* * *
хопіць хавацца ў сон
каб вырвацца
з нутра
бетонных
глыб
дзе лёгка
кожнага
закаваць
у закон
і кінуць у сець
без акон
праз якія відзён гарызонт
страчанай дабрыні
ты
тут
малы
ублытаны ў ляклівы быт
апускаешся
у акіян
тугі
дзе мільярд такіх
як ты
* * *
chvatit chovatisie u son
kob vyrvatisie
iz nutra
betonnych
hłyb
de lohko
każdoho
zakuti
u zakon
i kinuti u siyet’
bez okon
czerez kotory vidny horyzont
utraczanoji dobryni
ty
tut
mały
oputany w laklivy byt
pohrużajeszsie
u ocean
tuhi
de miljard takich
jak ty
* * *
распрасцёртыя
ветразі
сонных
ялін
усплылі
на возера
імглы
збіраюць
на мачты
музыку
якою
вібруе
космас
раскіну рукі і я
узнімуся па-над імглою
і загляну ў калодзеж часу
каб убачыць
як моцарт
п’е
гармонію
з чары
хараства
а дзесьці ў нізах
на загонах імглы
сее кветку-папараць таніт
якую так хочацца
знайсці
* * *
rozpostyryliś
parusy
dryemluczych
juoł
wspłyli
na oziero
mhły
źbirajuczy
na maszty
muzyku
kotoroju
vibruje
kosmos
rozstopyru ruki i ja
wźnimusie ponad mhłu
i zahlanu u kołodeć czasu
kob obaczyti
jak mocart
pje
harmoniju
z czary
chorostva
a deś w nizach
w zahonach mhły
siyeje kviyetku paporot’ tanit
kotoru tak choczećcie
najti
* * *
учора
у садзе забытага
рыўся крот
з яго нары
выпырхнулі хмары неспакою
вышываючы ўзоры цемрадзі
на вокнах зацьмененых
душы
пакуль не згасне сёння
а я
тасуючы калоду дзён
спадзяюся выбраць адзін
на лепшае
заўтра
* * *
wczora
w sadi zabytoho
rywsie powch
z joho nuor
vypyrchnuli chmary nepokoju
vyszyvajuczy uzory t’my
na oknach merknuwszych
duszy
pokuol ne zhasne diś
a ja
tasujuczy kołodu dion
nadiyejuś vybrati odin
na lyepsze
zawtra
* * *
дабро і зло
радасць і сум
як рэверс і аверс жыцця
забытых мар святую расу
збяру ў зачараваны збан
хай парасткі зла ў ім адамруць
адстаіцца жывая вада
стары свет памалюю ў вясняны ізумруд
і звольню ад фальшы і зла
каб нішто не замуціла новага дня
ні ява ні прыкры сон
ні стары грэх
што ў душы кутках
блукае
як даўні праклён
* * *
dobro i zło
radośt’ i sum
jak revers i avers żyt’ja
zabytych mar śviatuju rosu
zberu w zaczarovany zban
chaj parustki zła w juom odomrut
odstojićcie żyvaja voda
stary śviyet pomaluju w veśniany izumrud
i uvolu od falszu i zła
kob niszto ne zmutiło novoho dnia
ni java ni prykry son
ni stary hryech
szto w duszy kutkach
błukaje
jak dawni proklon
* * *
упаўшаму ў нізы
Гасподзь
пашле
іскрынку
надзеі
што накрэсліць прамень
у гусцеючай
прасторы
вечнага
сутоння
над алавяным морам
бязмежнай тугі
дзе ад вякоў блукае
грахамі
набрынялае
я
хай азорыць яго
прылівам
жалю
страчанага
шансу
калі нішто не забыта
вер
ніхто не забыты
* * *
upawszomu w nizy
Hospuod’
poszle
iskorku
nadiyeji
szto nakreślit promeń
u hustiyejuczuj
prostory
viyecznych
sumerok
nad ołovianym morom
bezkresnoji tuhi
de od viyekuw brodit
hrychami
nabryjałe
ja
chaj ozaryt joho
prylivom
żalu
utraczanoji
szansy
koli niszto ne zabyte
viyer
nichto ne zabyty