Ган (ускінуўшыся). Паўтары!
Наташа. Ай лав ю.
Ган. Яшчэ раз!
Наташа. Я кахаю цябе…
Цалуюцца. Нечакана Ган рэзка ўстае, ледзь не адштурхнуўшы Наташу.
Ган (не гледзячы на яе). Дзяўчынка мая… Каб у мяне было не трыста даляраў, а трыста мільёнаў, - я аддаў бы іх табе зараз за адны гэтыя словы!
Заслона
Знаёмая кухня. Стол, сабраны святочна, шыкоўна. У цэнтры стала ў вазе тры гваздзікі. Алена Яўгенаўна, Васіль Васільевіч, Наташа апранутыя ў святочнае. Наташа завіхаецца каля стала, Васіль Васільевіч і Алена Яўгенаўна сядзяць.
Васіль Васільевіч (гледзячы на гадзіннік). Зараз прыйдзе.
Алена Яўгенаўна. Гэта ж трэба! Думалі — возьмем кватаранта, а атрымалася…
Васіль Васільевіч. У мяне лёгкая рука! Хто прыдумаў здаваць пакой? Хто расклейваў абвесткі? Але, калі шчыра, тут і Рыгору трэба падзякаваць… Ён жа прывёў.
Алена Яўгенаўна. Не згадвай, бо прыцягнецца! (Стукае тройчы лыжкаю па стале.) А я ў свой дзень нараджэння чужых не хачу!
Наташа (смеючыся). Ган сваім ужо зрабіўся?
Алена Яўгенаўна. Ты ж ведаеш, пра што я… Калі вы, дачушка, з ім…
Наташа (перабівае). Цябе з бацькам яшчэ чакае сёння сюрпрыз… Самы нечаканы падарунак на твае імяніны!
Алена Яўгенаўна (радасна). Наташка?! Няўжо ён… сёння?
Наташа. Сёння, сёння.
Званок у дзверы. Наташа бяжыць адчыняць. З'яўляецца разам з Ганам. У таго ў руках — вялізны букет ружаў, пакункі, шампанскае. Ган кладзе гэта на свабодны край стала, падыходзіць да Алены Яўгенаўны і цалуе ёй руку.
Ган (строга, сур'ёзна). Жывіце, Алена Яўгенаўна, да ста гадоў!
Алена Яўгенаўна (расчулена). Дзякую, хлопчык мой… Куды мне сто, гэта вы, маладыя, жывіце…
Васіль Васільевіч. Вось букет! Аж сорамна за гэтыя свае гваздзічкі…
Наташа разбіраецца з пакункамі, расстаўляе кветкі.
Алена Яўгенаўна. Дык сядаем? Ці хай маладая гаспадыня запрашае?
Наташа запрашае. Сядаюць. Ган адкаркоўвае шампанскае, налівае ў фужэры. Ён бледны, рухі нервовыя.
Ган (стоячы, хвалюючыся). Вось… Гэты тост я… не! Я пражыў у вас месяц. Я палюбіў за гэты час вашую сям'ю, яна стала як бы і маёй сям'ёю… Давайце вып'ем за Алену Яўгенаўну! У канцы я скажу яшчэ тост, больш доўгі…
Не паспяваюць выпіць, як чуецца званок у дзверы.
Алена Яўгенаўна (мужу). Ну, сурочыў! Ідзі, адчыняй! Нябось Рыгор прыцягнуўся… Даўно ж не было!
Васіль Васільевіч вінавата падхопліваецца, ідзе ў пярэднюю. Вяртаецца разам з Рыгорам. Той таксама з ружамі, з шампанскім, з нейкім пакункам. П'янаваты.
Рыгор. Алена Яўгенаўна — усё вам! (Цалуе імянінніцу.)
Алена Яўгенаўна (шчаслівая). Дзякую, Рыгорка… Сядай дзе бачыш — месца хапае!
Рыгор. Добры вечар, Наташа.
Наташа. Добры. (Устае, прыносіць прыбор, фужэр.)
Рыгор. Здароў, Ган! (Падае Гану руку, глядзіць прама ў вочы і не адпускае яго рукі.)
Ган тузаецца. Невялікая паўза. Урэшце Рыгор адпускае руку, сядае.
Ган (беручы пляшку з шампанскім, Рыгору). Падай, калі ласка, свой фужэр.
Рыгор. Не, мне гарэлкі. Я сам сабе налью… Вось, глядзіце, поўны фужэр налью і вып'ю. (Налівае і выпівае адзін, зноў устаўляецца ў Гана.) А ў Швецыі п'юць гарэлку? Ці там сухі закон?
Ган (збянтэжана круціць свой фужэр у пальцах). Не ведаю…
Рыгор. Як так?! Пара б ужо і ведаць! Пра Швецыю табе, Ган, даўно пара ўсё ведаць…
Алена Яўгенаўна. Адчапіся ад чалавека!
Васіль Васільевіч. Праўда, Рыгор… Прыйшоў, дык гэта самае…
Рыгор (не звяртаючы ўвагі). Слухай, вазьмі мяне з сабою ў Швецыю? Я табе лёкаем там буду. Дзверцы аўтамабіля расчыняць, каву з каньяком у ложак прыносіць…
Наташа. Супакойся. Бо зараз я для цябе расчыню дзверы. Каб потым за табою зачыніць.
Рыгор (складае на грудзях рукі крыжам). Усё, маўчу! Калі Наташа просіць — маўчу! Слова Наташы для мяне закон… Адно-адзінае маленькае пытанне: ты, Ган, у газетах не друкуешся? Ці ў часопісах? Прозвішча ў цябе такое, што лёгка запомніць.
Ган. Магчыма. (У яго падае відэлец, ён нагінаецца, падымае. Ён бледны.)
Рыгор. Дурні! Сляпыя! Ды ён смяяўся з вас! Пацяшаўся з вас цэлы месяц, а вы слухалі! Якая ў яго спадчына?! Які шведскі дзядзька?!
Наташа. Ды замаўчы ты! Алесь, скажы лепш сам, цяпер! Раз свята ўсё адно сапсаванае… Не магу яго (ківае на Рыгора) слухаць!
Невялікая паўза. Ган устае, глядзіць у стол, гаворыць глуха.
Ган. Гэта… праўда. Прабачце… Я хлусіў вам пра спадчыну, пра дзядзьку… У мяне цяпер у кішэні няма нават на аўтобусны талончык…
Наташа (урачыста). І я даўно гэта ведала!