— Чаму ты яго не папярэдзіла? Ваду трэба з бутэлькі піць, як крыху сагрэецца.
— Я адкуль ведала, што ў яго мігдаліны хворыя. Я п’ю адразу з крыніцы, і мне нічога не бывае.
Потым у вушах бомкнулі званы, у твар дыхнула нечым гарачым, як быццам адчынілі перад носам распаленую печку, у душу, навылёт яе працінаючы, уляцела замятуха слоў, твараў, страхаморлівых, залітых крывавай барвай, краявідаў; потым яго паляпалі па плячы і ўваччу паплыла размытая белая пляма.
— Прозьвішча…
— Як-як? Манчак?
— Колькі гадоў? Дваццаць пяць?
— Раскрыйце рот… Скажыце “А-аа!”
Ён выдыхнуў: “А-аа!” — і папярхнуўся ад млосьці.
— Та-ак… пасьцельны рэжым… на шыю – цёплы кампрэс… горла паласкаць растворам марганцоўкі… — галасы аддаляліся, глухлі, ён расплюшчыў вочы, з жахам зірнуў на дыван, што вісеў над канапай. Дыван расплыўся, задрыжэў уваччу, і ён зразумеў, што гэта не дыван зусім, а нейкая чырвона-чорная багна, у якую ён панурваўся, марна спрабуючы выбрацца вонкі. Вось яна, сьмертухна! Чаму ж бабуля не сказала, што яна прыйдзе так хутка. Божухна, калі б я толькі ведаў… я б ашчаджаў кожную хвіліну, працаваў 24 гадзіны ў суткі! Ты чуеш, Марына?
— Чую, чую… глыніце мікстуры… у вас гарачка.
Зубы заляскаталі па конаўцы. На момант ён ачуўся, але ў той жа міг дыван ізноў расплыўся ў вачах, ператварыўшыся ў чырвоную, пякельна гарачую патарочу.
Ён абудзіўся, дарэшты мокры, і няўцямна зірнуў у акно. Знадворку цадзілася паганенькае змрочнае сьвятло і цяжка было сказаць, якая пара на двары: раная раніца, ці позьні вечар. Лёнька павярнуў голаў і ўбачыў Марыну. Яна спала на падлозе, ля ягонага ложку.
— Марына, — аднымі вуснамі прашаптаў Лёнька.
Дзяўчына падхапілася.
— Зараз прасьціну памяняю, мокрая ўся. І казінага малака вып’еце. Дапамагае.
— Я што, трызьніў?
— Было крыху… Павярніцеся на бок, калі можаце. Трэба прасьціну выцягнуць.
Ён выпіў цёплага малака, зноўку заснуў і прачнуўся сонечным ранкам.
Першае ўражаньне было, што ён пазбыўся цела. Але, зварухнуўшы нагой, зразумеў, што апавіты хвораю немаччу.
У хаце было пуста.
Ён прыслухаўся. Хтосьці гучна шоргаў у дзьверы і чуўся незадаволены Марынін голас.
— Ну куды? Нельга ў хату!
Але вось дзьверы расчыніліся, паветра напоўнілася шаргатлівым цокатам і ў нос дало густым пахам псіны.
Стары знаёмца Ваўчок лізнуў руку, усьпёрся лапамі на прасьціну, паспрабаваў лізнуць у твар.
— Ах ты, пракуда! Прыбег у адведкі… ледзь з ганку мяне ня скінуў.
— Марына, гані Ваўчка з хаты! – крыкнула аднекуль здалёк Міронаўна, і дзяўчына, схапіўшы псіну за гагавіцу, азвалася: — Ганю ўжо.
Выгнаўшы кудлатага свавольніка, дзяўчына доўга мыла рукі.
— Бабулю на двор вывела, паветрам падыхаць, — прамовіла, бразнуўшы носікам рукамыйніка, Марына. – А вы як сябе пачуваеце?
— Нармальна, — госьць вытрымаў належную паўзу. – Даў вам турботы. Буду ад’яжджаць, заплачу…
— Толькі гэтага не хапала, — выціраючы рукі, Марына кіўнула ў бок бабульчынага ложку. – Пачуе пра грошы, выгане з хаты… як таго Ваўчка.
Трэба было зьмяніць тэму гаворкі.
— А гэта вы на гітары граеце, ці як?
Гітара вісела на сьцяне і чакала свайго часу.
Марына зьняла яе, кранулася басовай струны.
— “Бітлз” любіце?
— Хто ж іх ня любіць? – хмыкнуў Лёнька Манчак, спрабуючы згадаць назву хаця б адной бітлоўскай песьні.
Хвілінай насьцярожанага чаканьня Марына прымасьцілася на нізкі ўслон і з гітарнага нутра вырваўся першы акорд.
— Мі-шэл, ма бэл, зіс э водс зэт гоў тугэзэ вэл, май Мішэл, — засьпявала дзяўчына і, асьветленая сонцам, навылёт сьвяцілася, нібыта яблык мядовага наліву.
* * *
Леанід Пятровіч узьбег па сходах, мелькам зірнуў на гадзіньнік. Ён спазьняўся на паседжаньне бюро абкаму, але ўсё адно вырашыў заскочыць у рэдакцыю. Шыбуючы гулкім калідорам, суцішыў крок ля дзьвярэй фоталябараторыі і каротка мацюкнуўся: за дзьвярыма бразгалі шклянкі і чулася няўцямная гамана.
Косткі пальцаў – адмысловым шыфрам — стукнулі па вушаку і дзьверы з насьцярожліва адчыніліся. На парозе паўстаяў ягоны намесьнік Юрка Кальмаеў. Юрка тым часам зацята жаваў і ад нечаканасьці застыў з раскрытым ротам. У шэрым прыцемку кешкаліся гаспадар фоталябараторыі Кенька і малады журналіст Віцька Філімонаў.
— Ну не хавай, не хавай, — Леанід Пятровіч схіліў убок галаву, выглядаючы Кеньку, і той вярнуў на стол недапітую пляшку.
— Я вас папярэджваў. Больш папярэджваць ня буду, — Леанід Пятровіч толькі тыдзень працаваў галоўным рэдактарам, і гэта ўжо было трэцяе папярэджаньне.