Każdy mówca przemawiał pięć minut; opowiadali się za tym bądź tamtym rozwiązaniem. Więcej osób, niż Ann się spodziewała, popierało oderwanie kabla. Nie tylko „czerwoni”, ale także przedstawiciele kultur lub ruchów najbardziej przerażonych porządkiem metanarodowym albo masową emigracją z Ziemi: Beduini, Polinezyjczycy, mieszkańcy Dorsa Brevia, niektórzy ostrożniejsi tubylcy. Niemniej jednak stanowili mniejszość; nie wyraźną mniejszość, lecz mniejszość. Izolacjonizm kontra interakcjonizm — do wielu innych rozdzierających marsjański ruch niezależnościowy przeciwieństw doszło jeszcze jedno.
Wstała Jackie Boone i przez piętnaście minut przedstawiała argumenty za utrzymaniem kabla; wszystkie osoby, które pragnęły go zestrzelić, straszyła wydaleniem z marsjańskiej społeczności. Jej wystąpienie było oburzające, ale spotkało się z wielkim poparciem. Później podniósł się Peter i dodał swoje trzy grosze, tyle że nieco subtelniej. Ann rozzłościła się tak bardzo, że natychmiast gdy skończył, wstała i zaczęła tłumaczyć, dlaczego należy zerwać kabel. Peter posłał jej kolejne jadowite spojrzenie, ale ledwie je zauważyła, ponieważ mówiła w gorączkowym podnieceniu, zapominając zarówno o pięciominutowym limicie, jak i o wszystkich wokół. Nikt nie próbował jej przerywać, toteż przemawiała i przemawiała, chociaż nie miała pojęcia, o czym zamierza powiedzieć za chwilę, i nie pamiętała, o czym już wspomniała. Może jej podświadomość ułożyła wcześniej całe to przemówienie, niczym adwokat swoją mowę (miała nadzieję, że tak właśnie jest). Z drugiej strony jednak, jakaś część jej świadomości była stale pogrążona w myślach, podczas gdy usta się poruszały, może więc Ann powtarzała tylko w kółko słowo „Mars” lub coś bełkotała, a widzowie pobłażliwie udawali, że jej słuchają, lub w cudowny sposób rozumieli jej wdzięczny słowotok. Może nad ich głowami lśnią niewidoczne aureole. Ann miała wrażenie, że włosy przedstawicieli widowni to skręcony metal, natomiast łyse czaszki starców wyglądały dla niej jak kloce jaspisu; wyobrażała sobie, że umysły słuchaczy z równą łatwością rozumieją wszystkie języki — żywe i martwe. Przez moment wydawało jej się, że wszyscy za nią nadążają, postanowiwszy trwać wewnątrz uwolnionego od Ziemi, objawionego czerwonego Marsa, żyjąc na pierwotnej planecie, którą Mars kiedyś był i którą mógłby ponownie być…
Usiadła. Sax, który wiele razy w takich sytuacjach wstawał, by z nią dyskutować, nie uczynił nic. Zezował tylko jakby zmęczony nadmierną koncentracją i patrzył z otwartymi ustami w zadziwieniu, którego nie potrafiła wyjaśnić. Spoglądali na siebie przez jakiś czas, potem zamknęli oczy i Ann nie miała pojęcia, co w tej chwili myślał jej odwieczny oponent. Wiedziała jedynie, że wreszcie przyciągnęła jego uwagę.
Tym razem więc nie Sax, lecz Nadia postanowiła obalić jej argumenty. Nadia, jej siostra. Powoli i spokojnie opowiedziała się za kontaktami z Ziemią, za współdziałaniem. Mimo wielkiej powodzi, narody Ziemi i metanarodowcy nadal dysponowali ogromną władzą, a kryzys związany z potopem dodatkowo ich skonsolidował, w wyniku czego stali się jeszcze potężniejsi. Nadia mówiła też o potrzebie kompromisu, o potrzebie zaangażowania się w sprawy tamtej planety, o wpływach i transformacji. Ann dostrzegła w jej słowach sprzeczność. Nadia stwierdziła, że ponieważ Marsjanie są słabi, nie powinni się obrażać, za to muszą spróbować zmienić całą ziemską rzeczywistość społeczną.
— Ale jak?! — krzyknęła Ann. — Skoro nie masz punktu oparcia, nie możesz poruszyć świata! Ani punktu oparcia, ani dźwigni, żadnej siły…
— Nie chodzi tylko o Ziemię — odparła Nadia. — Powstają nowe kolonie w Układzie Słonecznym: Merkury, ziemski księżyc, duże księżyce zewnętrzne, asteroidy. Musimy wpasować się w ten układ, być jego częścią. Jako pierwsza kolonia jesteśmy naturalnymi przywódcami. Studnia grawitacyjna stanowi naprawdę niewielką przeszkodę, powoduje nieznaczne zmniejszenie naszej zdolności do działania, nieco tylko redukuje naszą potęgę.
— Mówiąc o problemie postępu — zaczęła Ann z goryczą — pomysł, co Arkady by na to powiedział. Nie, nie, posłuchaj. Mieliśmy szansę stworzyć coś nowego. O to nam chodziło. I nadal ją mamy. Dobra jest każda sprawa powiększająca przestrzeń, wewnątrz której możemy powołać do życia nową społeczność. Wszystko, co redukuje naszą przestrzeń, jest złe. Zastanówcie się nad tym!
Może się zastanowili. Jednak fakt ten niczego nie zmienił. Wszystko, co wiązało się z Ziemią, łączyło się równocześnie z utrzymaniem kabla. Kłótnie, groźby, prośby… Ziemia potrzebowała pomocy. Wszelkiej pomocy. Art Randolph nadal energicznie agitował za pozostawieniem windy; czynił to w imieniu Praxis, którą Ann uważała za kolejny zarząd tymczasowy, najnowsze wcielenie (czy też maskę) konsorcjum metanarodowego.
Niestety, zwolennicy utrzymania kabla powoli zdobywali przewagę nad tubylcami. Zaintrygowani szansą „podbicia Ziemi”, nie zdawali sobie sprawy, że coś takiego w ogóle jest niemożliwe, niezdolni byli pojąć ogromu i statyczności Ziemi. Mimo tłumaczenia i tak niczego nie rozumieli.
W końcu nadeszła pora na nieformalne głosowanie. Zdecydowano już wcześniej, że będzie to głosowanie przedstawicielskie: jeden głos dla każdej z grup sygnatarialnych dokumentu Dorsa Brevia, a także jeden głos dla każdego zainteresowanego ugrupowania, które powstało od tamtego czasu — nowych kolonii w terenie, nowych partii politycznych, stowarzyszeń, laboratoriów, spółek, band partyzanckich, wielu odłamów „czerwonych”. Zanim zaczęli, jakaś wspaniałomyślna, naiwna duszyczka zaoferowała jeszcze wspólny głos przedstawicielom pierwszej setki i wszyscy roześmiali się na myśl, że cała pierwsza setka mogłaby głosować jednomyślnie. Wówczas ta sama wielkoduszna osóbka, a ściśle rzecz biorąc młoda kobieta z Dorsa Brevia, zaproponowała, żeby każdemu z setki dać osobny głos, pomysł ten uznano jednak za przesadny, toteż został odrzucony. Zresztą, nic by się nie zmieniło.
W wyniku głosowania ustalono, że jeszcze przez jakiś czas winda kosmiczna powinna pozostać na swoim miejscu, a zatem — wraz z „gniazdem” i jego okolicami — w posiadaniu ZT ONZ. Ann poczuła się, jak gdyby król Kanut II Wielki zdecydował się zalegalizować w końcu coś od dawna już istniejącego, jednak nikt z wyjątkiem niej się nie śmiał. Pozostali „czerwoni” byli wściekli. Nadal żywo dyskutowano prawo własności „gniazda”. Dao sprzeciwiał się głośno, twierdząc, że okolice wokół podstawy nie są dobrze zabezpieczone, toteż łatwo byłoby je odbić; nie widział powodu, by rezygnować, i zarzucał.”zielonym”, że odsuwają od siebie trudny problem zamiast spróbować go rozwiązać. Większość zebranych była jednak zgodna. Kabel powinien pozostać.
Ann poczuła dawny impuls: chęć natychmiastowej ucieczki. Namioty i pociągi, ludzie, przypominająca mały Manhattan sylwetka wieżowców Sheffield na tle nieba nad południowym stożkiem, bazalt szczytu porozdzierany, wyrównany i wybrukowany… Choć całą drogę wokół stożka zajmował tor magnetyczny, na zachodnim stoku kaldery mieszkało niewiele osób. Ann wsiadła do jednego z najmniejszych roverów „czerwonych” i zaczęła objeżdżać stożek w lewo, po wewnętrznym pasie toru, aż dotarła do małej stacji meteorologicznej. Tam zaparkowała pojazd i przez śluzę powietrzną wyszła na zewnątrz. Poruszała się sztywno w walkerze, bardzo przypominającym stroje, których przedstawiciele pierwszej setki używali przez pierwsze lata pobytu na Marsie.