“Ĉi tie ni havas Švejkon,” li diris, konservante eldevigitan trankvilon kaj kondukante la baroninon von Botzenheim al la lito de Švejk, “li kondutas tre pacience.”
La baronino von Botzenheim sidiĝis sur alŝovitan seĝon ĉe la lito de Švejk kaj diris:
“Ĉeha soltat, brafa soltat, kriplsoltat esti kuraĵsoltat, multe ami ĉehin aŭstro.”
Ĉe tio ŝi karesis la nerazitan vizaĝon de Švejk kaj daŭrigis:
“Mi legi ĉjo en gazet, mi porti vin manĵeti, mordeti, fumeti, suĉi, ĉeha soltat, brafa soltat. Johann, kommen Sie her![60]”
La lakeo, memoriganta per sia hirta barbo la rabiston Babinský[61], altrenis al la lito ampleksan korbon, dum la kunulino de la maljuna baronino, altstatura damo kun plormiena vizaĝo, sidiĝis sur la liton de Švejk kaj ordigis al li pajlan kapkusenon sub la dorso kun fiksa ideo, ke decas fari tion al malsanaj herooj.
Intertempe la baronino eltiradis donacojn el la korbo. Dekduon da rostitaj kokidoj, volvitaj en rozan, silkan paperon kaj ĉirkaŭligitaj per nigra-flava silka rubando, du botelojn da milita likvoro kun etikedo “Dio punu Anglion[62]!”. Sur la alia flanko de la etikedo estis la imperiestroj Francisko Jozefo kun Vilhelmo, kiel ili tenas sin reciproke je la manoj, kvazaŭ ili volus infanludi: “Kuniklet’ en sia nesto sidas sola. Povruleto, kio vin do suferigas, la saltadon malebligas?”
Poste ŝi eltiris el la korbo tri botelojn da vino por resaniĝantoj kaj du skatolojn da cigaredoj. Ŝi dismetis ĉion elegante sur liberan liton apud Švejk, kien venis ankoraŭ bele bindita libro “Eventoj el la vivo de nia monarko”; tiun verkis nuna meritplena ĉefredaktoro de nia oficiala gazeto “Ĉeĥoslovaka respubliko[63]”, kiu la maljunan Franĉjon kultis. Poste troviĝis sur la lito paketoj da ĉokolado kun la sama surskribo “Dio punu Anglion!” kaj denove kun portretoj de la aŭstra kaj germana imperiestroj. Sur la ĉokolado ili jam ne tenis sin je la manoj, ambaŭ memstariĝis kaj unu al la alia montris la dorson. Bela estis duvica dentobroseto kun devizo “Viribus unitis[64]”, por ke ĉiu, kiu purigas al si la dentojn, rememoru Aŭstrion. Eleganta kaj tre konvena donaceto por la fronto kaj tranĉeoj estis manikur-kompleto. Sur la skatolo etis bildeto, kiel krevas ŝrapnelo kaj homo en pinta kasko impetas kun bajoneto. Sub tio: “Por Dio, la imperiestro kaj la patrujo!” Paketo da biskvitoj ne havis bildeton, sed kompense estis tie verso:
kun ĉeĥa traduko, lokita sur la alia flanko:
Lasta donaceto estis blanka hiacinto en florpoto.
Kiam ĉio tio kuŝis elpakita sur la lito, la baronino von Botzenheim pro emocio ne povis reteni la larmojn. Al kelkaj malsatiĝintaj simulantoj fluis salivoj el la buŝo. La kunulino de la baronino subtenis sidantan Švejk kaj ankaŭ larmis. Regis silento kiel en preĝejo, kiun subite interrompis Švejk, kunmetinte la manojn:
“Patro nia, kiu estas en la ĉielo, sankta estu Via nomo, venu reĝeco Via… pardonu, via sinjorina moŝto, tiel tio ne tekstas, mi volis diri: Sinjoro Dio, Patro ĉiela, benu al ni tiujn ĉi donacojn, kiujn ni ĝuos dank’ al Via malavareco. Amen!”
Post tiuj ĉi vortoj li prenis kokidon de sur la lito kaj ekmordis ĝin, sekvata per konsterna rigardo de doktoro Grünstein.
“Ho, kiel al li, la soldateto, bongustas,” entuziasme flustris la maljuna baronino al doktoro Grünstein, “li estas certe jam sana kaj povas iri sur batalkampon. Mi vere tre ĝojas, kiel tio al li bonvenis.”
Poste ŝi paŝis de lito al lito, disdonante cigaredojn kaj ĉokoladajn bombonojn, kaj el sia rondiro ŝi revenis denove al Švejk, karesis lian hararon kun vortoj “Gardu vin Dio” kaj kun la tuta akompanantaro eliris tra la pordo.
Antaŭ ol doktoro Grünstein revenis de sube, kien li iris akompani la baroninon, Švejk disdonis la kokidojn, kiuj estis englutitaj fare de la pacientoj per tia rapideco, ke anstataŭ kokidoj doktoro Grünstein trovis nur amason da ostoj, ĉirkaŭronĝitaj tiel pure, kvazaŭ vivaj kokidoj falus en neston de vulturoj kaj sur iliajn ĉirkaŭronĝitajn ostojn brulradius la suno kelke da monatoj.
Malaperis ankaŭ la milita likvoro kaj tri boteloj da vino. En stomakoj de la pacientoj perdiĝis ankaŭ paketoj da ĉokolado kaj paketo da biskvitoj. Iu eltrinkis eĉ ungolakon, troviĝantan en la manikur-kompleto, kaj ekmordis dentopaston, almetitan al la dentobroseto.
Kiam doktoro Grünstein revenis, li stariĝis denove en batalpozon kaj havis longan parolon. De lia koro falis ŝtono, ke la vizitantino jam foriris. La amaso da ĉirkaŭronĝitaj ostoj firmigis lin en la konvinko, ke ĉiuj estas nebonmorigeblaj.
“Soldatoj,” li komencis, “se vi havus iom da prudento, vi lasus ĉion kuŝi kaj dirus al vi, ke se ni tion forvoros, sinjoro ĉefkuracisto al ni ne kredos, ke ni estas grave malsanaj. Per tio vi donis pruvon al vi mem, ke vi ne pritaksas mian bonkorecon. Mi elpumpas al vi la stomakojn, donas al vi klisterojn, klopodas teni vin ĉe absoluta dieto, kaj vi troŝtopas la stomakon. Ĉu vi volas ricevi intestan kataron? Vi eraras, antaŭ ol via stomako provos tion digesti, mi purigos ĝin al vi tiel funde, ke vi rememoros tion ĝis la plej fora morto kaj rakontos ankoraŭ al viaj infanoj, kiel foje vi forvoris kokidojn kaj ŝtopiĝis per diversaj aliaj bongustaĵoj, sed kiel tio ne eltenis al vi en la stomako eĉ kvaronhoron, ĉar senpere post tio oni ĝin al vi elpumpis. Kaj tiel sekvu min unu post alia, por ke vi ne forgesu, ke mi estas ne idioto kiel vi, sed tamen nur iom pli saĝa ol vi ĉiuj kune. Krom tio mi al vi anoncas, ke morgaŭ mi sendos ĉi tien al vi komisionon, ĉar vi maldiligentaĉas ĉi tie jam tro longe kaj neniu el vi je io suferas, se dum tiuj kvin minutoj vi povas malpurigi al vi la stomakon tiel ‘bele’, kiel vi pruvis tion ĝuste nun. Do, marŝ’!”
Kiam venis la vico al Švejk, doktoro Grünstein lin ekrigardis, kaj rememoro pri la hodiaŭa mistera vizito aldevigis lin, ke li demandis: “Vi konas sinjorinon baroninon?”
“Ŝi estas mia duonpatrino,” respondis Švejk trankvile, “kiel suĉinfanon ŝi min forĵetis kaj nun retrovis…”
Kaj doktoro Grünstein diris koncize: “Poste donu al Švejk ankoraŭ klisteron.”
Vespere sur la pajlosakoj estis malgaje. Antaŭ kelke da horoj ĉiuj havis en la stomakoj diversajn bongustaĵojn, kaj nun ili havas tie feblan teon kaj peceton da pano.
La numero dudek unu ekparolis de la fenestro: “Ĉu vi kredas, kamaradoj, ke mi preferas frititan kokidon al la rostita?”
Iu ekgrumblis:
“Donu al li ‘kovrilpunon[65]’,” sed post tiu sensukcesa festeno ĉiuj estis tiel malfortiĝintaj, ke neniu sin movis.
Doktoro Grünstein tenis la vorton. Antaŭtagmeze venis kelke da soldatkuracistoj el fama komisiono.
Ili iris serioze inter vicoj da litoj kaj oni aŭdis nenion alian oclass="underline" “Montru la langon!”
Švejk eligis ĝin tiom, ke lia vizaĝo faris groteskan grimacon kaj la okuloj al li fermetiĝis:
“Obee mi raportas, sinjoro stabkuracisto, ke pli longan langon mi ne havas.”
Ekis interesa dialogo inter Švejk kaj la komisiono. Švejk asertis, ke li faris tiun rimarkon timante, ke ili ne opiniu, ke li kaŝas antaŭ ili sian langon.
Kontraŭe la membroj de la komisiono eminente malakordiĝis en siaj konkludoj pri Švejk.
63
d-ro Jozefo Svátek, redaktoro de germanlingva promonarkia registara gazeto ‘Praga ĵurnalo’ (Prager Tagesblatt), post la ŝtatrenverso ĉefrredaktoro de la gazeto ‘Ĉeĥoslovaka respubliko’.
64
latina devizo “Per unuigitaj fortoj”, kiun Francisko Jozefo la unua elektis kiel principon de sia regado.
65
tiu, kiu iel kulpiĝis kontraŭ neskribitaj leĝoj, per kiuj direktas sin komunumo de soldatoj, kutime ricevas “kovrilpunon”. Iu el la soldatoj ĵetas kovrilon sur la kapon de la kulpigito, por ke tiu ne vidu, kiu lin batos kaj ne povu tion denunci, kaj la ceteraj, altenante la kovrilon ĉe ĉiuj randoj (por ke la kulpigito ne povu sin liberigi), forte batas la kovrilon. Tiu ĉi puno estas kutima ankaŭ inter malliberigitoj.