* * *
гэты век
цяжарны матчынай слязою
сыпле непакой у жорны майго дня
у цемры будучыні не бачу сваіх вакон
яны па той бок часу
а я ахутаны ў дым
перасыпаю памяць чорных дзір
адкуль глухі ўспамін
шчыміць у закутках душы
згаслым звонам забытае любові
у горадзе без саду
зацвіла людская нэндза
заплюшчу вочы на яе водар
у доме без вакон
што адплыве чаўном імглы
адгэтуль да ніколі
я пакіну
кудзелю паблытанага лёсу
* * *
sioj viyek
beremiany matczynoju ślozoju
syple nepokuoj u żorna moho dnia
u t’miye buduczoho ne baczu svojich okon
vony po toj buok czasu
a ja okutany u dym
peresypaju pamet’ czornych dyr
odkuol hłuchi wspomin
szczymit u zakutkach duszy
hasnuwszym
zvonom
zabytoji
lubvi
u horodi bez sadu
zaćviła ludźkaja nendza
zapluszczu oczy na jye zapach
u domi bez okon
szto odpłyve u czowni mhły
odsiuol do nikoli
ja pokinu
kudel zbrentanoho losu
* * *
у доме чорнага сонца
спачне назаўсёды
жарам часу спапеленае цела
яго тлеючы ўспамін
жыць будзе
пакуль знікаючы контур
не астыне ў сотах памяці
тых хто кахаў
і хто ненавідзеў
а ты
пранікнуўшы ў паралельны свет
заззяеш
жамчужынаю райскага святла
у сусветным
вадападзе
жыцця
што насыціць
вясёлку вечнай надзеі
тым
якія тут
пачынаюць быць
* * *
w domi czornoho sownyka
spoczne nawse
żarom czasu spopelane tiyeło
joho tlyejuczy wspomin
żyti bude
pokuol źnikajuczy kontur
ne ostyne w sotach pameti
tych chto lubiw
i chto nenavidiw
a ty
proniknuwszy u paralyelny śviyet
zasijajesz
żemczużynoju rajśkoho śvitła
u wselennum
vodospadi
życia
szto nasytit
raduhu viyecznoji nadiyeji
tym
kotory ode
poczynajut byt
* * *
полудзень
спёкаю павіс над жнівом
і сасмаглымі губамі
злізваў бацькоўскі пот
што поле арашаў вякамі
і гоіў раны ў трэшчынах падошваў
я ў калыбелі баразны
рытмам сэрца мерыў
жаваранкавы звон
што нанізаны на промні сонца
звінеў
зернем
залацістай
пожні
а па суседству
апранутая ценем копаў
абмывала твар ліліт
раптам сон зацвіў
першага
кахання
* * *
połudeń
povis żaroju nad żnivom
i sperchłymi hubami
zlizuvaw bat’kuowśki puot
szto pole oroszaw vikami
i hojiw rany w tryeszczynach pudoszvuw
ja w kołybeli borozny
rytmom sercia miyeryw
żavoronkovy zvuon
szto nanizany na promni soncia
źviniyew
zernom
zołotistoji
puożni
a po susiyedźku
odiahnuta u tiyeń kopić
obmyvała tvar lilit
raptom son zaćviw
perszoji
lubvi
* * *
азораны ласкаю
убачыў
як з жарсцьвянога нябыту
у натхнёным віры
нараджаецца
і ажывае прыгажосць
дзявочай ліліт
у яе райскім позірку
выбухае
самасвядомасць
на мільярды паўнакроўных
я
што звышбытам
напоўнілі прастор
святога кахання
дзе маі блізнячыя
я
вібруюць
акордамі
трыумфу
хараства
* * *
ozorany łaskoju
obaczyw
jak z żorstvianoho nebytu
w natchnionum viry
rodićcie
i ożyvaje chorostvo
divoczoji lilit
w jye rajśkim puozirku
exploduje jaźń
na miljardy pownokrownych
ja
zverchbytom
napowniwszych prostuor
błażennoji lubvi
de mojye bliźniaczy
ja
vibrujut
akordami
tryumfu
chorostva
* * *
клубіцца прастора
вірамі хмельнага паркету
перакрыжоўваюцца
лазеры пякучых позіркаў
і жэсты даўганогіх знакаў
малалетняя прыгажосць
вібруе жарам райскіх абяцанняў
для тых
хто
таінства
кахання
разменьвае на міг
дзе радужны пульсуе цень ліліт
што на натурлівым кані
панясе ў юрлівы гай
небескарыснага кахання
там ноч кіпіш
шукаючы дарма
паху
першае
любові
які губляеш
у поце выпадковых харашух
я западаю ў абдымкі ночы
з бяздоння клічу
вобраз твой жаночы
зберагчы
які
хачу