– Co pan miał na myśli mówiąc o dozorcy? Jest nim chyba Ned…
– Ned Whistler. Powiedział, że wprawdzie sam dom jest w doskonałym stanie, ale nie możemy spodziewać się komfortu. Jest elektryczność, ale tylko zimna woda i, jak się domyślam, będzie kłopot z ogrzewaniem.
– Nic dziwnego, skoro nikt tam od lat nie mieszka. Hej… proszę to zostawić!
Ianelli podniósł jej worek, zanim zdołała go powstrzymać.
– Jak mogłaś to przenieść przez całe lotnisko? – spytał ze zdumieniem, mimowolnie przechodząc z nią na „ty". – Waży chyba tonę – roześmiał się.
– Siła woli – oświadczyła Maggie z dumą.
Co tam, pomyślała. Inna kobieta zapewne zapakowałaby na weekend z facetem tylko jedwabną koszulkę nocną. Ale ona, Maggie, była przezorna. Zaopatrzyła się w masło fistaszkowe, kawę, sztućce, banany, harcerski scyzoryk, mydło, ręcznik i wiele innych rzeczy.
– Po naszych telefonicznych rozmowach powinienem był być na wszystko przygotowany – śmiał się Ianelli. – Ale posłuchaj, Maggie. Może należałoby nieco zmienić nasze plany.
– Dlaczego?
Jednakże, gdy wyszli na dwór, poznała odpowiedź na swoje pytanie. Lodowaty wiatr wypełnił jej płuca. Cienkie igły zmarzniętego śniegu siekły policzki, a wiatr targał włosy. Mike chwycił ją za ramię i podtrzymał. Parking przypominał lodowisko. Widoczność była minimalna. Zimy w Filadelfii nie należały do najłagodniejszych, ale tu, na środkowym zachodzie, w Indianie, spodziewała się nieco lepszej pogody, zwłaszcza że zbliżała się wiosna. Tymczasem szalała potężna śnieżyca.
– Teraz już rozumiesz, dlaczego twój samolot miał opóźnienie?! – krzyknął Mike. – Mają tu wyjątkową zimę. W ciągu ostatniego miesiąca spadło półtora metra śniegu… Kiedy dziś rano opuszczałem San Francisco, mieliśmy dwadzieścia stopni ciepła!
Mike pomógł jej usadowić się na lodowato zimnym przednim siedzeniu i zatrzasnął drzwiczki samochodu. Zrozumiała, co miał namyśli, mówiąc, że miał kłopoty z wynajętym samochodem. Zamienił sportowy wóz, do którego był zapewne przyzwyczajony, na terenowy o napędzie na cztery koła. Podczas gdy rozcierała sobie ręce, Mike usiadł za kierownicą, włączył odmrażacz szyb, wycieraczki i ogrzewanie.
Silnik rozgrzewał się powoli. Oddech Maggie też się z wolna uspokajał. Musiała ochłonąć po szybkim biegu przez parking, podczas którego Mike trzymał ją mocno i niemalże unosił w powietrzu. I to bez pytania o zgodę.
Margaret Mary, strofowała się w duchu, przestań się wygłupiać. Co z tego, że poczułaś dreszczyk pożądania w zetknięciu z jego muskularnym ciałem? Przez długie lata zachowywałaś się niezmiennie jak „porządna" dziewczyna. Zaczynałaś już wątpić, czy jesteś normalną kobietą, czy drzemie w tobie choć odrobina temperamentu.
Na szczęście Mike zachowywał się wobec niej jak wobec młodszej siostry i to było w porządku. Naprawdę niepotrzebne jej były dwa dni w towarzystwie namolnego mężczyzny.
– A propos zmiany planów – powiedział Mike. – Warunki drogowe są fatalne. Jeżeli chcesz, to umieszczę cię w motelu, sam pojadę do domu naszych dziadków i wrócę po ciebie z samego rana.
– Nie, dziękuję – odparła krótko.
– To nie znaczy, że podjąłbym jakiekolwiek decyzje bez ciebie – dodał Mike szybko. – Zrobimy wszystko za obopólną zgodą. Ale myślę, że rano mogłabyś sobie spokojnie obejrzeć całą posiadłość…
– Rozumiem.
– Pogoda jest koszmarna. -Widzę.
– Jeżeli masz kłopot z pieniędzmi na motel, to…
– Ianelli -powiedziała Maggie cicho, lecz stanowczo – jadę z tobą. Rozumiesz?
Przez dłuższą chwilę panowała głucha cisza, przerywana tylko skrzypem wycieraczek, borykających się z marznącym śniegiem. Wreszcie udało się Mike'owi uruchomić silnik, samochód szarpnął i ruszył naprzód.
– Czyś ty przypadkiem nie odziedziczyła po dziadku nadmiernego uporu? – zapytał po chwili Mike.
– Czy masz na myśli tego dziadka, po którym odziedziczyłam moją połowę domu? Nie, on wcale nie był uparty. Za to nauczył mnie grać w pokera, kiedy miałam pięć lat, a kiedy skończyłam siedem, poczęstował mnie pierwszym łykiem whisky. Każdy członek rodziny może potwierdzić, że był człowiekiem absolutnie nieodpowiedzialnym.
– Ale kochałaś go, prawda? – zapytał Mike cicho.
– Uwielbiałam.
Istniały tematy, których Maggie prawie nigdy nie poruszała. To był jeden z nich.
List Dziadziusia miała w torebce. Znała go prawie na pamięć.
Sprzedałbym posiadłość już wiele lat temu, gdyby nie pewna rudowłosa dziewczynka o zielonych i nazbyt poważnych oczach, która lubiła wdrapywać mi się na kolana i wysłuchiwać moich starczych opowieści. Ty i ja, Maggie, jesteśmy ostatnimi ludźmi, którzy wierzą w cuda i skarby. Ten dom jest jednym z nich. Czeka na ciebie, dziewczyno. Jest twój.
Jako mała dziewczynka Maggie wierzyła w cudowną moc niektórych miejsc, w magię tęczy i w Dziadziusia… niekoniecznie w tym porządku. Teraz, w wieku lat dwudziestu pięciu, była, oczywiście, starsza i mądrzejsza. Lecz list dziadka rozgrzewał jej serce i przypominał ten okres życia, kiedy wierzyła, że niebo jest nad nami na wyciągnięcie ręki, że wystarczy ją wyciągnąć, by go dosięgnąć, że świat jest wspaniały i że nie ma nic piękniejszego ponad letni, upalny, trochę wietrzny dzień.
Nie wierzyła już wprawdzie w cuda i na myśl o spadku, jaki zostawił dziadek, przechodziły ją dreszcze niepokoju, chociaż żywiła także nadzieję, że być może dzięki niemu odzyska jakąś cząstkę utraconego dzieciństwa.
Na drodze nie napotkali wielu samochodów. Warunki atmosferyczne skutecznie odstraszały kierowców. Śnieg ogarniał wszystko białą szatą, trudno było odczytywać znaki drogowe. Maggie z każdym przejechanym kilometrem oddalała się jak gdyby od swojej codzienności, od wszystkiego, co bezpieczne i dobrze znane. Narastała w niej nieokreślona nadzieja, zmieszana z lękiem i dziwnym podnieceniem. Czyżby u celu podróży czekało ją coś niezwykłego i bardzo miłego?
Po dwu godzinach jazdy Mike skręcił z szosy w boczną, gorzej oświetloną i znacznie trudniejszą drogę. Ogarnęły ich głębokie ciemności, rozjaśniane tylko bielą płatków śniegu.
– Śpisz, Maggie? – zainteresował się nagle Mike.
Odwróciła się ku niemu.
– Nie, po prostu milczę, żeby nie odwracać twojej uwagi od prowadzenia samochodu. Ale, słuchaj, jestem przyzwyczajona do zimowych warunków jazdy.
Może oddałbyś mi kierownicę?
– Nie, dziękuję.
Uśmiechnęła się. Spodziewała się odmowy.
– Nie jest ci zimno?
– Ani trochę – zapewniła.
– Ogrzewanie jest raczej kiepskie – stwierdził. Spojrzał na nią przelotnie swymi ciemnymi oczami. Można się w nich zagubić, pomyślała.
Zaczęła zabawiać go konwersacją o raczej błahej treści, gdyż zrozumiała nagle, że Mike boi się, że zaśnie za kierownicą.
Od początku swej korespondencyjnej i telefonicznej znajomości podzielili się rolami. Ona zajęła się formalnościami prawnymi, wszystkim, co dotyczy przejęcia spadku, dokumentami, najrozmaitszymi zezwoleniami i odpisami. On skontaktował się z dozorcą majątku, załatwił spotkanie z nim i opracował całą strategię podróży. Żadne z nich nie orientowało się do końca w tym, co jeszcze trzeba będzie załatwić w związku ze wspólną własnością, jaka przypadła im w udziale. Pochodzili z dwóch zupełnie niepodobnych do siebie rodzin. Ród Flannerych wywodził się z Filadelfii, Ianellich z Zachodniego Wybrzeża. Dlaczego kilka pokoleń temu przodkowie ich postanowili się połączyć? Któż to mógł teraz wiedzieć?
Była to tajemnica, która fascynowała Maggie. Ale mężczyzna, obok którego teraz siedziała, interesował ją znacznie bardziej. Podczas rozmowy o dość błahej treści obserwowała go bacznie.