Васіль Васільевіч. Алесь, прабач, а як аб'явіўся той сваяк? Ну, шведскі дзядзька?
Ган. Гэта асобная гісторыя! Ён яшчэ ў вайну, падлеткам, быў вывезены ў Германію. І знік там. Без следу. Маці яго — мая бабулька — даўно і пахавала яго ў думках, і аплакала. Так і памерла, не даведаўшыся, што ён жывы.
Алена Яўгенаўна. Чаму ж ён столькі гадоў не падаваў вестачкі? Ведаў жа, што маці недзе жыве…
Ган. Мабыць, баяўся… Не за сябе — за маці, за сваякоў. Каб не рабіць ім… карацей, самі разумееце.
Васіль Васільевіч. Тымі часамі, сапраўды, лепш было маўчаць і не рыпацца…
Алена Яўгенаўна. І ўсё ж — родная маці…
Ган. Калі шчыра, — відаць, былі прычыны баяцца. Іх жа вербавалі там, у Германіі, усе, хто не ленаваўся: і немцы, і амерыканцы, і савецкія, і англічане… Тым больш, пасля жыццё яго пакідала па свеце, — гэта я ўжо з пісьма ведаю, — і ў Амерыцы быў, і ў Аргенціне, і нават у Аўстраліі, а апынуўся ў Швецыі.
Алена Яўгенаўна. Усё ж, бачыце, успомніў вас, вырашыў абазвацца.
Ган. А што яму цяпер? Цяпер яму няма чаго баяцца. Напісаў пісьмо на адрас сельсавета. Яму адказалі: так і так, маці ваша даўно памерла, брат — мой, значыць, бацька — таксама. Ёсць толькі пляменнік — я, значыць.
Васіль Васільевіч (задуменна). Гісторыя… Хаця ў жыцці многа неверагоднага. Такога, што хацеў бы прыдумаць, ды лепш не прыдумаеш.
Алена Яўгенаўна. І ён, значыць, на вас выйшаў?
Усе задумваюцца на кароткі час. Ган раптам устае, выходзіць, вяртаецца з кашальком.
Вось што. Вы мне вельмі сімпатычныя, уся сям'я ваша… Я па ўласнай ініцыятыве хачу змяніць умовы аплаты. Буду плаціць не сто пяцьдзесят даляраў у месяц, а… скажам, трыста.
Невялікая паўза.
Як?!.
Васіль Васільевіч. Ты… вы… сур'ёзна?
Ган (дастае, адлічвае грошы). Вось яшчэ сто пяцьдзесят.
Алена Яўгенаўна. Ой… не… не магу!.. Так нечакана… Аж страшна чамусьці стала. Ды гэта ж проста… абдзіраць вас! Вася, ну ты скажы што-небудзь — ты ж гаспадар, мужчына… Як быць?
Васіль Васільевіч. «Як быць…» Адкуль я ведаю? Адно бачу — хлопец сур'ёзны, пры грашах… Можа, гэта для нас сума, а для яго — не такія і грошы?..
Алена Яўгенаўна. Для ўсіх гэта грошы! Аж галава забалела, не ведаю нават…
Ган. Бярыце і менш думайце! (Піхае грошы ў далонь Алене Яўгенаўне, тая забірае.)
Паўза. Гаспадары, ашаломленыя, расчуленыя, хочуць аддзячыць нечаканага дабрадзея, толькі не ведаюць як.
Васіль Васільевіч (усё кашляе). Ага… Так… Значыць, Швецыя? А якія ў цябе планы, Алесь, на будучае? Пасля інстытута? Я маю на ўвазе, тут застанешся ці перабярэшся ў капіталістычны рай, у «шведскі сацыялізм»?
Ган. Не ведаю… З'ездзіць туды я, вядома, з'езджу, пагляджу — візу ўжо афармляю… А назаўсёды? Не ведаю… Трэба вам і яшчэ ў адным прызнацца: спадчына пераходзіць да мяне толькі пасля… э-э… ну, вы разумееце. А пакуль дзядзька жывы — цьфу-цьфу-цьфу! — і хай жыве яшчэ сто гадоў! — але…
Васіль Васільевіч. Разумею!
Алена Яўгенаўна. А я на вашым месцы і секунды не вагалася б! Усё кінула б, пехам пайшла б!
Васіль Васільевіч. Ты пайшла б… Ды не пра цябе размова. Алесь — чалавек малады, з будучыняй, разумны, сімпатычны… Можа, ажэніцца ды і застанецца тут? А, Алесь? Цяпер і тут, хто пры грашах, жыве не горш, чым у Швецыі.
Алена Яўгенаўна. Як жа! Нажывешся тут. Тут багатых не любяць! Жыві і бойся: ці абкрадуць, ці, чаго добрага, заб'юць зусім.
Ган (задуменна). Жаніцца, кажаце?.. А чаму б і не? Вы ўгадалі — я думаў і пра такі варыянт. У прынцыпе і пара ўжо… Армія за плячыма, пяць курсаў інстытута…
Васіль Васільевіч і Алена Яўгенаўна міжволі падымаюць вочы на Наташын партрэт, тады шматзначна пераглядаюцца. Ган заўважае гэта.
А чаму гэта я адзін усё балбачу ды балбачу? Раскажыце і вы мне пра сябе, хоць коратка.
Алена Яўгенаўна (уздыхае). Ды тут доўга, каб і захацеў, не раскажаш. А з другога боку, бясконца можна расказваць. Абы хто слухаў.
Васіль Васільевіч. Ну ўжо — бясконца! Раман, яшчэ скажы, можна напісаць.
Ган (ажыўляецца, смяецца). Раман?
Алена Яўгенаўна. Я ж другая ў яго… Акрамя Наташы ў яго яшчэ дачка ёсць. Нядаўна толькі скончыў аліменты выплачваць.
Ган. А чаму развяліся?
Алена Яўгенаўна. Вядома чаму. Пакойчык у інтэрнаце, пялюшкі, цесната… Ёй дыплом рабіць, гэты з дзіцем няньчыцца… Не спяць абое начамі, злуюцца… Так і разышліся.