* * *
благаславёны міг
які абдарыў мяне
надзеяй вяртання
да крыніцы першага
я
але раней
знайсці трэба ў сабе сілы
каб странуць адзічэлую грушу
што абрасла душу
хай асыплюцца
гнілкі салодкіх грахоў
калі не стала волі
каб абысці
наткнуўшыся на іх
* * *
błahosławlony mih
jaki obdarovaw mene
nadiyejoju vertannia
do krynici perszoho ja
ale wperucz
znajti treba w sobiye siłu
kob stranuti odiczału hruszu
szto obrosła duszu
chaj osyplućcie
hniłki sołodkich hrychuow
koli ne stało voli
kob obojti
natknuwszysie na jich
* * *
у залацістых промнях белаты
ачышчаецца узвышанае
я
ад пылінак блудных дарог
у сотах забыцця
дзе за штодзённым звонам мітусні
згасае прамень
ісціны
які абяцаў берагчы
паўсюль і заўсёды
аглянуцца б упору
на паблытаны клубок дарог
вузлы якіх вяжуць душу
і апускаюць
у мора бяскрайняй журбы
* * *
w zołotistych promniach bilizny
oczyszczajećcie wzyszedsze
ja
od pylinok błudnych doruoh
w sotach zabyt’ja
de za sztodionnym zvonom sujety
hasne promeń
istiny
jaki obiciawsie berehczy
wse i wsiudy
ohlanutisie by wporu
na poputany kłubok doruoh
guzły jakich omotujut
duszu
i pohrużajut
w more bezkresnoji żurby
* * *
калі родзішся на свет
апрануты ў новае цела
і вераю несмяротнасці
тваё быццё
напоўнена па гарызонты часу
шчэ тлее
радасць вечнасці ў табе
з якою
з’явіўся
у гэты часапрастор
дзе ад заўжды і ўсюды
кіпіць
барацьба дабра і зла
без перамір’я й без перадышкі
і тут ад першых дзён
збіраеш раны
што дзіравяць
люстра крынічнай душы
кудою рвуцца сілы цьмы
каб знішчыць успамін жывы
святла сусветнае любові
тады не раз
перабягаеш у шарэнгі зла
дзе насычаны па горла
каешся ў снах
* * *
koli rodiszsie na śviyet
odiahnuty u nove tiyeło
i viyeroju bezsmert’ja
tvuoj byt
napowniany po horyzonty czasu
szcze tlyeje
radośt’ viyecznośti w tobiye
z kotoroju
javiwsie
w siuoj czasoprostuor
de od wse i skruoź
kipit
borba dobra i zła
bez peremirja i bez peredyszki
i tut od perszych dion
źbirajesz rany
szto dyraviat
lustro krynicznoji duszy
kudoju rvućcie siły t’my
kob źniszczyti wspomin żyvy
lubvi wselennoji śvitła
tohdy ne raz
perebihajesz u szerenhi zła
de nasytiwszyś dovoli
kajeszsie u snach
* * *
абы-як запісваеш чарговы дзень
і губіш думкі у прасторы
сон сцірае контур слоў
іх сэнс
насычае чуццём
якое дарма шукаеш спрасонку
у закутках душы
а дня
як бы зусім і не было
цешыш сябе
што шмат іх у тваёй калодзе
і кожны
напоўніць жыццё абыякавае дагэтуль
трачанае
у марнасці
штодзённага
хаосу
на купалах
заплюшчаных вачэй
крэсліш іскрамі надзей
гмах мараў
і верыш
што не збрыдлі Богу
твае пустыя абяцанні
* * *
aby jak zapisujesz czorhovy deń
i hubisz myśli u prostory
son śtiraje kontur słuow
ich sens
nasyczuje czut’jom
kotoroho darma szukajesz
sprosonia
w zakutkach duszy
a dnia
jak by zusiyem i ne było
łudisz sebe
szto mnuoho ich w tvojuoj kołodi
i każdy
napownit życie abyjakove do diś
trvoniane
u sujetiye
sztodionnoho
chaosu
na kupołach
zapluszczanych oczej
kreślisz iskrami nadiyej
gmach maruw
i viyerysz
szto ne zbrydli
Bohu
tvojye pustyje obitnici
* * *
калі дзень такі як сёння
што сыплецца ўсё з рук
што вецер у вочы
а мамона ў плечы
і халодны пот паўзе расою
за расхрыстаны каўнер
у засохлым горле нічога няма
каб сплюнуць на чорнага ката
а сэрца дыбіцца на адзін успамін
былога зла
затрымайся
прысядзь
глянь на свет
што быў ужо да цябе
і не знікне разам з табою
плюнь на страх
на ўсё махні рукою
у дзяцінства хоць на міг вярніся
вясёлкаю з яго накрый
свой чорна-белы сон
на рэшту дзён
* * *
koli deń taki jak diś
szto syplećcie wsio z ruk
szto viyetior w vuoczy
a mamona w pleczy
i zimny puot powze rosoju
za rozchrystany kowniyer
w zasochłum horli nic ne ma
kob splunuti na czornoho kota
a sercie dybićcie na sam wspomin
byłoho zła
zatrymajsie
prysiad’
wzhlani na śviyet
szto byw wże do tebe
i ne źnikne koli źniknesz ty
pluń na strach
na wsio machni
w ditiństvo chocz na mih verniś
raduhoju tam nakryj
svuoj czornobiyeły son
na resztu dion
* * *
нам
прыпаднеслі віртуальны палігон
калі
з-над воблачных вяршынь
бомбы
раздзіралі край
у дзень
распяцця
Хрыста
ілжэвалачэбным
сыпаліся
у дзіцячы
сад
нас штодня
туманілі
у мільённых тыражах
і тэлевобразам
дурманілі ў прасторы хат
каб тое думаў
што трызняць
абы не то
што
чыняць
зло
бо на вечны
cпадзяюцца свой сабат