* * *
kłubićcie prostuor
virami chmiyelnoho parkietu
kryżujućcie
lasery żhuczych puozirkuw
i gesty dowhonohich znakuw
nelyetnie chorostvo
vibruje żarom rajśkich obitnić
dla tych
chto
tajiństvo
lubvi
rozmiyeniuje na mih
de radużny pulsuje tiyeń lilit
szto na naturlivym koni
ponese w chutlivy haj
nebezkorysnoho kochania
tam nuocz kipisz
szukajuczy darma
zapachu
perszoji
lubvi
jaki hublajesz
w potu poputnych choroszuch
ja hraznu w vuobnimki noczye
z bezdońnia kliczu
żonoczy obraz tvuoj
kotory
zberehczy
choczu
* * *
на каленях ідзеш
сын марнатраўны
да святое крыніцы
дзе сляза пакаяння
абмые грахі
і расою ляжа на срэбны бераг
што за гарызонтам дня
а тут
вечар сее імглу
жаночых абяцанняў
каб жарам іх
ісціны
спапяліць успамін
тады
забыўшыся на міг
нырнеш
у вакханалій вір
і зноў
без сну
поту абмыўшыся расою
паўзеш да крыніцы
што за гарызонтам
дня
* * *
na kolyeniach jdesz
syn marnotrawny
do śviatoho zdroju
de śloza pokajańnia
obmyje hrychi
i rosoju laże na serebrany bereh
szto za horyzontom dnia
a ode
veczor siyeje mhłu
żonoczych obitnić
kob żarom ich
istiny
spopeliti wspomin
tohdy
zabywszysie na mih
nyrnesz
u bakchanaljuw vir
i znow
bez sna
potu obmywszysie rosoju
powzesz do zdroju
szto za horyzontom
dnia
* * *
ты
што на абочыне дарогі
танцуеш
эратычны рытм
каб
за грош юрлівы
любому
сорам агаліць
штодня глядзіш
як твае ногі
па кронах скачуць
дрэў
тады душы твае
упаўшы анёл
коціцца
ў бездані бездань
і можа там
калі заплюшчыць вочы
і шугане за чорны купал дня
на міг вернецца
у чысціню дзявочую
у дзіцячых мар
празрысты сад
дзе знойдзе дар
матчыных рук
што веру ў вечнасць
зноў
вернуць
* * *
ty
szto na oboczyni dorohi
tanciujesz
erotyczny rytm
kob
za hruosz chutlivy
lubomu
oholiti wstyd
sztodnia hlidisz
jak tvojye nohi
skaczut po koronach
juoł
tohdy duszye tvojye
upawszy anioł
kotićcie
w bezdonny duoł
i może tam
koli zapluszczyt oczy
i szuhone za czorny kupoł dnia
na mih vernećcie
w czyściniu divoczu
w ditiaczych mar
prozrysty sad
de znajde dar
matczynych ruk
szto viyeru w viyecznośt’
znow
vernut
* * *
ноч
над горадам старым
што акунае ў магічныя сны
і ў букеты ліхтароў
туліць змерклыя закуткі
куды з вяршынь
апранутая ў срэбны пыл
месяца
апускаецца
багіня
у цемень водару кахання
якога таемныя гукі
акрыляюць
музыку
жаночых
галасоў
што струменяць у вакно мансарды
адкуль ўдыхаю я
іх райскі кліч
і позірк іх
што розуму спальвае вузлы
і апускае ў сады забыцця
успамін
калі ў парыве асалод гарыш
і толькі дзесьці
у нізах душы
забыты
ангел
чыстае
любові
шчыміць
іх бачыў дзве
у белым і багровым
абедзве жаноча бажаство
адтуль штодня
перад
выбарам
дабра
і зла
дарогі трэцяе
няма
* * *
nuocz
nad horodom starym
szto pohrużajećcie w mahiczny sny
i w bukiety lichtaruow
tulit zmruoczny uhołki
kudy z verszyn
odiahnuta u serebrysty pył
miyesecia
opuskajećcie
bohinia
w duchmianu t’mu kochania
kotoroho tajemny zvuki
wspłyvajut
na kryłach
żonoczych
hołosuow
w okno mansardy
skuol wdychaju ja
chorostva ich rajśki klicz
i puozirk ich
szto rozumu spopeluje guzły
i pohrużaje w sadi zabyt’ja
wspomin
koli horysz w prylivovi żażdy
i tuolko deś
w nizach duszy
zabyty
anhieł
czystoji
lubvi
szczymit
ich baczyw dviye
w biyełum i bahrovum
obiyedvi żonoczy bożestva
odtuol sztodnia
pered
vyborom
dobra
i zła
dorohi tretioji
ne ma
* * *
паміж праменнямі
гасподняе любові
што беллю чысціні
пранізваюць вся быша
пылком струменіцца ружовым
магічны кліч
чарадзейнае ліліт
што
ў палкі човен раскошы
маніць
каб пялёсткамі пяшчот
прыгажосці дэманіц
насыціць твой сон
тады
з крыніц зняволенага я
бухнуць гейзеры прагі
каб дэманіц напаіць
неперабраныя рады
што ткуць аснову зла
і шнуруюць сумленне
штодзённага жыцця
у якім ты
слуга