Тайманбас эрлер көрдү го,
Тагдырга жазган буйрукту.
Адырдан учкан чакчыгай,
Арылап учат карматпай.
Калган экен агалар,
Кайра артына кайрылбай.
Кара суудан учкан каз-өрдөк,
Каркылдап учуп өйдөлөт.
Алыска кеткен сапарлап,
Агалар эми көрүнбөйт.
Аскада турган жагалмай,
Ашыгып канат кага албай.
Туйгундар калды келе албай,
Тууганга салам бере албай.
Төрдүн башы Ат Жайлоо
Андай жайлоо кайда бар.
Каармандарды эстейли,
Мына ошондон пайда бар.
Алыс кеткен жоокерлер,
Тууган жерин сагынат.
Кубанып эстеп аларды,
Кусалык менен ыр кылат.
«Сагынычым зыпылдайт,
Учкан кушка жеткирбей,
Урумда жер болбостур,
Ушул Көңдөй жериндей.
Кара Каман ашуусун,
Калтырбай эстей берели.
Бир боорум Көңдөй жерине,
Бир барып салам берели!
Көл Төр ашуу тайгалак,
Көргөн адам жалтайлайт.
Көңүлдө калган жан досум,
Көзүмөн учуп баратат.
Чабалакей учкул куш,
Чарчадым кууп жете албай.
Көөдөндө чоң муңум бар,
Көңдөйгө бир жете албай».
Сары тору ат минген,
Сатыбалдынын Райы.
Бапайдын Касымаалысы,
Шабдан уулу Байбосун,
Турусбек уулу Темиркан,
Дагы канча жандар бар.
Абалтадан келаткан,
Арылбаган муңдар бар.
Малын айдап кайырган,
Өз ишине тың чыккан,
Мантикеден Ыйманкан.
Тагдырдан көрүп буйрукту,
Табылбас эрлер окко учту.
Азамат эрлер кеткенде,
Арпа Тектир жер калды.
Каадалуу өмүр сүргөн,
Кара Көңдөй бу калды.
Көөнөрбөс эрлер кеткенде,
Көп жашка барган чал калды.
Ак элечек оронуп,
Айдыңдуу эне жаш калды.
Алыска аты таанылган,
Акбоз жорго ат калды.
Жергеми күүгө бөлөнтүп,
Жер Үй деген суу калды.
Тайманбас эрлер кеткенде,
Тарам-тарам бел калды.
Созулуп бийик аскасы,
Сорок Ташым ээн калды.
Көөнөрбөс эрлер кеткенде,
Көк Сай деген суу кадды.
Көкдөйгө чыккан атагы,
Көк аргымак ат калды.
Айлынан эрлер кеткенде,
Ак Кайкы деген жер калды.
Алысты карап телмирип,
Айнектей сулуу жаш калды.
Аларды карап элейип,
Алайган көзгө жаш келип,
Алты жашаар асыл уул,
Айтылбаган кеп калды.
Акбозчон эрлер кеткенде,
Тешик -Көлүм бу калды.
Көлдө сүзүп көрүнгөн,
Көркөмдүү өрдөк каз калды.
Асылдарды узатып,
Кайрымдуу эже-карындаш,
Кара көзүн жащтады.
Боорлорум алыс кеткенде,
Борду деген жер калды.
Боорун араң көтөргөн,
Боз балдар эми жаш калды.
Кайрат күчтөн эчак тайган,
Кары-картаң чал калды.
Имерлиштен эрлер кеткенде,
Иймек деген жер калды.
Ийнинде турган жүгү көп,
Инилер эми жаш калды.
Каадалуу эрлер кеткенде,
Кара- Каман жер калды.
Ээрчен аттар туяк кагып,
Ээсин жоктоп окуранды.
Шарактап эрлер кеткенде,
Шагылдуу бел ээн калды.
Чатыраган жаштык мас,
Чатыр -Таш деген жер калды.
Каадалуу эрлер кеткенде,
Кайгысы жок ким калды?
Көөнөрбөс эрлер кеткенде,
Көнөчөк деген эл калды.
Жарашыктуу кыйры алыс,
Жарыктык Көңдөй жер калды.
Көсөмдөрүн узатып,
«Көзгө чабаар» эл калды.
Кайрандарын узатып,
Капасы жок ким калды.
Ой, капасы жок ким калды?
Миңжашардын Акматы,
Арпа Тектир жайыттан,
Адырда малын калтырган,
Кан майданга жол алган.
Кагылыш кан майдандан,
Келбей калды айлына.
Ата-энеси кайгырып,
Аябай батты кайгыга.
Сыдыктын эки баласы.
Кан майдандан жок болду.
Капага батып ата-энеси,
Кайгысы ташып чоң болду.
Токторбайдын Аалыса,
Тоодо жылкы кайырган.
Анын сүйкүм дабышы
Айланага жаңырган.
Ыстамдын уулу Жаамбай,
Набыт болду кайта албай.
Ыйманы ысык пенделер,
Алыста калды карылбай.
Мергенбайдын Ыманы,
Самен уулу Төлөбай,
Келбей калды кудай ай,
Кайгыбыз биздин ушундай.
Башында шайдоот жаралган,
Курумшудан Кабакан.
Кабары жок алыстан,
Канчалык да тыңшасам.
Ордобай уулу Үсөке,
Сакиден Асанбай,
Баатырлардын баардыгы,
Келбей калды кудай ай.
Кармашта намыз алаары,
Сыдыктын Жоодаты,
Жары калды телмирип,
Берген жок ага кабарды.
Учуп өткөн жалын жаш,
Теңизбайдан Барктабас.
Кайра экинчи кайрылбас,
Кабарын бизге таратпас.
Артында жалгыз баласы,
Бул жакка улам бөлүнүп
Турган эле санаасы.
Кулеттин уулу Турдубек,
Баласы, жары күтсө да,
Бул жакка кабар берген жок,
Ушундай тура дүйнө шок.
Саманчынын топ жылдыз,
Сапарлап жол чегет,
Саргайып күтүп жатса да,
Сагынып ырга салса да,
Сапарга кеткен жоокерлер,
Сагынган кезде жол келбейт,