaroj tuj, kiam ili venis.”
Švejk do ekpaŝis al Klimontów.
La kolonelo lin alvokis, ekpalpis en poŝon kaj donis al Švejk kvin kronojn, ke tiu aĉetu al si por ili cigaredojn, kaj denove afable lin adiaŭinte, li malproksimiĝis de Švejk kaj pensis enmense: “Kiel simpatia soldateto.”